Η άφιξη των πολεμικών drones, αυτών των μη επανδρωμένων συσκευών που έχουν σχεδιαστεί για να εκτελούν αποστολές στη θέση των μαχητικών αεροπλάνων, αναμένεται πλέον ιδιαίτερα. Αυτά, στην πραγματικότητα, θα αποτελέσουν τον πραγματικό άξονα της περιγραφόμενης ως 6ης γενιάς πολεμικών αεροσκαφών, στην οποία θα ανήκουν τα αμερικανικά NGAD, καθώς και τα ευρωπαϊκά NGF και Tempests.
Εάν όλοι αναμένουν αυτήν την αναπόφευκτη εξέλιξη, ο τρόπος με τον οποίο θα χρησιμοποιηθούν αυτά τα drones και επομένως ο τρόπος με τον οποίο θα σχεδιαστούν, εξακολουθεί να αποκλίνει πολύ ανάλογα με τα έργα.
Έτσι, οι Ρώσοι σχεδίασαν το S-70 Okhotnik-B, ένα μαχητικό drone 20 τόνων, του οποίου η απόδοση, και σίγουρα η τιμή, το φέρνει πιο κοντά σε ένα παραδοσιακό μαχητικό αεροσκάφος. Το MQ-25 Stingray που αναπτύχθηκε από την Boeing για αποστολές εναέριου ανεφοδιασμού του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, έχει τιμή μονάδας 150 εκατομμυρίων δολαρίων, υψηλότερη από αυτή του F/A-18 E/F Super Hornet και του F-35C Lightning II, τα δύο τρέχοντα επί του σκάφους μαχητικά αεροσκάφη.
Αντίθετα, τα νέα προγράμματα που αναπτύχθηκαν, πέρα από τον Ατλαντικό, σε αυτήν την περιοχή, τείνουν να σχεδιάζουν πολύ πιο οικονομικά drones μάχης, όπως το MQ-28 Ghost Bat της Boeing που σχεδιάστηκε σε συνεργασία με την Αυστραλία, το οποίο στοχεύει σε τιμή μονάδας από 10 έως 15 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ ανακοίνωσε, ως μέρος του προγράμματος NGAD, ότι στόχευε να αποκτήσει ένα στόλο από ημι-αναλώσιμα drones μάχης που κοστίζουν μεταξύ του ενός τέταρτου και του ενός τρίτου της τιμής ενός F-35A, δηλαδή 22 έως 30 εκατομμύρια δολάρια.
Ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, μετά το πανάκριβο MQ-25 Stingray, θέλει τώρα να κινηθεί, με, τελικά, μια βαθιά αναταραχή του στόλου μαχητικών που επιβιβάστηκε στα αμερικανικά αεροπλανοφόρα, καθώς και πρότυπα που διέπουν το επιχειρησιακό και βιομηχανικές πτυχές των πολεμικών αεροσκαφών.
περίληψη
Η Meta-Defense γιορτάζει την 5η επέτειό της!
- 20% στη συνδρομή σας Classic ή Premium, με τον κωδικό Metanniv24
Η προσφορά ισχύει από 10 έως 20 Μαΐου για την ηλεκτρονική συνδρομή μιας νέας Classic ή Premium, ετήσιας ή εβδομαδιαίας συνδρομής στον ιστότοπο Meta-Defense.
Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ θέλει μαχητικά drones 15 εκατομμυρίων δολαρίων που θα πετούν μόνο 200 ώρες
Σε αυτό το πλαίσιο είναι που το νέο πρόγραμμα Collaborative Combat Aircraft ή CCA. Αυτό αναλύθηκε από τον υποναύαρχο Stephen Tedford, ο οποίος ηγείται του Εκτελεστικού Γραφείου Προγράμματος για Μη Επανδρωμένη Αεροπορία και Όπλα κρούσης, ή PEO (U&W), στο ετήσιο συνέδριο Sea Air Space του Navy League, στις αρχές της εβδομάδας.
Σύμφωνα με τον ίδιο, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ δεν σκοπεύει να ακολουθήσει την τροχιά του MQ-25, αλλά να στραφεί προς μαχητικά drones πολύ πιο οικονομικό, να συνοδεύει το Lightning II του, το Super Hornet του και τον διάδοχό του, το μελλοντικό NGAD, το οποίο δεν θα τεθεί σε λειτουργία πριν από το τέλος της επόμενης δεκαετίας.
