Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η κούρσα εξοπλισμών μεταξύ των δύο μπλοκ του ΝΑΤΟ και της Σοβιετικής Ένωσης ήταν τέτοια που ο τεχνολογικός ρυθμός ήταν πολύ σταθερός. Έτσι, τις περισσότερες φορές υπήρχαν μόνο δέκα έως δεκαπέντε χρόνια μεταξύ δύο τεμαχίων εξοπλισμού για την ίδια λειτουργία. Ήταν επίσης σύνηθες για πολλά παρόμοια κομμάτια εξοπλισμού, αλλά βασισμένα σε πολύ διαφορετικές τεχνολογικές βάσεις, να εξελίσσονται από κοινού στον ίδιο στρατό.
Αυτό το φαινόμενο ήταν ιδιαίτερα αισθητό σε ορισμένες περιοχές, όπως τα μαχητικά αεροσκάφη. Έτσι, όταν το πρώτο Mirage 2000C τέθηκε σε υπηρεσία στη Γαλλική Πολεμική Αεροπορία το 1984, εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί Mirage IIIE μέχρι το 1988, καθώς και Mirage F-1C, και τα τρία αφιερωμένα στην αεροπορική υπεροχή.
Από τη δεκαετία του 80, ωστόσο, οι δυτικοί στρατοί έχουν ευνοήσει την επεκτασιμότητα του εξοπλισμού για να ανταποκρίνεται στις μεταβαλλόμενες ανάγκες και τεχνολογίες. Ο Rafale, μια συσκευή ιδιαίτερα επεκτάσιμη, έχει βιώσει, από την έναρξη λειτουργίας της το 2001, έξι βασικά επαναληπτικά πρότυπα, καθένα από τα οποία παρέχει στη συσκευή νέες δυνατότητες.
Ωστόσο, ενώ, υπό την πίεση των διεθνών εντάσεων και των αυξανόμενων κινδύνων συγκρούσεων, τον αμυντικό τεχνολογικό ρυθμό έχει μεγαλώσει ξανά τα τελευταία χρόνια, αυτό το μοντέλο που βασίζεται σε ένα μόνο εξοπλισμό που μπορεί να αναβαθμιστεί ανά γενιά, δεν αγγίζει τα όριά του σήμερα;
περίληψη
Η ανάπτυξη των γενεών αμυντικού εξοπλισμού έλαβε χώρα στη Δύση από τη δεκαετία του 80.
Το δόγμα που στοχεύει να στοιχηματίσει στην επεκτασιμότητα και την ευελιξία του αμυντικού εξοπλισμού, παρά στις διαδοχικές εξελίξεις εντός της ίδιας γενιάς, δεν είναι χωρίς ενδιαφέροντα.
Επιτρέπει, στην πραγματικότητα, να απλοποιήσει σημαντικά τις πτυχές υλικοτεχνικής υποστήριξης και συντήρησης εντός των ενόπλων δυνάμεων, καθώς και τα θέματα εκπαίδευσης του προσωπικού που χρησιμοποιεί αυτόν τον εξοπλισμό ή τον διατηρεί σε επιχειρησιακή κατάσταση.
Έτσι, στα τέλη της δεκαετίας του 60, τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα εφάρμοζαν συχνά 5 ή 6 διαφορετικά μοντέλα πολεμικών αεροσκαφών (F-4, F-8, A-4/7, A-5, A-6), αεροσκάφη υλικοτεχνικής υποστήριξης 8 έως 10 (C-2), αεροπορικής ασφάλειας (S-2/3) και ελικόπτερα. Για καθένα από αυτά απαιτήθηκαν ειδικές ομάδες, αλλά και δικός τους εξοπλισμός συντήρησης, ακόμη και συγκεκριμένα όπλα.
Σήμερα, ένα σούπερ αεροπλανοφόρο κλάσης Nimitz χρησιμοποιεί μόνο δύο οικογένειες πολεμικών αεροσκαφών, το Super-Hornet και το Growler, την έκδοση ηλεκτρονικού του πολέμου, από τη μία, και το Hornet ή το F-35C, από την άλλη. Εκτός από αυτά τα δύο μοντέλα μαχητικών, υπάρχει το E-2D Hawkeye για προηγμένη εναέρια επιτήρηση, το Sea Hawk για αποστολές Pedro και μερικές φορές ένα ή δύο C-2 Greyhound logistics. Με αυτόν τον τρόπο, η αποτελεσματικότητα του αεροπλανοφόρου αυξάνεται, ενώ ολόκληρη η αλυσίδα logistics απλοποιείται σημαντικά.
Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση δεν έγινε χωρίς ορισμένες αποποιήσεις, τις οποίες οι στρατοί, καθώς και οι βιομήχανοι, έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν τα τελευταία χρόνια, και οι οποίες συχνά αποδεικνύονται πολύ μειονεκτική, ιδίως ενώ ο τεχνολογικός ρυθμός του αμυντικού εξοπλισμού τείνει να επιταχύνεται πολύ.
Char Leclerc: Η εμπορική ελκυστικότητα δεν προσαρμόζεται στη ζήτηση
Ο πρώτος κίνδυνος, εγγενής σε αυτό το μοντέλο, χαρακτηρίζεται από το παράδειγμα της δεξαμενής Leclerc. Σχεδιασμένο στα τέλη της δεκαετίας του 80, το γαλλικό τανκ τέθηκε σε λειτουργία το 1993. Αν και πολύ επιτυχημένο από τεχνολογική και βιομηχανική άποψη, υπέφερε από την άφιξη σε μια αγορά σε ελεύθερη πτώση μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ.
Απομένει να διαβάσετε το 75% αυτού του άρθρου. Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 1,99 €.
Άρθρο σε δύο μέρη. Το δεύτερο μέρος θα δημοσιευτεί στις 7 Μαΐου 2024.
