Με έναν συνθετικό τρόπο, είναι σύνηθες να λέμε ότι ένα μαχητικό αεροσκάφος δεν είναι άλλο από τη σύνδεση ενός κυττάρου, ενός κινητήρα και ενός ραντάρ. Και οι συσκευές που σημάδεψαν την εποχή τους, όπως το F4 Phantom II, το Mirage III, το Mig-21, το F-15, το F-16 ή το Su-27, όλες σεβάστηκαν αυτόν τον ορισμό, βασιζόμενοι στην τέλεια συμπληρωματικότητα αυτά τα 3 βασικά στοιχεία. Επί δεκαπέντε χρόνια, το F-35 της Lockheed-Martin παρουσιάζεται επίσης ως το πιο εντυπωσιακό αεροσκάφος της γενιάς του και ως τέτοιο έχει κοσμηθεί με όλες τις αρετές. Ωστόσο, υπό την ηγεσία της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, φαίνεται ότι δύο από αυτά τα 3 βασικά στοιχεία θα αντικατασταθούν τα επόμενα χρόνια στη ναυαρχίδα της Lockheed-Martin.
Η αντικατάσταση του στροβιλοκινητήρα F-135 που ωθεί τα 3 μοντέλα F-35, η έκδοση Α που προορίζεται για συμβατικές αεροπορικές δυνάμεις, η έκδοση Β με δυνατότητες κάθετης ή σύντομης απογείωσης και προσγείωσης για λειτουργία από αεροπλανοφόρα και η έκδοση C που λειτουργούν από αεροπλανοφόρα εξοπλισμένα με καταπέλτες, εξετάζεται εδώ και αρκετά χρόνια από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, η οποία το 2016 απένειμε πιστώσεις ανάπτυξης στους κατασκευαστές κινητήρων General Dynamics και Pratt & Whitney ένα συμβόλαιο 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων για την ανάπτυξη ενός νέου turbojet τριπλής ροής για τον εξοπλισμό αεροσκάφος του. Πράγματι, το F-135 αποδεικνύεται ότι δεν είναι σε μέγεθος σήμερα για τις επιχειρησιακές ανάγκες του F-35, με ανεπαρκής ώθηση που περιορίζει την απόδοση του αεροσκάφους, η υπερβολική κατανάλωση μειώνει την αυτονομία του, ή ακόμη ιδιαίτερα βαριά συντήρηση που μειώνει τη διαθεσιμότητα του αεροσκάφους. Επιπλέον, ο κινητήρας είναι πολύπλοκος στην κατασκευή και ιδιαίτερα ακριβός.
Για να καλύψουν αυτές τις ανάγκες, οι δύο Αμερικανοί κατασκευαστές κινητήρων έχουν αναλάβει να αναπτύξει μια νέα γενιά κινητήρα στροβιλοτζετ, που αναφέρεται ως Πρόγραμμα μετάβασης προσαρμοστικού κινητήρα ή AETP. Σε αντίθεση με το F-135, το οποίο χρησιμοποιεί τεχνολογία turbofan, τα AETP βασίζονται στο μοντέλο turbojet τριπλής ροής, επιτρέποντας χαμηλότερη κατανάλωση καυσίμου και αυξημένη ώθηση του κινητήρα, ενώ μειώνει, κατά την υπόθεση, τους περιορισμούς στα μηχανικά μέρη και επομένως απλοποιεί τη συντήρηση. Ωστόσο, η ανάπτυξη ενός τέτοιου κινητήρα, παρά τις προόδους που έγιναν από τους κατασκευαστές κινητήρων των ΗΠΑ στα πρωτότυπά τους, θα απαιτούσε ακόμη πολύ μεγάλες επενδύσεις πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ η αντικατάσταση κινητήρων σε υπάρχουσες κυψέλες θα δημιουργήσει μια επένδυση που υπολογίζεται σε πάνω από 40 δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτός είναι ο λόγος Η Pratt&Whitney ανέπτυξε ταυτόχρονα μια "βελτιωμένη" έκδοση του F-135 της, προσφέροντας σίγουρα λιγότερες επιδόσεις από το AETP, αλλά ανώτερες από αυτές του τρέχοντος F-135, για χαμηλότερο γενικό κόστος. Η τελική διαιτησία επί του θέματος πρέπει σύντομα να δοθεί από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, η οποία, με στοχευμένο στόλο άνω των 1700 αεροσκαφών, ενεργεί ως ο μοναδικός λήπτης αποφάσεων σε αυτόν τον τομέα.
Απομένει να διαβάσετε το 75% αυτού του άρθρου. Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 1,99€. Συνδρομές Ανώτερο παρέχει επίσης πρόσβαση σε αρχεία (άρθρα άνω των δύο ετών)
[…]