Πιο συγκεκριμένα, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ στοχεύει στην απόκτηση πολεμικών drones των οποίων η τιμή μονάδας δεν θα ξεπερνούσε τα 15 εκατομμύρια δολάρια. Πάνω απ 'όλα, αυτές οι συσκευές πρέπει να έχουν πολύ χαμηλό κόστος εφαρμογής και κανένα κόστος συντήρησης.
Και για καλό λόγο, θα πρέπει να πετάξουν, στην καλύτερη περίπτωση, 200 ώρες, προτού χρησιμοποιηθούν είτε ως στόχος για να προσελκύσουν εχθρικά πυρά είτε ως επιθετικό drone. Δεν τίθεται θέμα, υπό αυτές τις συνθήκες, να ξοδέψουμε περισσότερα από όσα είναι απολύτως απαραίτητα για τον σχεδιασμό και την κατασκευή drones με περιορισμένη διάρκεια ζωής.
Και να προσθέσουμε ότι τελικά, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ στοχεύει περισσότερο από το 60% του στόλου των πολεμικών αεροσκαφών του να αποτελείται από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που θα λειτουργούν στην υπηρεσία πιλοτικών αεροσκαφών, αλλά και ανεξάρτητα.
Όσον αφορά την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, η έναρξη λειτουργίας του πρώτου από αυτά τα drones σχεδιάζεται για το τέλος της δεκαετίας, ακόμη και αν οι αναμενόμενες χωρητικότητες αυτή τη στιγμή θα είναι χαμηλότερες από αυτές που στοχεύει το πρόγραμμα και θα απαιτήσουν, ως εκ τούτου, την επίβλεψη και τον έλεγχο μιας πιλοτικής συσκευής.
Μια επερχόμενη επανάσταση στο βιομηχανικό και οικονομικό μοντέλο της αεροπορίας μαχητικών αεροσκαφών
Οι επιδόσεις και οι επιχειρησιακές δυνατότητες αυτών των μελλοντικών drones μάχης, σχετικά με βαριά drones όπως το S-70, drones τύπου Loyal Wingmen ή αναλώσιμα drones, όπως το Remote Carrier Expendable, έχουν ήδη συζητηθεί σε πολλά άρθρα που δημοσιεύονται από τον εξειδικευμένο Τύπο.
Οι επιπτώσεις στο βιομηχανικό και δημοσιονομικό μοντέλο, που περιβάλλουν αυτήν την εξέλιξη, ήταν πολύ λιγότερες. Και στην περίπτωση του μοντέλου που αναφέρει το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, αλλά και από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ για το πρόγραμμα NGAD, αυτά είναι σημαντικά.
Το κόστος ιδιοκτησίας είναι τρεις φορές χαμηλότερο για ένα μαχητικό drone σε σύγκριση με ένα μαχητικό αεροσκάφος
Πράγματι, ένα drone 15 εκατομμυρίων δολαρίων, που προορίζεται να πετάξει περίπου 200 ώρες, θα παραμείνει σε υπηρεσία, στην καλύτερη περίπτωση, για πέντε χρόνια, αντιπροσωπεύοντας κόστος ιδιοκτησίας 3 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, καθώς το κόστος συντήρησης μειώνεται στο 0, και αυτό το κόστος υλοποίησης είναι ελάχιστες.
Από την άλλη πλευρά, θα έχουν πολυάριθμα επιχειρησιακά χαρακτηριστικά, όπως η δυνατότητα μεταφοράς αισθητήρων ή όπλων, καθιστώντας τα αεροσκάφη από μόνα τους, τα οποία πρέπει να ληφθούν υπόψη στην ισορροπία δυνάμεων.
Αυτό το κόστος είναι σημαντικά χαμηλότερο από αυτό ενός μαχητικού αεροσκάφους όπως το F-35C, η έκδοση του μαχητικού Lockheed Martin που βασίζεται σε αεροπλάνο. Με τιμή μονάδας 120 εκατ. ευρώ, για λειτουργική διάρκεια ζωής που υπολογίζεται στα 40 χρόνια (στην καλύτερη περίπτωση), έχει επίσης κόστος ιδιοκτησίας 3 εκατ. $ ετησίως.
