Επίθεση κατά της Ταϊβάν: Πότε και πώς θα αναλάβει δράση η Κίνα;

Για αρκετά χρόνια, οι εντάσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, όπως ο φόβος να δούμε το Πεκίνο να εξαπολύει επίθεση κατά της Ταϊβάν, συνέχισαν να αυξάνονται. Πλέον αντιπροσωπεύουν ένα θέμα που φλερτάρει συνεχώς με το casus belli, μεταξύ των εισβολών του ναυτικού και των αμερικανικών και των συμμαχικών αεροπορικών δυνάμεων στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και στο στενό της Ταϊβάν, των αναχαιτίσεων και των ναυτικών και αεροπορικών εισβολών του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού γύρω από το νησί και των διαδοχικών και αμοιβαίων απαντήσεων μόλις η Ουάσιγκτον στείλει νέο φορτίο όπλων, βουλευτές ή μέλη της κυβέρνησης στην Ταϊπέι.

Η πολεμική δυναμική είναι τέτοια που τώρα οι ένοπλες δυνάμεις και των δύο χωρών επιδίδονται σε μια κούρσα εξοπλισμών για να ξεπεράσουν τον αντίπαλο σε μια ολοένα και πιο αναπόφευκτη αντιπαράθεση.

Ωστόσο, κανείς δεν οραματίζεται επί του παρόντος ένα ξέσπασμα εχθροπραξιών τους επόμενους μήνες ή τα επόμενα χρόνια, το Πεντάγωνο εκτιμά από την πλευρά του ότι η περίοδος κινδύνου θα ξεκινήσει το 2027.

Λαμβάνοντας υπόψη τα βιομηχανικά προγράμματα που βρίσκονται σε εξέλιξη στο Πεκίνο, την Ταϊπέι και την Ουάσιγκτον, τις γεωπολιτικές εξελίξεις και τις φιλοδοξίες των ηγετών των μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων, ποια θα ήταν η πιο πιθανή ημερομηνία για μια κινεζική επίθεση να ανακτήσει την κατοχή της Ταϊβάν και ποια θα ήταν τότε τη στρατηγική που επέλεξε το Πεκίνο για να το πετύχει αυτό;

Προς έναν αποκλεισμό και όχι μια μαζική αερο-αμφίβια επίθεση

Συχνά, όταν μελετάται το σενάριο μιας κινεζικής επίθεσης στην Ταϊβάν, βασίζεται σε μια τεράστια αερο-αμφίβια επίθεση κατά του νησιού, του οποίου προηγήθηκε έντονος βομβαρδισμός με βαλλιστικούς πυραύλους και πυραύλους κρουζ, ακόμα και drones, για να ξεπεραστούν οι αμυντικές υποδομές του νησιού.

Ωστόσο, μια τέτοια υπόθεση θα ήταν, ανεξάρτητα από το επίπεδο προετοιμασίας και τα μέσα που χρησιμοποιεί το Πεκίνο, μια εξαιρετικά επικίνδυνη στρατηγική για τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό.

Πράγματι, οι σπάνιες μεγάλες αερο-αμφίβιες επιχειρήσεις που πραγματοποιήθηκαν με επιτυχία στην ιστορία ήταν ενάντια σε ασθενώς αμυνόμενες ακτές (Επιχείρηση Torch το 1942, Επιχείρηση Σωματοφύλακας το 1956) ή όταν ο επιτιθέμενος είχε αναμφισβήτητα αεροπορική και ναυτική υπεροχή και σημαντικά μέσα αποδυνάμωσης οι άμυνες και οι υλικοτεχνικές γραμμές του αντιπάλου, όπως π.χ Λειτουργίες Overlord et Ιππέας το 1944, το Προσγειώσεις Iwo Jima και Okinawa το 1945, η επιχείρηση Χρωμίτης (προσγείωση Ίντσεον) το 1950, ή San Carlos στο 1982).

Ωστόσο, όπως έδειξαν τέλεια οι αποτυχίες του ρωσικού ναυτικού και της αεροπορίας στην Ουκρανία, είναι πολύ επικίνδυνο να θέλει κανείς να στερήσει από έναν αντίπαλο τις αεροπορικές, αντιαεροπορικές και αντιπλοϊκές αμυντικές του ικανότητες, ακόμη και κάνοντας την εντατική χρήση προληπτική επιθέσεις κρουαζιέρας και βαλλιστικών πυραύλων.

