Η ρωσική αντιαεροπορική άμυνα καταλήφθηκε από ουκρανικά drones

Τα δύο διαδοχικά πλήγματα που πραγματοποιήθηκαν από ουκρανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη εναντίον δύο ρωσικών αεροπορικών βάσεων που φιλοξενούν στρατηγικά βομβαρδιστικά ή βομβαρδιστικά μεγάλου βεληνεκούς έχουν σχολιαστεί ευρέως στα μέσα ενημέρωσης. Πέρα από την προφανή επιτυχία των Ουκρανών, οι οποίοι κατέστρεψαν τουλάχιστον δύο αεροσκάφη, ένα στρατηγικό βομβαρδιστικό Tu-95 βασισμένο στο Engels-2 και ένα βομβαρδιστικό Tu-22M3 μεγάλου βεληνεκούς με βάση το Dyagilevo, κατάφεραν επίσης να πραγματοποιήσουν εξαιρετικά ακριβή πλήγματα χρησιμοποιώντας drones μετατράπηκαν σε πυραύλους κρουζ τοπικής κατασκευής, χωρίς τη χρήση δυτικών οπλικών συστημάτων. Πάνω απ 'όλα, αυτά τα δύο χτυπήματα, όπως αυτό σήμερα εναντίον μιας αποθήκης αεροπορικών καυσίμων στην περιοχή του Κουρσκ, έδειξαν τα όρια της ρωσικής αντιαεροπορικής άμυνας, που συχνά παρουσιάζονταν πριν από τη σύγκρουση ως τόσο αποτελεσματικά που μπορούσε να κλειδώσει εντελώς τον εναέριο χώρο της χώρας.

Για να πραγματοποιήσουν τα χτυπήματά τους, οι Ουκρανοί εκμεταλλεύτηκαν αρκετές αδυναμίες του ρωσικού μηχανισμού. Πρώτον, αυτά πραγματοποιήθηκαν, φαίνεται, από αναγνωριστικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη Tu-141 Strizh που τροποποιήθηκαν από Ουκρανούς μηχανικούς από το 2014. Αυτό το drone μήκους 15 μέτρων βάρους 6 τόνων, τροφοδοτείται από έναν κινητήρα στροβιλοκινητήρα Tumansky KR-17A που παρέχει 2,5 τόνους ώθησης, επιτρέποντας το αεροσκάφος να φτάσει σε υψηλή υποηχητική ταχύτητα πλεύσης περίπου 1000 km/h, σε απόσταση χιλίων χιλιομέτρων. Τα ουκρανικά Tu-141 που προορίζονταν αρχικά να εκτελούν επιχειρήσεις αναγνώρισης σε μεσαίο ύψος, θα είχαν τροποποιηθεί ώστε να μπορούν να ακολουθούν πλοήγηση σε χαμηλό ύψος, κάτω από τα 1000 μέτρα, έτσι ώστε να εξελίσσονται κάτω από το δάπεδο ανίχνευσης αντιαεροπορικών συστημάτων. -Εύρος Ρώσων όπως τα S-300 και S-400. Ο εξοπλισμός αναγνώρισης, εν τω μεταξύ, έχει αντικατασταθεί από στρατιωτική γόμωση άγνωστης ισχύος, η οποία μπορεί να υπολογιστεί σε αρκετές δεκάδες κιλά εκρηκτικών, αν κρίνουμε από τις ζημιές.

Για να εξηγηθεί η ακρίβεια των δύο ουκρανικών χτυπημάτων, μπορούν να προβληθούν δύο υποθέσεις. Αφενός, το Tu-141 θα μπορούσε να είναι εξοπλισμένο με σύστημα εντοπισμού GPS για να πλήττει σταθερούς στόχους, όπως συμβαίνει σήμερα στην αποθήκη καυσίμων του Κουρσκ. Ωστόσο, στην περίπτωση του Ένγκελς και του Ντιαγκίλεβο, δύο φορές φαίνεται ότι ο πύραυλος χτύπησε κοντά σε φορτηγό καυσίμων κοντά σε αεροσκάφος, κάτι που φαίνεται πολύ απίθανο χωρίς την καθοδήγηση τερματικού, για παράδειγμα στη χρήση δέσμης λέιζερ που εφαρμόστηκε με χρήση ελαφρού drone από ειδικούς δυνάμεις που δραστηριοποιούνται κοντά, μια τεχνολογία που εφαρμόζεται ήδη σε άλλους ουκρανικούς πυραύλους, όπως ο αντιαρματικός πύραυλος Skif σε υπηρεσία από το 2011. Αλλά το μεγαλύτερο κατόρθωμα των ουκρανικών επιδρομών θα ήταν, χωρίς αμφιβολία, η κατάκτηση του ισχυρού ρωσικού αντιαρματικού -αεροπορική άμυνα, για να χτυπήσει αεροπορικές βάσεις πολύ υψηλής στρατηγικής αξίας αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τα σύνορα Ουκρανών, όπως το Ένγκελς, που φιλοξενεί το μεγαλύτερο μέρος του ρωσικού στόλου στρατηγικών βομβαρδιστικών.

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο

Σας ευχαριστώ για την Olivier Dujardin για τη συμβολή σε αυτό το άρθρο.