Američka vojska želi da zgusne svoju višeslojnu protivvazdušnu odbranu

U pogledu protivvazdušne odbrane, sredstva koja se koriste znatno variraju u zavisnosti od resursa, ali i doktrina armija. Međutim, dvije glavne doktrine su se suočile od pojave protivvazdušnih projektila sredinom 50-ih godina, sovjetske doktrine, koju danas primjenjuje Rusija ali i od strane Kine, oslanja se na višeslojnu odbranu od 5 nivoa, sa antibalističkim sposobnostima na veoma velikoj visini, koju predstavljaju S-300 PMU2 i dolazi novi S-500, protivavionska i antibalistička sposobnost velikog dometa i male visine (manje od 50 km) koju predstavlja S-400, odbrana srednje visine i srednjeg dometa koja se pripisuje sistemima Buk i novi S-350, odbrana kratkog dometa sa TOR-om i Pancirom, i na kraju odbrana na malim visinama vrlo kratkog dometa koja se sastoji od pešadijskih protivavionskih projektila i protivavionskih topova. Ovaj pristup teoretski omogućava da se vazdušni prostor učini neprozirnim pred velikim brojem prijetnji, uključujući prijetnje zasićenja.

Američka vojska se, sa svoje strane, oslanja na mnogo lakšu strukturu na 3 nivoa, koja se sastoji od antibalističkog sistema THAAD na velikim visinama, dugog dometa Patriot protivavionskog i antibalističkog sistema i SHORAD sistema (Short Protuzračna odbrana dometa) i MANPADS (MAN-Protable Air Defense System) za zaštitu vrlo kratkog dometa, uglavnom oko rakete Stinger. Zaista, tokom Hladnog rata, pa čak i poslije, američke vojske, a s njima i one njihovih saveznika, smatrale su da je protivvazdušna odbrana prvenstveno pala na zračne snage, a posebno na lovce, oslanjajući se za to na vrlo efikasne avione dostupne u količini kao što je npr. F-15 i kasnije F-22. Činjenica je da je tokom poslijehladnoratovskih ratova, posebno u Iraku i bivšoj Jugoslaviji, prevlast američkog ratnog zrakoplovstva i njegovih saveznika na nebu bila neupitna, do te mjere da se protivvazdušna odbrana činila, ako ne i suvišnom, u najmanje značajno manje kritične nego za druge zemlje.

Za Rusiju, iu manjoj mjeri za Kinu, koja radi na implementaciji posredne doktrine, zračna prevlast zapravo nije preduvjet za vojnu akciju, a vatrena moć je prije bila zahvaljujući artiljeriji. Zapravo, njena doktrina nema za cilj toliko osvajanje zračne prevlasti koliko sprječavanja protivnika u tome. Paradoksalno, primjenu ove doktrine nisu pokazale ruske vojske, već njihovi ukrajinski protivnici, koji su od početka sukoba uspjeli spriječiti rusko zrakoplovstvo, iako znatno moćnije, da preuzmu zračnu prevlast nad teritorijom. , oslanjajući se gotovo isključivo na sisteme sovjetske proizvodnje kao što su S-300, Buk i Tor, i koristeći lov samo kao krajnje sredstvo, krojenje ovog naslova potkopava spekulacije o navodnoj neefikasnosti samih ruskih protivvazdušnih sistema . Jesu li ukrajinski uspjesi bili ti koji su inspirisali stratege američke vojske? Činjenica je da je kao dio plana budžeta za 2023. zatražila izdvajanja od Kongresa, posebno za stvaranje četvrtog sloja u svojoj protivvazdušnoj odbrani, onog koji danas obezbjeđuje sistem Buk u Rusiji i Ukrajini, za suprotstavljanje mediju -prijetnje dometa i srednje visine u bazi Guam.

Ostaje da se pročita 75% ovog članka,
Pretplatite se za pristup!

Les Klasične pretplate omogućiti pristup
članci u njihovoj punoj verzijii bez reklamiranja,
od 6,90 €.

Prijava za bilten