Γιατί οι Ευρωπαίοι έχουν χάσει τη γεύση για την αμυντική προσπάθεια;

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, οι Ευρωπαίοι μείωσαν σημαντικά την αμυντική τους προσπάθεια, χάρη στα οφέλη της ειρήνης. Αλλά καθώς οι εντάσεις αυξάνονται ξανά, αγωνίζονται να επιστρέψουν στο επίπεδο των επενδύσεων που είχαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Μιλώντας στη Διάσκεψη Αρχηγών Επιτελείων Αεροπορίας και Διαστήματος στο Λονδίνο πριν από λίγες ημέρες, ο Αμερικανός στρατηγός Τζέιμς Χέκερ, Διοικητής της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη και στην Αφρική, έστησε μια πιο ανησυχητική εικόνα των μέσων και των αποθεμάτων πυρομαχικών που είναι πράγματι διαθέσιμα στην Ευρώπη, για να αντιμετωπίσει ενδεχομένως μια μεγάλη σύγκρουση.

Σύμφωνα με τον ίδιο, τα μέλη του ΝΑΤΟ, ευρωπαϊκά και αμερικανικά, έχουν παραμελήσει κρίσιμα ζητήματα όπως η μορφή των δυνάμεων και ο όγκος των αποθεμάτων πυρομαχικών και ανταλλακτικών που είναι απαραίτητα για να εμπλακούν σε μια τέτοια σύγκρουση. Αυτή η κατάσταση θα ήταν ακόμη πιο ανησυχητική δεδομένου ότι, σε αντίθεση με τον Ψυχρό Πόλεμο, η απειλή σήμερα είναι πολύ πιο εκτεταμένη και πολυμορφική και παρουσιάζει προφανή κίνδυνο να δούμε πολλά hot spots να εμφανίζονται ταυτόχρονα στον κόσμο.

Γεγονός είναι ότι, σε μερικές δεκαετίες, οι ισχυροί ευρωπαϊκοί στρατοί του ΝΑΤΟ έχουν χάσει το μεγαλύτερο μέρος των δυνατοτήτων τους στον τομέα της συμβατικής μεγάλης εμπλοκής. Ακόμη χειρότερα, εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ανακοινώσει όλοι προσπάθειες για αύξηση των δημοσιονομικών κονδυλίων των στρατών τους, αυτές στοχεύουν να φτάσουν στο πάτωμα που έθεσε το ΝΑΤΟ, ενώ τα σχήματα, από την πλευρά τους, φαίνονται προορισμένα να μείνουν στάσιμα, πολύ από αυτό που ήταν κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου.

Ωστόσο, αυτή η κατάσταση δεν φαίνεται να ανησυχεί ούτε τους ευρωπαίους ηγέτες, εκτός από μερικές χώρες όπως η Πολωνία ή τα κράτη της Βαλτικής, και ακόμη λιγότερο η κοινή γνώμη τους που, μετά από λίγους μήνες έκπληξης και ανησυχίας μετά την έναρξη της ρωσικής επίθεσης. εναντίον της Ουκρανίας, αποστασιοποιήθηκαν και πάλι από τα αμυντικά ζητήματα και επέστρεψαν σε πολύ πιο πιεστικά ζητήματα, όπως η επιλογή του επόμενου προορισμού διακοπών.

Επομένως, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί γιατί οι Ευρωπαίοι, που ωστόσο ήταν σταθερά αφοσιωμένοι και κινητοποιημένοι στην αναμέτρηση με τη Σοβιετική Ένωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, μόλις πριν από 35 χρόνια, έχασαν σε αυτό το σημείο της «γεύσης της προσπάθειας» της άμυνας;

Ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη το 1985

Μακριά από τα 30 κράτη μέλη σήμερα, το ΝΑΤΟ είχε μόνο 16 μέλη το 1985, εκ των οποίων τα 13 ήταν ευρωπαϊκά: Βέλγιο, Δανία, Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ισλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, Ηνωμένες Πολιτείες Βασίλειο. Εκείνη την εποχή, οι ευρωπαϊκές χώρες αντιπροσώπευαν μόνο το μισό του ΑΕΠ των Ηνωμένων Πολιτειών (2100 δισεκατομμύρια δολάρια έναντι 4,300 δισεκατομμυρίων δολαρίων), αλλά με 350 εκατομμύρια κατοίκους ξεπέρασε τα 40 εκατομμύρια Αμερικανούς κατά περισσότερο από 260%.

Σε ό,τι αφορά την άμυνα, οι ευρωπαϊκοί στρατοί αντιπροσώπευαν τότε το 60% των συμβατικών μέσων του ΝΑΤΟ, με περισσότερα από 5000 άρματα μάχης και 4000 μαχητικά αεροσκάφη, καθώς και περισσότερους από 3 εκατομμύρια στρατιώτες, κυρίως από στρατολογία.

