Trebamo li preispitati potencijal pomorske artiljerije za površinske borce?

Početkom 2000-ih, američka mornarica počela je projektirati novu klasu teških razarača, program DD-21, označen kao "razarači za kopneni napad" na osnovu novog pomorskog artiljerijskog sistema. Program će dovesti doZumwalt class, 190 metara dugačak brod s deplasmanom od skoro 16.000 tona, sa velikom prikrivenošću i posebno niskom linijom na vodi kako bi se smanjila ranjivost na protivbrodske rakete.

Pored 20 vertikalnih lansirnih sistema Mk47 od po 4 silosa, od kojih svaki ima 4 protivavionske rakete kratkog i srednjeg dometa ESSM ili krstareću raketu Tomahawk, glavno naoružanje broda bilo je bazirano na 2 nova topa kalibra 155 mm pod nazivom Advanced Gun System, artiljerijski sistem Očekuje se da će ispaliti oko deset granata u minuti i sa dometom od skoro 150 km sa novom vođenom granatom Long Range Land Attack Projectile, ili LRAP.

Međutim, i kao što je često bio slučaj za mnoge velike američke programe nakon hladnog rata, klasa Zumwalt i AGS sistem su otkazali, prvi kada su mu troškovi razvoja eksplodirali do te mjere da je flota od 32 razarača smanjena na 3 broda po cijeni od 21 milijardu dolara, cijeni dva nosača aviona klase Nimitz, kao i napuštanjem drugog, već montiran na Zumwalt, dok je cijena svake LRAP granate prelazila pola miliona dolara, veoma daleko od ciljeva koje je prvobitno ciljala američka mornarica.

1950: Rakete počinju da zamenjuju pomorsku artiljeriju

Osim ove propale inicijative, pomorska artiljerija je od kraja 50-ih izgubila svoju centralnu ulogu u naoružanju površinskih borbenih jedinica, fregata, razarača i krstarica.

Tako je krstarica Colbert, naoružana 1957. godine i posljednji brod ove vrste dizajniran u Evropi, na svom porinuću nosila 8 dvostrukih kupola kalibra 127 mm i 10 dvocijevnih protuavionskih topova kalibra 57 mm, razarači koji su ga naslijedili u Francuskoj. kao i svuda u svetu, favorizovao je upotrebu raketa, bilo protivvazdušnih, protivbrodskih ili protivpodmorničkih, na štetu pomorske artiljerije koja je najčešće bila svedena na jedan ili dva nosača 127mm.

Fenomen je rastao decenijama, a danas se vatrena moć broda najčešće svodi samo na nosivost projektila, posebno od dolaska vertikalnih sistema za lansiranje i novih raketa koje proširuju sposobnosti ovih brodova, kako u tradicionalnim područjima kao što je npr. protivvazdušnom, protivbrodskom i protivpodmorničkom ratu, kao iu novim, kao što su antibalističko presretanje i udari sa kopna uz pomoć krstarećih ili balističkih projektila u godinama koje dolaze.

Zapravo, danas čak i najimpozantniji i najmoćnije naoružani brodovi, poput kineskog Type 055, južnokorejskog Sejong le grand ili američkog Arleigh Burke Flight III, koriste samo jedan 127 ili 130 mm, kao i neki mali kalibar komada namijenjenih samozaštiti kratkog dometa.

A sa izuzetkom određenih zemalja poput Italije, posebno dinamičnih na polju vođenih granata s dodatnim dometom kao što je Leonardo Vulcano, pomorska artiljerija je postala sekundarno naoružanje koje se u suštini koristi za gradaciju snaga i eventualno taktičku podršku u situacijama niskog ili srednjeg intenziteta.

Nedavni napredak u kopnenoj artiljeriji

Paradoksalno, u isto vrijeme, značajan napredak je postignut u oblasti kopnene artiljerije, s novim puškama i novim granatama koje su početkom 2-ih mogle ne samo da pogode dvostruko dalje ciljeve nego što su mogli, jednakog kalibra, već takođe sa preciznošću bliskom onoj koju postižu projektili, uz znatno niže troškove.

Ostatak ovog članka rezerviran je za pretplatnike

Les Klasične pretplate omogućiti pristup
svi artikli bez reklama, od 1,99 €.

Prijava za bilten