Από την άλλη πλευρά, το F-35C έχει πολύ υψηλό κόστος υλοποίησης, της τάξης των 3 έως 6 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, για 200 ώρες πτήσης ετησίως, ενώ το κόστος της εξελικτικής συντήρησής του είναι εξίσου υψηλό, 15 εκατομμύρια δολάρια κάθε πέντε χρόνια, ή και πάλι, 3 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο.
Συνολικά, το συνολικό ετήσιο κόστος της κατοχής ενός F-35C, το οποίο είναι περίπου 9 έως 10 εκατομμύρια δολάρια ετησίως, το οποίο είναι συνεπές με την τιμή ενός αεροσκάφους κατά τη διάρκεια ζωής του, που υπολογίζεται σήμερα στα 400 εκατομμύρια δολάρια, είναι επομένως τρεις φορές υψηλότερο από εκείνα των πολεμικών drones που θα το συνοδεύουν.
Με άλλα λόγια, με σταθερό προϋπολογισμό, ένας στόλος 50 αεροσκαφών μάχης, που υποστηρίζεται από 150 μαχητικά drones σε σύντομη εξέλιξη γενεών, για έναν στόλο μαχητικών 200 αεροσκαφών, θα κοστίζει όσο ένας στόλος 100 αεροσκαφών μάχης μόνο.
Ριζοσπαστικές βιομηχανικές επιπτώσεις και επιπτώσεις στην παραγωγική ικανότητα
Οι αλλαγές στις χρονικές κλίμακες και στη βιομηχανική παραγωγή, που δημιουργούνται από αυτό το νέο μοντέλο, θα έχουν πολύ σημαντικές επιπτώσεις, τόσο για τη βιομηχανική πτυχή όσο και για την ικανότητα και τις δογματικές πτυχές.
Πράγματι, όχι μόνο ο όγκος των drones που παράγονται θα είναι 50% υψηλότερος από τον όγκο των πολεμικών αεροσκαφών που θα αντικαταστήσουν με σταθερό προϋπολογισμό, αλλά, με επιχειρησιακή διάρκεια ζωής πέντε ετών, οκτώ διαδοχικές γενιές drones θα δουν το φως της δημοσιότητας κατά τη διάρκεια ζωής ενός μαχητικού αεροσκάφους και έντεκα έως δώδεκα γενιές κατά τη διάρκεια ζωής της παραγωγής του.
Με άλλα λόγια, ο συνολικός όγκος παραγωγής drone θα είναι τέσσερις έως έξι φορές μεγαλύτερος από τον αριθμό των πολεμικών αεροσκαφών της προηγούμενης γενιάς, διατηρώντας παράλληλα έναν στόλο αεροσκαφών στο 50% αυτού που ήταν.
Ο συνδυασμός αυτών των δύο παραγόντων θα καταστήσει δυνατή την εφαρμογή μιας συνεχούς διαδικασίας γενετικής εξέλιξης των drones, πολύ πιο ευέλικτη από ό,τι μπορεί να είναι για ένα μαχητικό αεροσκάφος.
Αδύνατον, μάλιστα, να φτιάξεις ένα F-16, ή α Rafale, ένα εξαιρετικά stealth αεροσκάφος ή μια συσκευή ικανή να πετάει με ταχύτητα 3 Mach, ενώ θα είναι απολύτως δυνατή η εξέλιξη του στόλου των drone, σε σύντομες χρονικές περιόδους, και ριζικά, ώστε να προσαρμοστεί στις επιχειρησιακές εξελίξεις.
Μπορούμε επίσης να φανταστούμε, ανάλογα με το κόστος σχεδιασμού, ότι θα είναι δυνατή η δημιουργία πολλών εξειδικευμένων drones ταυτόχρονα, για παράδειγμα, ένα stealth, ένα πολύ γρήγορο για μεγάλο ύψος και ένα με ευθεία πτέρυγα για πολύ χαμηλό ύψος και το CAS, εντός της ίδιας γενιάς, ή ακόμη και βασιζόμενοι σε πλακάκια μεταξύ γενεών, για την εξομάλυνση των προσπαθειών Ε&Α.
Οι αεροπορικές δυνάμεις θα έχουν στη συνέχεια ένα εξαιρετικά αντιδραστικό εργαλείο, για να προσαρμόσουν τους πόρους τους στις μεταβαλλόμενες ανάγκες και στις τεχνολογικές και επιχειρησιακές προκλήσεις των αποστολών τους. Όσον αφορά τους κατασκευαστές, θα έχουν μια ιδιαίτερα ομαλή δραστηριότητα με την πάροδο του χρόνου, τόσο όσον αφορά την Ε&Α και το σχεδιασμό, όσο και τη βιομηχανική παραγωγή, επιτρέποντας πολύ πιο αποτελεσματικό μέγεθος και μειωμένη ανάληψη κινδύνου, προς όφελος των πιο ανταγωνιστικών τιμών.
Τέλος, ας σημειώσουμε ότι σε ένα ευρωπαϊκό όραμα, ένα τέτοιο μοντέλο επιτρέπει την ευέλικτη και απλουστευμένη ολοκλήρωση και συνεργασία όλων των βιομηχανικών παραγόντων της γηραιάς ηπείρου, ο δρομέας των τεχνολογικών φιλοδοξιών και όγκων που καθιστά δυνατή την προσαρμογή των βιομηχανικών δυνατοτήτων στις ανάγκες της στρατούς, καθώς και ευκαιρίες εξαγωγών, με ισορροπημένο τρόπο μεταξύ των κατασκευαστών και μεταξύ των κρατών.
Η αναπόφευκτη εξέλιξη των παραδειγμάτων του μελλοντικού μαχητικού αεροσκάφους
Η άφιξη αυτών των drones, που αναμένεται να μεταμορφώσει ριζικά τη σύνθεση και τη χρήση του στόλου των μαχητικών, θα οδηγήσει επίσης σε μια βαθιά εξέλιξη στον ρόλο των ίδιων των πιλοτικών πολεμικών αεροσκαφών.
Πράγματι, μέχρι τώρα, τα μαχητικά αεροσκάφη είχαν μια λειτουργία φορέα οπλικών συστημάτων, τα οποία έφεραν την περιζήτητη επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα, είτε υπεροχή αέρα με πυραύλους αέρος-αέρος, υποστήριξη με βόμβες και πυραύλους αέρος-εδάφους, βαθιά χτυπήματα με πυραύλους κρουζ και βόμβες ολίσθησης, ή ακόμα και αναγνώρισης ή ηλεκτρονικού πολέμου, με διαφορετικούς λοβούς.
Με την άφιξη των μαχητών drones, θα είναι αυτά που θα παρέχουν τη διανυσματική λειτουργία, με το πιλοτικό αεροσκάφος να λειτουργεί ως συντονιστής-ελεγκτής αυτών των απομακρυσμένων δυνατοτήτων, ενώ θα παραμένει, όσο το δυνατόν περισσότερο, εκτός περιοχής.
Προφανώς, αυτές οι συσκευές θα συνεχίσουν σίγουρα, για ένα διάστημα τουλάχιστον, να μεταφέρουν πυρομαχικά και δυνατότητες δράσης. Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό αυτή η λειτουργία να τείνει να μειώνεται με την πάροδο του χρόνου, προς όφελος των ολοένα και πιο αποτελεσματικών και αυτόνομων drones, με το μαχητικό αεροσκάφος να έχει τη λειτουργία, στη συνέχεια, να επιβλέπει, να συνορεύει και να συντονίζει τη δράση αυτών των drones, σε μια βελτιστοποιημένη τρόπος.
Κατανοούμε, υπό αυτές τις συνθήκες, ότι η επιβίωση, αλλά και η αυτονομία μάχης και οι αεροναυτικές ικανότητες, όπως η ταχύτητα ή η οροφή, ακόμη και η άνεση του πληρώματος που καλείται να εκτελέσει μακροπρόθεσμες αποστολές, θα είναι τότε χαρακτηριστικά πολύ πιο κρίσιμα από ικανότητα ελιγμών, για αυτά τα πιλοτικά αεροσκάφη.
Η Γαλλία δεν πρέπει να χάσει την πορεία του μαχητικού drone με περιορισμένη διάρκεια ζωής
Βλέπουμε την άφιξη πολεμικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών που ετοιμάζονται, από σήμερα, εντός του αμερικανικού ναυτικού καθώς και της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, των δύο ισχυρότερων αεροπορικών δυνάμεων στον πλανήτη μέχρι σήμερα, θα συνοδεύεται από μια πραγματική επανάσταση στην ίδια αντίληψη των μαχητικών στόλων, των δογμάτων τους, καθώς και των βιομηχανικών ισορροπιών που θα τους γεννήσουν.
Σε αυτόν τον τομέα, η Γαλλία φαινόταν να έχει πάρει τα μέτρα της επανάστασης που θα ερχόταν, είτε στο πλαίσιο του προγράμματος FCAS με drones Remote Carrier, είτε γύρω από το πρόγραμμα Rafale F5, με την ανακοίνωση, κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας LPM 2024-2030, του σχεδιασμού και της κατασκευής ενός μαχητικού drone για την υποστήριξη αυτής της κρίσιμης εξέλιξης του γαλλικού μαχητικού.
Αυτές οι ανακοινώσεις έδειχναν ότι το Παρίσι είχε μάθει τα μαθήματα της γαλλικής και ευρωπαϊκής ψεύτικης εκκίνησης στον τομέα των MALE drones, έχοντας αναγκάσει τους γαλλικούς στρατούς να στραφούν σε αμερικανικά μοντέλα, για να καλύψουν τη χωρητικότητα που χρειάζεται για αυτά τα απαραίτητα μέσα σε πολλές αποστολές .
Έκτοτε, καμία επικοινωνία από το Υπουργείο Ενόπλων Δυνάμεων, τη ΓΔΑ ή τις Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχει επιβεβαιώσει ότι το πρόγραμμα αυτό έχει ξεκινήσει επίσημα και κοινοποιήθηκε στους κατασκευαστές.
Ακόμη πιο εκπληκτικό, ο Eric Trappier, ο οποίος είναι επικεφαλής της Dassault Aviation, έδειξε ότι θα ήταν απαραίτητο να σχεδιαστεί ένα βαρύ drone, βάρους 18 έως 20 τόνων, για να μπορεί να συνοδεύει το Rafale στις αποστολές του, που θυμίζει περισσότερο υποκατάστατο του Mirage 2000, παρά το όραμα που ανέπτυξαν το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ και η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, ελαφρύτερων, ημι-αναλώσιμων και κυρίως πολύ οικονομικών drones.
Είναι πλέον επείγον για τις γαλλικές αρχές και τις Ένοπλες Δυνάμεις, τις Αεροπορικές και Διαστημικές Δυνάμεις καθώς και το Εθνικό Ναυτικό, να περιγράψουν τους στόχους που στοχεύει αυτό το πρόγραμμα και να ξεκινήσουν εξελίξεις για να του δώσουν ουσία, ταυτόχρονα με την άφιξη των Αμερικανών μοντέλα.
Διαφορετικά, μπορούμε να φοβηθούμε ότι για άλλη μια φορά, όπως συνέβη με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη MALE, η Γαλλία θα επιτρέψει να ξεπεραστεί από την αμερικανική προέλαση στο πεδίο, σε σημείο που δεν θα είναι πλέον πραγματικά δυνατό, και ακόμη λιγότερο σχετικό από βιομηχανική άποψη, για την ανάπτυξη εθνικών λύσεων.
Άρθρο από τις 12 Απριλίου σε πλήρη έκδοση έως τις 18 Μαΐου
Αυτά τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που κοστίζουν 15 δισεκατομμύρια δολάρια, θα είχαν ποια ικανότητα μεταφοράς/αυτονομίας και ανίχνευσης/ηλεκτρονικού πολέμου;
Το MQ-20 Avenger, το οποίο κοστίζει 15 εκατομμύρια δολάρια, μπορεί να μεταφέρει 3 τόνους όπλων, δηλαδή 1 κιλά στο αμπάρι.