Εκτός από τον αριθμό, διέθεταν εξοπλισμό υψηλών επιδόσεων, ιδιαίτερα σε σύγκριση με τους αντίστοιχους σοβιετικούς, είτε στον τομέα των τεθωρακισμένων οχημάτων με τα βρετανικά άρματα μάχης Cheftain και Challenger ή Leopard 2 γερμανικά, μαχητικά αεροσκάφη με τα γαλλικά Mirage F1 και 2000, το Ευρωπαϊκό Tornado και μεγάλο αριθμό αμερικανικών F-16, και στον ναυτικό τομέα, με 7 βρετανικά, γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά αεροπλανοφόρα και αεροπλανοφόρα, περίπου εξήντα αντιτορπιλικά και φρεγάτες εξοπλισμένες με πυραύλους και εκτενή εμπειρία στον τομέα του ανθυποβρυχιακού πολέμου, ή σχεδόν 80 υποβρύχια, συμπεριλαμβανομένων περίπου δέκα υποβρυχίων πυρηνικής επίθεσης κλάσης Rubis (Γαλλία), καθώς και βρετανικών Swiftsure και Trafalgar.

Είναι αλήθεια ότι εκείνη την εποχή, οι ευρωπαϊκές χώρες ξόδευαν κατά μέσο όρο το 3% του ΑΕΠ τους στους στρατούς τους κάθε χρόνο, ενώ οι περισσότεροι ηγέτες είχαν ζήσει την εμπειρία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ή των αποικιακών πολέμων που ακολούθησαν. Ομοίως, η πλειονότητα του ανδρικού πληθυσμού της Ευρώπης είχε περισσότερο ή λιγότερο παρατεταμένη επαφή με τους στρατούς μέσω της στράτευσης, γεγονός που συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην ευαισθητοποίησή τους σε θέματα άμυνας.

Στην πραγματικότητα, το 1985, μια χρονιά που σημαδεύτηκε επίσης από την κρίση των ευρωπυραύλων, οι Ευρωπαίοι στο σύνολό τους, και η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη πιο συγκεκριμένα, είχαν αυξημένη επίγνωση των αμυντικών ζητημάτων και την ανάγκη να διατηρήσουν μια αρκετά αποτρεπτική στάση για να αποτρέψουν μια νέα πυρκαγιά. να επηρεάσει τη γηραιά ήπειρο.

Και αν βασίζονταν, με εξαίρεση τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες όσον αφορά την πυρηνική ομπρέλα, ανέλαβαν πλήρως τη δική τους άμυνα και είχαν στη συνέχεια κατασκευάσει ένα ισχυρό στρατιωτικό εργαλείο για τις ανάγκες της στιγμής, και ικανό της διατήρησης μιας σημαντικής δέσμευσης πολύ υψηλής έντασης μακροπρόθεσμα ενάντια στις 160 τεθωρακισμένες και μηχανοποιημένες μεραρχίες, τα 50.000 τανκς και τα 20.000 μαχητικά αεροπλάνα του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ακόμα κι αν και σε αυτόν τον τομέα, ο αμερικανικός στρατός έπαιξε αποφασιστικό ρόλο.

30 χρόνια ιλιγγιώδους πτώσης

Με την κατάρρευση πρώτα του Συμφώνου της Βαρσοβίας και μετά του σοβιετικού μπλοκ, στις αρχές της δεκαετίας του 90 εξαφανίστηκε η υπαρξιακή απειλή που επιβάρυνε τις ευρωπαϊκές χώρες, είτε ανήκαν στο ΝΑΤΟ είτε στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Τα 10 χρόνια που ακολούθησαν σημαδεύτηκαν από την κάθοδο της Ρωσίας στην κόλαση, η οποία, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, δεν ήταν παρά μια σκιά του εαυτού της σε στρατιωτικό επίπεδο, αλλά και από την εμφάνιση μακρινών συγκρούσεων. δεν έχει σχεδιαστεί.

Γρήγορα, η στάση των Ευρωπαίων ηγετών εξελίχθηκε προς το δόγμα των «Πλεονεκτημάτων της Ειρήνης», με μαζική μείωση των μορφών των ευρωπαϊκών στρατών που συνδέονται με μια προοδευτική επαγγελματοποίηση, ώστε να είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις αυτών των νέων συγκρούσεων.

Ταυτόχρονα, η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη εξελίχθηκε επίσης, όπως και η κοινή γνώμη, παίρνοντας ολοένα και μεγαλύτερη απόσταση από τα αμυντικά ζητήματα, προκαλώντας ορισμένες αναλυτικές προκαταλήψεις σε πολλές χώρες που πείθονται ότι οι μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ μεγάλων δυνάμεων ανήκαν πλέον στο παρελθόν, ιδίως στην Ευρώπη, αλλά και της παντοδυναμίας της Soft Power να ανταποκρίνεται στις διεθνείς εντάσεις.

Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο