Ο πολύ διακριτικός διευθυντής της Μοσάντ, της ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας, Yosef Cohen, δήλωσε κατά τη διάρκεια της διάσκεψης Herzliya αφιερωμένη στα ζητήματα ασφάλειας στη Μέση Ανατολή, ότι οι υπηρεσίες του είχαν δημιουργήσει στενές σχέσεις με τα περισσότερα σουνιτικά έθνη, προκειμένου να ανταλλάξουν και να συντονιστούν στο πρόσωπο. του Ιράν, καθώς και απέναντι στην ανάπτυξη της Χεζμπολάχ στη Συρία.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η Μέση Ανατολή θα βρισκόταν σε μια μοναδική κατάσταση στην ιστορία της, καθώς θα μπορούσε να δει την εμφάνιση μιας συνεννόησης μεταξύ του Ευτυχισμένου Κράτους και των χωρών της Σουνιτικής Συμμαχίας, που σχηματίστηκε γύρω από τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο. Αυτή η «ευκαιρία» θα ήταν ακόμη πιο αξιοσημείωτη καθώς τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Ρωσία συμμερίζονται τις ανησυχίες των Ισραηλινών και των μοναρχιών του Κόλπου σχετικά με ένα πιθανό ιρανικό στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα.
Εάν το Ισραήλ σήμερα έχει διπλωματικές και στρατιωτικές σχέσεις με την Ιορδανία και την Αίγυπτο, αυτό δεν ισχύει για τα άλλα σουνιτικά έθνη του Κόλπου. Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν γίνει σημαντικές προσπάθειες για την καθιέρωση εποικοδομητικών επαφών με τις μοναρχίες, με συγκεκριμένα αποτελέσματα, όπως η επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού Νετανιάχου στο Ομάν τον Οκτώβριο του 2018 ή αυτή του Υπουργού Εξωτερικών Κατς στο Άμπου Ντάμπι αυτή την εβδομάδα με την ευκαιρία του τη σύνοδο κορυφής των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή, κατά την οποία μπόρεσε να πραγματοποιήσει διμερείς συναντήσεις με τους Άραβες ομολόγους του.
Αν και η Τεχεράνη το αρνείται, τόσο το Ισραήλ όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες πιστεύουν ότι το Ιράν δεν έχει σεβαστεί τις δεσμεύσεις του όσον αφορά τον εμπλουτισμό ουρανίου και θα έχει τώρα αρκετά σχάσιμα υλικά για να ξεκινήσει την κατασκευή ενός πυρηνικού όπλου. Αυτή η υπόθεση θα ήταν απαράδεκτη για την Ιερουσαλήμ, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα, όπως έκανε στις 7 Ιουνίου 1981 καταστρέφοντας τον ιρακινό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής του Osirak με αεροπορική επιδρομή, να επέμβει προληπτικά. Αλλά σε αντίθεση με ό,τι ακολούθησε εκείνη την εποχή, οι ιρανικές δυνάμεις σήμερα έχουν σημαντική ικανότητα απόκρισης, ιδιαίτερα όσον αφορά τους βαλλιστικούς πυραύλους, και θα μπορούσαν να στοχεύσουν όχι μόνο το εβραϊκό κράτος, αλλά και τις αραβικές πρωτεύουσες, ως αντίποινα. Από τότε, η συμφωνία που επιθυμούσαν οι Ισραηλινοί θα έπαιρνε το πλήρες νόημά της, καθιστώντας δυνατή τη συντονισμένη δράση όλων των αεροπορικών δυνάμεων που ανήκουν στη σουνιτική συμμαχία καθώς και των ισραηλινών δυνάμεων, δηλαδή πάνω από 1350 σύγχρονες μάχες αεροσκάφη, για την ταυτόχρονη εξάλειψη όλων των ιρανικών βαλλιστικών και αντιαεροπορικών πυραύλων. Μια ενέργεια που, προφανώς, θα ήταν πέρα από την εμβέλεια της ισραηλινής αεροπορίας μόνο.
Αυτό το σενάριο θα είχε επίσης την «αρετή» να μην απαιτεί άμεσες αμερικανικές επεμβάσεις, εκτός από την παροχή υποστήριξης όσον αφορά την ευφυΐα και πιθανώς τον ηλεκτρονικό πόλεμο, και επομένως να αποφευχθεί η ενεργοποίηση ενός επιβλαβούς κύκλου στην περιοχή. Μένει να φανεί εάν, στην πραγματικότητα, τα σουνιτικά έθνη είναι έτοιμα να συμμετάσχουν σε μια τέτοια πρωτοβουλία και, από την άλλη πλευρά, ποια θα ήταν η αντίδραση της κοινής γνώμης σε αυτές τις χώρες, απροθυμία σε μια συμμαχία, έστω και de facto, με το Εβραϊκό Κράτος.
Σουνιτική Συμμαχία: Σαουδική Αραβία, Μπαχρέιν, ΗΑΕ, Ομάν, Κουβέιτ, Αίγυπτος, Ιορδανία, Μαρόκο.