Στην πραγματικότητα, η κινητοποίηση μεγάλης ναυτικής και αεροπορικής δύναμης για να πραγματοποιήσει επίθεση στην Ταϊβάν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο αφού εξουδετερωθούν πλήρως οι αεροπορικές δυνάμεις, οι αντιαεροπορικές άμυνες, οι παράκτιες άμυνες και το Ναυτικό της Ταϊβάν. Θα επέμβει μόνο μετά από μια πρώτη φάση μάχης σχετικά μεγάλης διάρκειας.

Ο κίνδυνος θα είναι τότε μεγάλος ένας τέτοιος αεροπορικός, βαλλιστικός και κυβερνοπόλεμος να προκαλέσει την επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, αλλά και, όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας, τη ριζοσπαστικοποίηση του άμαχου πληθυσμού της Ταϊβάν, δυσκολεύοντας το ενδεχόμενο. διοίκηση του νησιού μόλις ηττηθούν οι δυνάμεις της Ταϊβάν.

Ωστόσο, υπάρχει μια άλλη πιθανότητα για το Πεκίνο, αυτή να βασίζεται όχι σε μια αερο-αμφίβια επίθεση, αλλά σε έναν αδιαπέραστο ναυτικό και αεροπορικό αποκλεισμό του νησιού, έτσι ώστε να αποδυναμωθεί η αποφασιστικότητα των ίδιων των Ταϊβανέζων με την πάροδο του χρόνου, περιορίζοντας ταυτόχρονα τις αντιπαραθέσεις μεταξύ τον PLA και τις δυνάμεις της Ταϊβάν, τουλάχιστον εμποδίζοντάς τες να επηρεάσουν υπερβολικά τον άμαχο πληθυσμό και τις υποδομές.

Όπως ο ναυτικός και εναέριος αποκλεισμός που εφαρμόστηκε από τον J. F Kennedy το 1962 γύρω από την Κούβα μετά την παράδοση σοβιετικών βαλλιστικών πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς στο νησί, ο στόχος ενός τέτοιου αποκλεισμού θα ήταν να κρατήσει αποστάσεις αμερικανικής και δυτικής στρατιωτικής και τεχνολογικής υποστήριξης. νησί, ενώ θέτει το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ και την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ σε μια περίπλοκη κατάσταση όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις.

Μακροπρόθεσμα, ο αποκλεισμός θα έβλαπτε επίσης ολόκληρη την οικονομία του νησιού, αλλά και ολόκληρου του πλανήτη, ο οποίος εξαρτάται πολύ από τους ημιαγωγούς που παράγονται στη χώρα.

Στην πραγματικότητα, και ακόμη και αν οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες μεταξύ των δυνάμεων της Ταϊβάν και της Κίνας σε ένα τέτοιο σενάριο, η σύγκρουση θα παραμείνει κάτω από ένα όριο που πιθανόν να μην κινητοποιήσει την κοινή γνώμη και τους δυτικούς πολιτικούς ηγέτες, σε αντίθεση με την κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ρωσία σήμερα, μετά τα πολυάριθμα χτυπήματα και φρικαλεότητες εναντίον Ουκρανών αμάχων από τους ρωσικούς στρατούς.

Υπό την προϋπόθεση ότι ο αποκλεισμός δικαιολογείται επαρκώς στη δημόσια και διεθνή σκηνή, και ότι τα μέσα για να εξασφαλιστεί η αποτελεσματικότητά του εφαρμόζονται αποτελεσματικά σε μια επαρκή περίοδο αρκετών μηνών, είναι πολύ πιθανό ότι τότε θα ήταν θέμα της καλύτερης στρατηγικής για το Πεκίνο να ανακτήσει τον έλεγχο της 23ης επαρχίας, διατηρώντας παράλληλα υπό έλεγχο την πολιτική αντίσταση των ίδιων των Ταϊβανέζων και παρουσιάζοντας στη διεθνή σκηνή μια αφήγηση που πιθανόν να αποστρατεύσει πολλούς πιθανούς συμμάχους του νησιού.

Τι σημαίνει να κάνετε ναυτικό αποκλεισμό κατά του Ναυτικού των ΗΠΑ;

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο