Με τα χαρακτηριστικά του και τις προόδους του, το Rafale Το F5 πλησιάζει σε ένα Super πρόγραμμαRafale, όπως αυτό που θα ήταν το F/A-18 E/F Super Hornet για το F/A 18 Hornetκαι θα αντιπροσωπεύσει ένα σημαντικό βήμα στην εξέλιξη του γαλλικού μαχητικού.
Η συσκευή θα έχει, στην πραγματικότητα, μια ανανεωμένη ικανότητα επεξεργασίας πληροφοριών και επικοινωνίας, επιτρέποντάς της να ελέγχει και να αλληλεπιδρά με μαχητικά drones. Αυτό έγινε, το Rafale Το F5 θα μπορέσει να αποκτήσει βάση στη διάσημη 6η γενιά πολεμικών αεροσκαφών, που αυτή τη στιγμή κατασκευάζεται γύρω από τα προγράμματα FCAS, GCAP ή NGAD στη Δύση.
Ωστόσο, επιβάλλοντας το ίδιο κελί και άλλους περιορισμούς που συνδέονται με την επαναληπτική εξέλιξη, το Rafale Το F5 δεν θα είναι πραγματικά σε θέση να κάνει το βήμα της γενιάς, ακόμα κι αν τα επιχειρησιακά χαρακτηριστικά του μεταμορφωθούν, και πολύ κοντά στην αποτελεσματικότητα των μαχητικών 5ης γενιάς όπως το F-35, το J-20 ή το Su-57.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα εάν, πέρα από το Rafale F5 για το 2030, η Γαλλία δεν θα πρέπει να αναπτύξει, έως το 2035, ένα πραγματικό Super-Rafale, ικανή να κάνει την επιχειρησιακή, τεχνολογική και εμπορική σύνδεση με το πρόγραμμα FCAS, τόσο για τη διατήρηση της αποτελεσματικότητας των γαλλικών αεροπορικών και ναυτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα εκείνων που εμπλέκονται στην αποτροπή, όσο και για τη διατήρηση της δεσπόζουσας θέσης της στην αγορά πολεμικών αεροσκαφών στον κόσμο .
περίληψη
Ο μετασχηματισμός των αεροπορικών δυνάμεων που διαφαίνεται από το 2030
Μόλις πριν από ένα χρόνο, ο μετασχηματισμός της αεροπορίας μαχητικών αεροσκαφών που θα προέκυπτε από την άφιξη πολεμικών αεροσκαφών 6ης γενιάς, όπως το NGF του FCAS, ή το Tempest του GCAP, δεν είχε προβλεφθεί πριν από το 2045 ή το 2050, σημαντικά.
Επιπλέον, ορισμένα από αυτά τα προγράμματα, όπως το GCAP ή το NGAD, στόχευαν περισσότερο στον σχεδιασμό ενός νέου αεροσκάφους μάχης, για τη δεκαετία του 2030, παρά σε ένα πραγματικό σύστημα συστημάτων, το οποίο δεν χρειάζεται να τεθεί σε υπηρεσία παρά μόνο μετά, από το 2040, το αναμενόμενο ημερομηνία άφιξης για το σύστημα συστημάτων FCAS και το μαχητικό αεροσκάφος NGF.
Εν ολίγοις, εάν οι τροχιές ήταν διαφορετικές μεταξύ των δυτικών προγραμμάτων, η γραμμή τερματισμού παρέμενε η ίδια, με μια πραγματική πρώτη σημαντική επιχειρησιακή ικανότητα που δεν αναμένεται να φτάσει πριν από το 2045 ή το 2050.
Η αναστολή του προγράμματος NGAD της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, που ανακοίνωσε ο γραμματέας του, Frank Kendall, πριν από λίγες ημέρες, θα μπορούσε κάλλιστα να σαρώσει και να επιταχύνει αυτό το χρονοδιάγραμμα. Στην πραγματικότητα, ανέφερε ότι το πρόγραμμα ανεστάλη, μέχρι αόριστη ημερομηνία, ο χρόνος για να καθορίσει η USAF εάν τα παραδείγματα γύρω από τα οποία σχεδιάστηκε, εξακολουθούσαν να ισχύουν και να είναι προσαρμοσμένα στις ανάγκες που αναδύονται τώρα.
Επισήμως, αυτός ο προβληματισμός εξαρτάται από δημοσιονομικά ερωτήματα, που συνδέονται με την έκρηξη στο κόστος πολλών συνοδών προγραμμάτων, όπως το LGM-39A ICBM για την αντικατάσταση του Minutemann III, του οποίου το προβλεπόμενο κόστος αυξήθηκε από 77,7 σε 140 δισεκατομμύρια δολάρια σε λίγα χρόνια .
Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ έχει δηλώσει ότι σκοπεύει να δώσει προτεραιότητα στην ανάπτυξη των πολεμικών drones της, ιδίως για να ανταποκριθεί στη μεταβαλλόμενη ισορροπία δυνάμεων στον Ειρηνικό, που αντιμετωπίζει η Ταϊβάν.
Απομένει να διαβάσετε το 75% αυτού του άρθρου. Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 1,99€. Συνδρομές Ανώτερο παρέχει επίσης πρόσβαση σε αρχεία (άρθρα άνω των δύο ετών)
Τέλος πρώτου μέρους - το δεύτερο μέρος του άρθρου θα είναι προσβάσιμο εδώ 29 Σεπτεμβρίου σε πλήρη έκδοση.
Πρέπει επίσης να θεωρήσουμε το FCAS ως ένα έργο συνασπισμού που, αν υπάρξει κάποια μέρα, θα έχει μόνο εμπορική πραγματικότητα στο πλαίσιο αυτής της συμμαχίας, επομένως σχεδόν αδύνατο να εξαχθεί. (βλ.: η εξαγωγική επιτυχία του TYphoon), άρα το Super Rafale θα ήταν η πραγματική εναλλακτική για τη συνέχεια της εμπορικής επιτυχίας του Rafale. Το F35 κινδυνεύει να γίνει το F104 Starfighter του 21ου αιώνα, μια εμπορική επιτυχία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ αλλά μια τεχνική αποτυχία. Η Dassault θα πρέπει να πιστέψει στο αστέρι της και να ξεκινήσει το έργο με ή χωρίς εντολή από την κυβέρνηση, ίσως χρησιμοποιώντας το κλαμπ Rafale.
Νομίζω ότι στη Γαλλία πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε το F-35 ως αποτυχία. Το αεροπλάνο εξακολουθεί να έχει προβλήματα, αυτό είναι γεγονός, και είναι επίσης πολύ ακριβό. Τούτου λεχθέντος, έχοντας συζητήσει το θέμα σε πολλές αεροπορικές δυνάμεις στην Ευρώπη, κανείς δεν λυπάται που στράφηκε σε αυτό το μαχητικό, από τον πιλότο μέχρι τον στρατηγό. Τα δύο επιχειρήματα που προβάλλονται είναι πάντα τα ίδια, ένα κρυφό μίνι Awac και η συνεργατική δέσμευση, που το καθιστά τη μόνη συσκευή στην αγορά με πραγματικές πιθανότητες να αμφισβητήσει τη ρωσική ολοκληρωμένη αεράμυνα (σύμφωνα με αυτούς).
Καταλήγουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι η επιτυχία του F-35 οφείλεται μόνο σε μια τεράστια συνωμοσία από την Ουάσιγκτον και τη Lockheed, και ένα σημάδι υποταγής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι μια πολύ περιοριστική ανάλυση. Πάνω από όλα, αυτό μας φέρνει κατευθείαν στον τοίχο, την ημέρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ανοίξουν τις πύλες για την εξαγωγή του μαχητικού.
Εάν η Dassault έγινε Dassault, είναι επειδή μπόρεσε να προσφέρει ένα μαχητικό αναχαίτισης, το Mirage III, κοντά σε απόδοση με το F-104, αλλά τόσο ευέλικτο στη χρήση όσο το F-4 και λιγότερο ακριβό από τα δύο.
Αν είχε μείνει στο Mystere IV, βασιζόμενος στη βεβαιότητα ότι το αεροπλάνο ήταν ήδη αποτελεσματικό, και όχι αμερικανικό, η Dassault θα είχε ενώσει τις Fiat, Fokker, De Havilland στο νεκροταφείο των όψιμων ευρωπαίων κατασκευαστών αεροσκαφών.
Παρακαλώ σημειώστε, είμαι πολύ χαρούμενος με τη διεθνή επιτυχία του Rafale, που είναι μια εξαιρετική συσκευή. Αλλά δεν πρέπει να εξαπατηθούμε: αυτή η επιτυχία οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, μόνο στην άρνηση της Ουάσιγκτον να εξάγει τα F-35 σε αυτές τις χώρες (εκτός από την Ελλάδα και την Κροατία, που δεν θα μπορούσαν να έχουν αγοράσει από το F-35). Επομένως, πολύ γρήγορα προβλέψτε την άφιξη του F-35 σε μια ευρύτερη αγορά και προσφέρετε, εξίσου γρήγορα, ένα πραγματικό «5G», ως εναλλακτική λύση στο αμερικανικό μαχητικό stealth (αν είναι δυνατόν, καλύτερο και λιγότερο buggy)
Λίγο πολύ οι προδιαγραφές για το ραντάρ νιτριδίου Galium, την πολυστατική ανίχνευση και τις επικοινωνίες LiDAR, μείον το stealth. Δεδομένων όμως των αναμενόμενων επιδόσεων και των εξελίξεων των ραντάρ, δεν είναι καλύτερο να αυξήσετε απλώς την εμβέλεια των όπλων, προκειμένου, αν όχι να σας δουν, να δώσετε στον εαυτό σας περισσότερο χρόνο για να κρυφτεί ή να δραπετεύσει; Το SU-57 ή το J20 θα φαίνονται μια χαρά αν το stealth του δεν είναι χρήσιμο. Πύραυλος εναντίον πυραύλου, αυτό είναι όλο.
