Αν και πολλές χώρες είναι σήμερα ικανές να κατασκευάζουν πλοία επιφανείας ανθυποβρυχιακού πολέμου, ακόμα και υποβρύχια, πολύ λίγες έχουν κατακτήσει το σχεδιασμό των ανθυποβρυχιακών κατευθυνόμενων τορπιλών. Η Ρωσία είναι μία από αυτές τις σπάνιες εκλεκτές, ιδίως με το σύστημα APR-3, το οποίο μπορεί να εφαρμοστεί από αεροσκάφη θαλάσσιας περιπολίας T-142 και Be-50, καθώς και από τα ελικόπτερα Ka-27 M που εξοπλίζουν αντιτορπιλικά και φρεγάτες. ναυτικές δυνάμεις.
Αλλά το APR-3 δεν είναι απλώς μια ρωσική τορπίλη ASW, είναι ένα σύστημα με τη δική του ιδέα απασχόλησης. Με τα 540 κιλά του, το APR-3 είναι πολύ πιο βαρύ από τα αντίστοιχα του όπως το γαλλο-ιταλικό Mu-90 ή το αμερικανικό Mk54. Επιπλέον, η τορπίλη έχει μια συγκεκριμένη λειτουργία, ξεκινώντας μια κάθοδο σε κύκλο μόλις μπει στο νερό, για να εντοπίσει τον στόχο της, χωρίς να ενεργοποιήσει τη μηχανή πυραύλων της. Μόλις επιτευχθεί ο στόχος, ο κινητήρας ξεκινά και ωθεί την τορπίλη πολύ γρήγορα με περισσότερους από 45 κόμβους προς τον στόχο του, αφήνοντας λίγο χρόνο στο υποβρύχιο για να ξεκινήσει αντίμετρα ή να επιχειρήσει ελιγμούς αποφυγής. Ωστόσο, από το APR-3 δεν λείπουν αδυναμίες, με κυριότερη την πολύ χαμηλή αυτονομία του, λιγότερο από 1 ναυτικό, όπου το Mu90 ξεπερνά τα 12 ναυτικά, απαιτώντας από τα αεροσκάφη εκτοξευτών να είναι πολύ ακριβή στη ρίψη των πυρομαχικών τους.
Σε κάθε περίπτωση, η νέα έκδοση αυτής της τορπίλης μόλις ολοκλήρωσε τη δοκιμαστική της φάση και το APR-3M αρχίζει να τίθεται σε υπηρεσία με ρωσικές μονάδες. Αυτή η νέα έκδοση, που ονομάζεται "vulture", είναι ελαφρώς ελαφρύτερη από το APR-3E "Aigle", με 470 κιλά, ένα νέο, πιο αποτελεσματικό αναζητητή πιο ανθεκτικό στα αντίμετρα και ελαφρώς εκτεταμένη εμβέλεια 2,5 χλμ. ή 1,5 ναυτικά.
