Σε προηγούμενο άρθρο, συζητήσαμε το νέο καθεστώς της Πολωνίας στην ευρωπαϊκή σκηνή, είτε στο ΝΑΤΟ είτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω των φιλοδοξιών που επέδειξε ο Υπουργός Άμυνας Mariusz Błaszczak σχετικά με την επόμενη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους τον προσεχή Ιούλιο.
Παραδόξως, αφού οδήγησαν εδώ και πολύ καιρό τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι η πολωνική πολιτική στόχευε πάνω απ' όλα να λάβει την έγκριση και την προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών, οι πρόσφατες εξελίξεις στη στρατηγική που ακολουθεί η Βαρσοβία δείχνουν μια πραγματική φιλοδοξία να ωθήσουν τους Ευρωπαίους να αναλάβουν πλήρως την άμυνά τους, τουλάχιστον από τη συμβατική σκοπιά, ιδιαίτερα έναντι της ρωσικής απειλής. όπως τόνισε πρόσφατα ο Πολωνός υπουργός Jacek Siewiera, επικεφαλής του Γραφείου Εθνικής Ασφάλειας.
Έτσι, κατά την ίδια συνέντευξη που δόθηκε στον ιστότοπο Defense24.pl, ο Πολωνός Υπουργός επιβεβαίωσε ότι πέρα από την απόκτηση 218 συστημάτων πυροβολικού μεγάλου βεληνεκούς K239 Chunmoo από τη Νότια Κορέα, οι πολωνικοί στρατοί σκόπευαν επίσης να αποκτήσουν 500 αμερικανικά συστήματα HIMARS καθώς και αρκετές χιλιάδες βλήματα και ρουκέτες, ώστε να μπορέσει να αποτελέσει στο ανατολικό ευρωπαϊκό μέτωπο, έναν παγετώνα ισχύος πυρός ικανός να εξουδετερώσει σε βάθος κάθε απειλή που προέρχεται από τη Ρωσία.
Στην πραγματικότητα, η Πολωνία σκοπεύει να έχει, πέρα από τα μισά βαρέα άρματα μάχης, το ένα τρίτο των οχημάτων μάχης πεζικού και το ένα τέταρτο των αυτοκινούμενων πυροβόλων όπλων των 155 mm που αναπτύσσονται στην Ευρώπη, το 85% της δύναμης πυρός μεγάλου βεληνεκούς του ΝΑΤΟ στη γηραιά ήπειρο, ενώ η χώρα αντιπροσωπεύει μόνο το 8% του πληθυσμού και λιγότερο από το 5% του ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πάνω απ' όλα, στην ίδια συνέντευξη, ο Mariusz Błaszczak έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες για τις πολωνικές φιλοδοξίες, ιδιαίτερα όσον αφορά την αμυντική βιομηχανία και τις τοπικές παραγωγικές ικανότητες, καθώς και για τον ρόλο που θα πρέπει να παίξει η Πολωνία τα επόμενα χρόνια για να σκληρύνει τις ευρωπαϊκές αμυντικές ικανότητες απέναντι στη ρωσική απειλή.
Χωρίς να παρεκκλίνει ποτέ στην έννοια της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας, ο Πολωνός υπουργός περιέγραψε ωστόσο στόχους που έρχονται πολύ κοντά σε αυτήν, ιδίως στοχεύοντας να παράσχει στους Ευρωπαίους την ικανότητα να αμύνονται, με συμβατικό τρόπο, από τη ρωσική απειλή, χωρίς να χρειάζεται να βασίζονται στην προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ έχουν τις βιομηχανικές και τεχνολογικές ικανότητες για να υποστηρίξουν τον ανταγωνισμό με τη Μόσχα.
Στην πραγματικότητα, από πολλές απόψεις, η Βαρσοβία φαίνεται να ακολουθεί μια πολιτική της οποίας ο σκοπός είναι κοντά σε αυτόν τον στόχο που επιδιώκει η Γαλλία εδώ και πολλά χρόνια και ειδικότερα από την άφιξη του Προέδρου Μακρόν στο Μέγαρο των Ηλυσίων και σε μικρότερο βαθμό από τη Γερμανία μεταξύ 2017 και 2020, όταν οι σχέσεις μεταξύ του Βερολίνου και του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ ήταν στο χειρότερο επίπεδο.
Αν όμως οι στόχοι φαίνεται να συγκλίνουν, η στρατηγική που εφαρμόζει η Βαρσοβία διαφέρει ριζικά από εκείνη που ακολουθούν το Παρίσι και το Βερολίνο εδώ και πολλά χρόνια, με 4 μεγάλες διαφορές που πιθανόν να την καταστήσουν επιτυχημένη εκεί όπου η Γαλλία και η Γερμανία έχουν αποτύχει μέχρι στιγμής.
1- Ένας ενοποιητικός αντίπαλος για την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία: η Ρωσία
Πρώτον, η Βαρσοβία έχει χτίσει την πολιτική της στρατηγική για να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο, και μόνο έναν, τη Ρωσία, που σήμερα αντιπροσωπεύει μια παγκοσμίως αναγνωρισμένη απειλή σε όλη την Ευρώπη μετά την επίθεση στην Ουκρανία. Αυτή η προσέγγιση καθιστά αποτελεσματικά δυνατή την οικοδόμηση ενός κοινού πολιτικού και αμυντικού σχεδίου, αν όχι με ενιαίο τρόπο, εν πάση περιπτώσει με κοινό τρόπο, με όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, είτε ανήκουν στην ΕΕ, είτε στο ΝΑΤΟ, είτε και στις δύο, με εξαίρεση την Ουγγαρία που, προφανώς, τείνει να ακολουθεί τη δική της τροχιά.
Αντίθετα, οι δικαιολογίες που έδωσε το Παρίσι για να οδηγήσει στην οικοδόμηση ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας βασίστηκαν σε μια κάποια δυσπιστία έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και σε μια πολύ ευρύτερη θεώρηση της απειλής που θα μπορούσε να επηρεάσει τη γηραιά ήπειρο, ιδιαίτερα στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή ή την Ανατολική Μεσόγειο.
Ωστόσο, για πολλούς Ευρωπαίους, αυτές οι απειλές που παρουσίαζε η Γαλλία ήταν πολύ αδύναμες αντιληπτές, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες απολάμβαναν μια αύρα προστατευτικού έθνους πολύ ισχυρότερη από ό,τι συμβαίνει στη γαλλική κοινή γνώμη.
Με άλλα λόγια, όπου η Πολωνία προσδιορίζει έναν αντίπαλο που αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως υπαρξιακή απειλή, η Γαλλία προσέφερε δικαιολογίες με βάση τον ανταγωνισμό μεταξύ της Ευρώπης και άλλων μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και για τον περιορισμό απειλών που είναι ελάχιστα γνωστές και ελάχιστα κατανοητές από την πλειοψηφία των Ευρωπαίων.
2- Ένας ηγέτης για παράδειγμα
Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.
Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο
Εγγραφείτε για το Ενημερωτικό δελτίο Meta-Defense για να λάβετε το
τελευταία άρθρα μόδας καθημερινά ή εβδομαδιαία
[…]