Από τις σημαντικότερες αμερικανικές επιτυχίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στον βιομηχανικό τομέα, είναι συνηθισμένο να αναφερόμαστε σε μαχητικά αεροσκάφη όπως το P-51 Mustang ή το F-6F Hellcat, στο τανκ Sherman ή στα αεροπλανοφόρα του Wasp. τάξη. Ωστόσο, το υλικό που αναμφίβολα έπαιξε τον πιο αποφασιστικό ρόλο στην ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας και της Αυτοκρατορικής Ιαπωνίας ήταν το Liberty Ship, ένα μοντέλο φορτηγού πλοίου μήκους 135 μέτρων και εκτόπισης 10.000 τόνων, που παρήχθη σε 2,710 αντίγραφα και το οποίο μετέφερε ολόκληρο τον αμερικανικό και συμμαχικό πόλεμο. προσπάθεια προς την Αφρική, την Ευρώπη και την Ασία. Για να το πετύχει αυτό, ο πολυμήχανος Henry J. Kaiser, ο οποίος είχε ήδη διακριθεί κατασκευάζοντας το φιλόδοξο φράγμα Hoover στον ποταμό Κολοράντο, μεταμόρφωσε την αμερικανική ναυπηγική βιομηχανία για να ενσωματώσει αρχές αρθρωτού σχεδιασμού και γραμμών παραγωγής δανεισμένες από τα εργοστάσια της Ford. Με αυτήν την προσέγγιση, χρειάστηκαν μόνο 3 ημέρες για να ναυπηγηθεί ένα πλοίο Liberty, από την τοποθέτηση της καρίνας έως την καθέλκυση.
Σήμερα, οι αμερικανικές στρατηγικές μεταφορές βασίζονται σε μέσα σχετικά κοντά σε αυτά που υπήρχαν το 1945, με ένα στόλο ναυτικών φορτηγών πλοίων σίγουρα μεγαλύτερο από τα πλοία Liberty, συγκεντρωμένα στη Στρατιωτική Διοίκηση Sealift του Ναυτικού των ΗΠΑ. Όπως οι επιφανείς πρόγονοί τους, τα σύγχρονα φορτηγά πλοία, αν και μπορούν να μεταφέρουν μεγάλη ποσότητα εξοπλισμού, πάσχουν από δύο μεγάλες αδυναμίες: σημαντική ευπάθεια κατά τη διέλευση, ιδιαίτερα έναντι των υψηλής απόδοσης υποβρύχιων και αεροπορικών πόρων, όπως αυτοί που διατίθενται στην Κίνα ή τη Ρωσία. , και σχετικά χαμηλή ταχύτητα, που απαιτεί σημαντικούς χρόνους μεταφοράς. Επιπλέον, απαιτούν βαριά υποδομή για την εκφόρτωση του φορτίου τους, το οποίο είναι εγγενώς ευάλωτο σε έναν αποφασισμένο αντίπαλο. Στο άλλο άκρο του φάσματος, η στρατηγική εναέρια μεταφορά, που έχει ανατεθεί στη Στρατιωτική Διοίκηση Αεροπορίας της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, εάν είναι γρήγορη, έχει μόνο περιορισμένες μεταφορικές ικανότητες και απαιτεί επίσης υποδομές υποδοχής. , συμπεριλαμβανομένων μεγάλων και καλών αεροδιαδρόμων, οι οποίες είναι εξίσου ευάλωτα με τα εμπορικά λιμάνια.
Το πρόγραμμα Ekranoplan Liberty Lifter που ξεκίνησε από την DARPA, στοχεύει ακριβώς να ανοίξει έναν τρίτο δρόμο, ώστε να ολοκληρωθούν τα μέσα που διαθέτουν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά και να μην εξαρτώνται πλέον από αυτές τις υποδομές υποδοχής που είναι απαραίτητες για πλοία και φορτηγά αεροπλάνα. Ας το θυμόμαστε αυτόΤο Ekranoplan είναι ένα υβρίδιο μεταξύ αεροπλάνου και πλοίου, χρησιμοποιώντας το φαινόμενο του εδάφους, δηλαδή την υπερπίεση που εμφανίζεται μεταξύ των πτερυγίων και του εδάφους όταν εξελίσσεται σε υψόμετρο χαμηλότερο από το άνοιγμα των φτερών του και που έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της ανύψωσης. Το πιο αντιπροσωπευτικό πρόγραμμα αυτής της τεχνολογίας ήταν το Σοβιετικό Lun, ένα πρωτότυπο μήκους 74 μέτρων που τροφοδοτείται από 8 turbojets και ικανό να φτάσει τα 500 km/h παρά το βάρος των 400 τόνων. Ωστόσο, η τεχνολογική γνώση που γέννησε το Lun το 1987, επέτρεψε στο αεροσκάφος να χρησιμοποιηθεί μόνο σε ήρεμες θάλασσες, συμπεριλαμβανομένων των πτήσεων διέλευσης, γεγονός που αποτελούσε σημαντικό περιορισμό για την υπογραφή του εντάλματος πρόωρου θανάτου του, ακόμη κι αν οι αναφορές δείχνουν ότι η Μόσχα εκταφή το πρόγραμμα για το 2017.
Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.
Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο
Εγγραφείτε για το Ενημερωτικό δελτίο Meta-Defense για να λάβετε το
τελευταία άρθρα μόδας καθημερινά ή εβδομαδιαία
[…] Τον περασμένο Μάιο, η υπηρεσία έρευνας και ανάπτυξης του Πενταγώνου, DARPA, ανακοίνωσε την έναρξη ενός προγράμματος για το σχεδιασμό μιας ολοκαίνουργιας συσκευής στρωματοποιημένης μεταφοράς…. Αυτές οι αμφίβιες συσκευές χρησιμοποιούν το φαινόμενο του εδάφους, δηλαδή την υπερπίεση που […]