Σύμφωνα με τον υπουργό Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, Frank Kendall, είναι απαραίτητο να αποφευχθούν, με το πρόγραμμα NGAD, τα ίδια λάθη που οδήγησαν στο πρόγραμμα F-35. Αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι πολύ πιο δύσκολο να ειπωθεί παρά να ειπωθεί, όσον αφορά την οργάνωση της αμυντικής βιομηχανίας πέρα από τον Ατλαντικό.
Dans συνέντευξη που δόθηκε στο CBS news, ο πρώην επικεφαλής διαπραγματευτής των εξοπλιστικών προγραμμάτων του Πενταγώνου και πρώην αντιπρόεδρος της Raytheon, Σέι Άσαντ, συντάσσει μια σκληρή παρατήρηση των πρακτικών τιμολόγησης που εφαρμόζουν οι κολοσσοί της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας.
Σύμφωνα με τον ίδιο, μετά τη βιομηχανική αναδιοργάνωση του 1993 που κατέστησε δυνατή τη συγχώνευση των πενήντα μεγάλων εταιρειών της Αμερικανικής Βιομηχανικής και Τεχνολογικής Βάσης Άμυνας ή BITD, σε πέντε μεγάλους ομίλους που σήμερα αποδεικνύονται τις πέντε μεγαλύτερες παγκόσμιες εταιρείες στον τομέα αυτό (με τη σειρά Lockheed-Martin, Raytheon, Boeing, Northrop Grumman και General Dynamics), το Πεντάγωνο έχει δημιουργήσει μια κατάσταση μονοπωλίου για κάθε εξοπλισμό που παράγεται, οδηγώντας σε έκρηξη στις τιμές που χρεώνουν αυτές οι εταιρείες.
Έτσι, σύμφωνα με τον Shay Assad, το 1990, ένας πύραυλος Stinger κόστιζε στον αμερικανικό στρατό 25.000 δολάρια, ενώ η Raytheon χρεώνει τώρα 400.000 δολάρια ανά πύραυλο. Ακόμη και λαμβάνοντας υπόψη τον πληθωρισμό και τις τεχνολογικές εξελίξεις μεταξύ των εκδόσεων πυραύλων, η τιμή αυξήθηκε 7 φορές.
Ένα άλλο παράδειγμα που αναφέρεται από τον άνθρωπο που αυτοαποκαλείται τώρα «ο χειρότερος εχθρός της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας», ένας διανομέας πετρελαίου, που αγόραζε μέχρι πρόσφατα η NASA στα 378 δολάρια ανά μονάδα, πωλείται στο Πεντάγωνο για 10.000 δολάρια από τον κατασκευαστή του.
Όσο για τον πύραυλο Patriot στις ειδήσεις, είδε την τιμή του να αυξάνεται σε τέτοιο βαθμό που σύμφωνα με τον Shay Assad, ο αμερικανικός στρατός θα έπρεπε να είχε λάβει το ισοδύναμο ενός έτους παραγωγής πυραύλων για να αντισταθμίσει απλώς τις αδικαιολόγητες αποκλίσεις που χρεώνει η Raytheon.
Οι λόγοι για αυτά τα παράγωγα είναι πολυάριθμοι, ιδίως η πίεση που συνδέεται με τη διαχείριση των κορυφαίων εταιρειών στο χρηματιστήριο να επιδιώξουν αποτελέσματα και θεαματική αναδιανομή. Έτσι, σύμφωνα με τον κ. Άσαντ, τα συμβατικά περιθώρια που διαπραγματεύονται το κράτος και η αμυντική βιομηχανία είναι μεταξύ 10 και 12% του δημοσιονομικού κονδυλίου, αλλά συχνά αγγίζουν, στην πραγματικότητα, το 40% αυτού του κονδυλίου.
Ένας άλλος λόγος δεν είναι άλλος από την ισχυρή θέση των κατασκευαστών που προσέφεραν τα μονοπώλια που δημιουργήθηκαν από την αναδιοργάνωση του 1993, αλλά και από μια ορισμένη εγκατάλειψη της εποπτείας των συμβάσεων και των διαπραγματεύσεών τους, καθώς το Πεντάγωνο μείωσε στο μισό τον αριθμό του προσωπικού που αφιερώθηκε σε αυτό το 2. χρόνια. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι κατασκευαστές έχουν κάνει ακόμη και μια ειδικότητα στον εντοπισμό εταιρειών που κατέχουν μονοπώλιο σε συγκεκριμένο εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων των ανταλλακτικών, για να τον αγοράσουν πίσω και να αποκομίσουν τεράστια κέρδη αυξάνοντας τις τιμές.
Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές -
Τα άρθρα πλήρους πρόσβασης είναι προσβάσιμα στην ενότητα "Δωρεάν άρθρα". Τα άρθρα Flash είναι ανοιχτά σε πλήρη έκδοση για 48 ώρες. Οι συνδρομητές έχουν πρόσβαση στα άρθρα Ανάλυση και Περίληψη πλήρως. Τα άρθρα στα Αρχεία (πάνω από δύο ετών) προορίζονται για συνδρομητές Premium.
- 15% στη συνδρομή σας Classic ή Premium (μηνιαία ή ετήσια) με τον κωδικό Επιστροφή στο σχολείο23
Μόνο μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου!
