Αεροπλανοφόρο NG, FCAS, MGCS…: Έχει στοχεύσει η Γαλλία πολύ ψηλά;

Μόλις πριν από δύο χρόνια, η υπουργός Ενόπλων Δυνάμεων, Florence Parly, επισημοποίησε την έναρξη των εργασιών μελέτης για την κατασκευή νέου αεροπλανοφόρου προορίζεται να αντικαταστήσει το Charles de Gaulle από το 2038.

Έκτοτε, πολλές πληροφορίες έχουν φιλτραριστεί σχετικά με αυτό το πρόγραμμα, το οποίο θα έπρεπε, όπως το Charles de Gaulle, να είναι πυρηνικής ενέργειας και να φτάσει τους 75.000 τόνους εκτόπισης, ιδίως για να μπορέσει να εφαρμόσει τους νέους ηλεκτρομαγνητικούς καταπέλτες 90 μέτρων που είναι απαραίτητοι για την εκτόξευση το νέο Next Generation Fighter από το πρόγραμμα FCAS, το ίδιο πολύ πιο επιβλητικό από το Rafale M.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το κόστος του σχεδιασμού και της κατασκευής του πλοίου παρουσίασε επίσης πολύ σημαντική αύξηση σε σύγκριση με τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ που κόστισε η κατασκευή του Charles de Gaulle τη δεκαετία του '90.

Πράγματι, ενώ αρχικά το νέο αεροπλανοφόρο υπολογιζόταν μεταξύ 5 και 6 δισεκατομμυρίων ευρώ, τώρα πρόκειται για κόστος σχεδιασμού και κατασκευής περίπου 8 δισεκατομμυρίων ευρώ ή και περισσότερο. Και στο πλαίσιο της προετοιμασίας του επόμενου Στρατιωτικού Προγραμματισμού Νόμου 2024-3020, ο οποίος ωστόσο θα προικιστεί με περίπου 400 δισ. ευρώ, δηλαδή 100 δισ. ευρώ περισσότερα από τον προηγούμενο, αυτό το κόστος δημιουργεί πρόβλημα...

Στην πραγματικότητα, είτε πρόκειται για το πρόγραμμα αεροπλανοφόρου νέας γενιάς PANG, για το πρόγραμμα πολεμικών αεροσκαφών FCAS 6ης γενιάς, για το μελλοντικό πρόγραμμα δεξαμενών μάχης MGCS, καθώς και για το Πρόγραμμα πυρηνικών υποβρυχίων βαλλιστικών πυραύλων SSBN3G 3ης γενιάς ουσιώδεις για τη γαλλική αποτροπή, όλα υπόσχονται να είναι ιδιαίτερα άπληστοι σε πιστώσεις, σε σημείο που να εμποδίζουν την ανασυγκρότηση ορισμένων δυνατοτήτων των στρατών, όπως στην περίπτωση της βαριάς δύναμης τεθωρακισμένων ή του πυροβολικού μεγάλης εμβέλειας.

Το γεγονός είναι ότι, είτε πρόκειται για FCAS, MGCS ή PANG, φαίνεται ότι καθένα από αυτά τα προγράμματα στοχεύει στην ανάπτυξη υλικού που είναι πολύ μεγαλύτερο και ακριβότερο από αυτά που θα αντικαταστήσουν, όχι μόνο λόγω της αύξησης του τεχνολογικού κόστους και του πληθωρισμού, αλλά και λόγω πολύ υψηλότερων φιλοδοξιών, φέρνοντας τη γαλλική βιομηχανική αμυντική παραγωγή πιο κοντά στον εξοπλισμό που παράγεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και de facto απομάκρυνση από αυτό που παραδοσιακά έκανε την επιχειρησιακή και εμπορική επιτυχία του γαλλικού αμυντικού εξοπλισμού από τη δεκαετία του 60.

Πράγματι, αν η Γαλλία αφιέρωσε περισσότερο από το 4% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της στην αμυντική της προσπάθεια στις αρχές της δεκαετίας του 60, η γαλλική οικονομία μόλις και μετά βίας ανέκαμψε από τα σημάδια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αναγκάζοντας τη χώρα να είναι εφευρετική να σχεδιάσει υψηλά επιδόσεις και ελκυστικό εξοπλισμό, αλλά πολύ λιγότερο ακριβά από τα αμερικανικά οπλικά συστήματα που επιβλήθηκαν στην αγορά.

Κάπως έτσι σχεδίασε το Mirage III, ένα μαχητικό αναχαιτιστή που έχει το μισό βάρος του επιβλητικού F-4 Phantom II, ξεπερνώντας σχεδόν σε όλους τους τομείς το F-104, ενώ είναι σημαντικά λιγότερο ακριβό από αυτές τις δύο συσκευές.

Ταυτόχρονα, βασιζόμενη στην επιτυχία του AMX-13, η AMX σχεδίασε τη μεσαία δεξαμενή AMX-30 36 τόνων, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρήγαγαν το M-60 άνω των 52 τόνων. Όσο για τα δύο γαλλικά αεροπλανοφόρα, το Clemenceau και το Foch, μετά βίας ξεπέρασαν τους 32.000 τόνους με πλήρες φορτίο για μήκος 265 m, όπου τα αμερικανικά Forrestals φλέρταραν με 80.000 τόνους για 326 μέτρα μήκος.

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο