Γνωρίζαμε ήδη ότι το ΝΑΤΟ είχε εργαστεί εκτενώς στα παρασκήνια για να εξασφαλίσει η νίκη του F-35A στο Βέλγιο au πρόσωπο Typhoon και στη Rafale, και ότι η οργάνωση είχε στεναχωρηθεί πολύ η γερμανική απόφαση να εξαλείψει το αεροσκάφος Lockheed από τον ανταγωνισμό στοχεύοντας να αντικαταστήσει τα 80 επιθετικά αεροσκάφη Tornado, έναν ανταγωνισμό που σήμερα αντιτίθεται στην Typhoon από το Eurofighter και το F/A 18 E/F της Boeing. Εκείνη την εποχή, ένα από τα κύρια επιχειρήματα που προβλήθηκαν από την οργάνωση, και που μεταδόθηκε ευρέως από τον αγγλοσαξονικό τύπο, ήταν ότι το F35A θα έχει σύντομα τα προσόντα για να μεταφέρει την αμερικανική βαρυτική πυρηνική βόμβα B61, σε υπηρεσία σε πολλές χώρες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων Βέλγιο και τη Γερμανία, με την αρχή του διπλού κλειδιού.
Φαίνεται ότι το ίδιο επιχείρημα προβάλλεται τώρα για να ευνοηθεί το F/A 18 Super Hornet έναντι του Typhoon, στον ίδιο διαγωνισμό. Πράγματι, σύμφωνα με το Πεντάγωνο, η διαδικασία στόχευε στην αναγνώριση μιας ευρωπαϊκής συσκευής για τη μεταφορά και την ανάπτυξη αυτής της πυρηνικής βόμβας, της οποίας το επιχειρησιακό ενδιαφέρον είναι αμφίβολο, θα ήταν 4 έως 5 χρόνια περισσότερο όταν πρόκειται για την απόκτηση ευρωπαϊκής συσκευής παρά Αμερικανός. Επειδή, στην πραγματικότητα, ούτε το Super Hornet έχει τα προσόντα να μεταφέρει αυτή τη βόμβα, αλλά φαίνεται ότι όλα γίνονται για να αποθαρρύνουν τους Γερμανούς να επιλέξουν τη συσκευή που κατασκευάζουν οι ίδιοι για να εξασφαλίσουν μια πυρηνική αποστολή, συμπεριλαμβανομένης, ούτως ή άλλως, δεν είναι απόφαση -κατασκευαστές….
Για την Airbus, η οποία προσφέρει μια έκδοση βελτιστοποιημένη για την επίθεση Typhoon, μια τέτοια πρόσθετη καθυστέρηση δεν θα δημιουργούσε πρόβλημα, αφού θα χρειαστούν περίπου δέκα χρόνια για να αντικατασταθεί το Tornado, κάτι που θα δώσει χρόνο για να προχωρήσει στην πρόκρισή του για το B61, ακόμη και με αυτήν την πρόσθετη καθυστέρηση. Επιπλέον, ο Ευρωπαίος κατασκευαστής γνωρίζει ότι μπορεί να βασιστεί την υποστήριξη της Γαλλίας και της Dassault σε αυτό το θέμα, αφού τόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας E.Macron όσο και ο Πρόεδρος της Dassault E.Trappier, έχουν καταστήσει σαφές ότι η επιλογή του Typhoon θα καταστήσει δυνατή την καλύτερη υλοποίηση του προγράμματος FCAS που συνδέει τις δύο χώρες και τις δύο εταιρείες σε μια πολύ μακροπρόθεσμη βιομηχανική εταιρική σχέση.
Γεγονός παραμένει ότι ο γερμανικός Τύπος έχει ήδη ασχοληθεί με το πρόβλημα και είναι πιθανό ότι, όπως κάθε φορά που τίθεται το θέμα πέρα από τον Ρήνο, το ζήτημα μιας στρατηγικής αμυντικής εταιρικής σχέσης με τη Γαλλία θα αντιμετωπιστεί δημόσια. Πράγματι, το Βερολίνο θα μπορούσε κάλλιστα να αποφασίσει να εφαρμόσει μια αμυντική στρατηγική διπλού κλειδιού με το Παρίσι, όπως αυτή που εφάρμοσε το ΝΑΤΟ με την Ουάσιγκτον, με βάση τις γαλλικές στρατηγικές τεχνολογίες, στην προκειμένη περίπτωση τον υπερηχητικό πύραυλο.ASMPA και ο μελλοντικός αντικαταστάτης του, ASN3G. Σίγουρα θα ήταν απαραίτητο να προχωρήσουμε πέρα από αρκετές δεκαετίες διμερούς δυσπιστίας, καθώς το Βερολίνο είχε πάντα μια θέση υπερβολικά ατλαντιστική στα μάτια της Γαλλίας και το Παρίσι είχε μια θέση υπερβολικά γαλλοκεντρική για τις γερμανικές αρχές. Επιπλέον, αυτό θα ήταν αντίθετο με την έννοια της Τελικής Εδαφικής Άμυνας που περιβάλλει το δόγμα της αποτροπής στη Γαλλία και η οποία, σύμφωνα με ορισμένους, θα καθιστούσε αδύνατη κάθε επιλογή συνεργασίας με άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Ωστόσο, παραμένει αλήθεια ότι μια στρατηγική στρατηγική άμυνας που φέρνει κοντά τις ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται πιο κοντά στη Γαλλία, όπως η Γερμανία, θα ταίριαζε απόλυτα στους στόχους της ενισχυμένης στρατηγικής αυτονομίας των Ευρωπαίων που υποστήριξαν η Γερμανίδα Καγκελάριος Α. Μέρκελ και ο Γάλλος Πρόεδρος Ε. Μακρόν. Δεν μπορούμε, στην πραγματικότητα, να επικρίνουμε ταυτόχρονα ανοιχτά τις επιλογές που έγιναν από ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες επειδή επιβλήθηκαν από την Ουάσιγκτον, όπως η αγορά του F35, και να αρνηθούμε σε αυτές τις ίδιες χώρες την επιλογή που θα τους επέτρεπε να διατηρήσουν ένα ισοδύναμο επίπεδο άμυνας μόνο από το παρελθόν, δηλαδή μια στρατηγική λύση διπλού κλειδιού. Φαίνεται λοιπόν ότι, παραδόξως, τα κλειδιά της πραγματικής ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας βρίσκονται σήμερα στο Παρίσι, και ότι ο δισταγμός της Γαλλίας σε αυτόν τον τομέα είναι αυτός που εμποδίζει την εμφάνιση μιας πραγματικής, φιλόδοξης ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής….