5 χώρες του ΝΑΤΟ, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ιταλία και Τουρκία, διαθέτουν παραδοσιακές αμερικανικές πυρηνικές βόμβες B61, κληρονομημένες από τον Ψυχρό Πόλεμο, οι οποίες εφαρμόζονται από τα F16, Tornados και Harrier II σύμφωνα με την αρχή των διπλών κλειδιών, κάθε κεφαλή μπορεί να να είναι οπλισμένοι μόνο με την ταυτόχρονη συμφωνία της χώρας υποδοχής και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αυτή η συσκευή βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο της πίεσης που ασκούν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Γερμανία, αλλά και στο Βέλγιο, για την επιλογή των F35 της Lockheed για αντικατάσταση των Tornado και F16 τους αντίστοιχα. Πράγματι, για να μπορεί να μεταφέρει το B61, ένα αεροσκάφος πρέπει να τροποποιηθεί ειδικά και η αμερικανική διοίκηση δεν σχεδιάζει επί του παρόντος να μετατρέψει κανένα άλλο αεροσκάφος εκτός από το F35, επιπλέον του F16/16/18 που έχει ήδη μετατραπεί. Με άλλα λόγια, για να διατηρήσουν το πυρηνικό τους δυναμικό, οι δύο ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να εξοπλιστούν με αεροσκάφη των ΗΠΑ και πιο συγκεκριμένα με το F35, και κρίμα αν η Γερμανία έχει ένα απόλυτα ικανό σύγχρονο αεροσκάφος όπως το Typhoon.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δικαιολογούν την απόφασή τους υποστηρίζοντας ότι τα επόμενα χρόνια, μόνο μια συσκευή stealth όπως το F35 θα μπορεί να διαπεράσει τη συσκευή του εχθρού για να ρίξει μια βαρυτική βόμβα όπως η B61.
Εκτός από το γεγονός ότι αυτή η θέση είναι προφανώς αντίθετη με τους κανόνες ανταγωνισμού, είναι πάνω απ' όλα παράλογη.
Πρώτα απ 'όλα, μπορούμε εύλογα να αμφιβάλλουμε για τις δυνατότητες μιας συσκευής όπως το F35 να διεισδύσει σε μια αμυντική συσκευή όπως η ρωσική συσκευή, χωρίς να συνοδεύεται από εξαιρετικά ισχυρό μπλοκάρισμα που παρέχεται από εξειδικευμένες συσκευές. Πράγματι, το stealth του F35 είναι αναποτελεσματικό έναντι ραντάρ χαμηλής συχνότητας, όπως τα ραντάρ VHF και UHF, και προφανώς, οι Ρώσοι αναπτύσσουν τώρα ένα δίκτυο ραντάρ αυτού του τύπου για να ανιχνεύσουν προσπάθειες για εισβολή του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, ξεχνάμε γρήγορα τις δυνατότητες του ρωσικού κυνηγιού, και πιο συγκεκριμένα τα συστήματα υπερύθρων που εξοπλίζουν τα Su30, 35 και 57, τα οποία εντοπίζουν ένα μαχητικό σε σχεδόν 50 km χωρίς ο τελευταίος να το γνωρίζει. Τέλος, πολλή δουλειά σήμερα επικεντρώνεται σε τεχνολογίες ικανές να ανιχνεύουν αεροσκάφη stealth, είτε χρησιμοποιούν είτε όχι την τεχνολογία stealth του F35, όπως τα παθητικά ραντάρ και τα κβαντικά ραντάρ. Σε κάθε περίπτωση, όταν το F35 καταφέρει επιτέλους να αντιμετωπίσει το B61, είναι ασφαλές στοίχημα ότι το stealth της συσκευής θα είναι εντελώς ξεπερασμένο.
Από την άλλη πλευρά, το δόγμα της χρήσης του B61, που απορρίφθηκε από τα τακτικά μαχητικά, είναι αυτό του τακτικού πυρηνικού όπλου. Αυτό το δόγμα προϋποθέτει ότι υπάρχουν 2 παλαιοί πυρηνικού πολέμου: ο τακτικός ανακουφιστικός, όπου τα όπλα είναι «χαμηλής ισχύος» και περιορίζονται στη χρήση εναντίον αντίπαλων δυνάμεων, και στρατηγικός, με τη χρήση διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων εναντίον πολιτικών στόχων. Ωστόσο, αυτή η λογική είναι καθαρά θεωρητική, γιατί δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι ο αντίπαλος θα συμφωνήσει να περιοριστεί στα τακτικά όπλα, γνωρίζοντας ότι ο εμπόλεμος του έχει ήδη κάνει το βήμα της χρήσης πυρηνικών όπλων.
Στην πραγματικότητα, η χρήση του B61 ως «τακτικού» όπλου είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο στοίχημα που αναμφίβολα θα οδηγήσει τη σύγκρουση σε μια στρατηγική ολίσθηση και αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή.
Ωστόσο, εάν τα πυρηνικά πυρά είναι στρατηγικά από τη φύση τους, η επέκταση ενός F35 σε ομαλή διαμόρφωση ώστε να σεβαστεί το stealth του δεν θα του επιτρέψει να φτάσει σε ρωσικά στρατηγικά κέντρα για παράδειγμα.
Όπως μπορούμε να δούμε, η ίδια η συνάφεια της χρήσης του πυρηνικού όπλου B61 είναι σήμερα πολύ αμφισβητήσιμη και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Γενικό Επιτελείο των ΗΠΑ δεν εξετάζει εύλογα τη χρήση αυτών των όπλων, ανεξάρτητα από τα σενάρια σύγκρουσης, και τον εκβιασμό με τους Η βόμβα B61 υπέρ του F35 δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή κρατικής χειραγώγησης.
Γεγονός παραμένει ότι η Γερμανία, όπως και το Βέλγιο, και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι νόμιμα να θέλουν να διασφαλίσουν την άμυνά τους έναντι των στρατηγικών όπλων. Είναι επομένως ευθύνη της Γαλλίας ή του γαλλο-βρετανικού ζευγαριού να αναπτύξουν μια λύση που θα επιτρέπει σε αυτές τις χώρες να εξασφαλίσουν, εν μέρει, την αποτροπή σε ευρωπαϊκή κλίμακα, σε έναν μηχανισμό που μένει να καθοριστεί.
Για επέκταση του θέματος, άρθρο στα Αγγλικά (5 λεπτά)