Από την άποψή μου, το stealth μοιάζει λίγο με δεύτερο κινητήρα. Μπορείτε να το κάνετε χωρίς αυτό, είναι λίγο πιο ακριβό, αλλά τελικά, θα ήταν κρίμα να το κάνετε χωρίς αυτό, ειδικά σε μια συσκευή αυτού του μεγέθους. Επιπλέον, νομίζω ότι είναι μια ισχυρή προϋπόθεση στη σκηνή των εξαγωγών.
Φοβάμαι ότι ο χρόνος τελειώνει περισσότερο από ό,τι μπορεί να προτείνει η ανάλυσή σας. Η χαλάρωση των περιορισμών στις εξαγωγές F35 και ο ανταγωνισμός που αναφέρετε από άλλα έργα 5ης γενιάς μπορεί να έχει ξαφνικό και γρήγορο αντίκτυπο στη σημερινή πολύ ισχυρή ζήτηση για Rafale.
Μπορεί να είναι σοφό, ακόμα κι αν υπάρχουν πολλοί λόγοι που δυσκολεύουν το να έχουμε ένα πρώτο πρωτότυπο μιας αρχικής έκδοσης του Super Rafale στον ορίζοντα που έχει προγραμματιστεί για το F5, εάν χρειαστεί να αντικαταστήσει το F5. Αυτό θα απαιτούσε σημαντική προσπάθεια από το κράτος, καθώς και ανάληψη κινδύνων από την Dassault Aviation συγκρίσιμη με αυτή του Mirage 4000...
Νομίζω ότι η απόφαση έχει ήδη ληφθεί. Δεν είναι προς το συμφέρον κανενός να κλείσει τη βαλβίδα ελέγχου που έχει ανοίξει με δύναμη. Μιλάμε εδώ για μια εξέλιξη του κυττάρου, για να καλύψει τις ανάγκες αυτού του κυττάρου Rafale δεν καλύπτει. Οι Ινδοί θα φτιάξουν σύντομα το αεροπλάνο. Το MMRCA θα πρέπει να έχει κινητήρα πηδαλίου που αναπτύχθηκε από κοινού με την Ινδία με ώθηση 110 KN. Η Γαλλία πληρώνει για τις εξελίξεις των ραντάρ. Το Dassault δεν θα μεγαλώσει. Δεν είμαι στα καλά βιβλία, αλλά hey. Φαντάζομαι ότι θα λανσάρουν κάτι. Το τι θέλουμε από το FCAS παραμένει δύσκολο να γίνει κατανοητό.
Η κυψέλη μου φαίνεται στην πραγματικότητα ο άξονας προτεραιότητας για τη βελτίωση της ηλεκτρικής ισχύος και της μυστικότητας, διατηρώντας παράλληλα τις ιδιότητες πτήσης και τη χωρητικότητα ωφέλιμου φορτίου. Ελπίζω η ανάπτυξη να είναι σε καλό δρόμο…
Ω, όχι, δεν είναι. Αλλά θα έπρεπε να είναι.
Δεν είμαι βέβαιος ότι κατανοώ πλήρως τη συμμετοχή της Dassault στις «εμπορικές αποτυχίες» του Μαρόκου, της Ολλανδίας και της Βραζιλίας, οι οποίες μου φαίνεται ότι συνδέονται περισσότερο με την ανικανότητα των δημόσιων διοικήσεων ή της πολιτικής εξουσίας: Η αποτυχία του Μαρόκου είναι αποτέλεσμα λόμπι από Ο Μπέρσι που έκανε τα πάντα για να διασφαλίσει ότι δεν του χορηγήθηκαν οι ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες που ζήτησε το Ραμπάτ, ορισμένοι κρύβοντας ελάχιστα τον μαζοχιστικό αλγερινό τροπισμό τους (αυτό δεν ξεκίνησε με τον Μ.Μ. Ολάντ και τον Μακρόν). Η Ολλανδία ήταν μια σχεδόν αδύνατη περίπτωση δεδομένων των δεσμών μεταξύ αυτής της χώρας και όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και του αμερικανικού στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος – θυμηθείτε την υπόθεση διαφθοράς Lockeed που δεν διέκοψε τους υπάρχοντες στενούς δεσμούς. Όσο για τη Βραζιλία, πρέπει να θυμηθούμε να ευχαριστήσουμε τον κ. Σαρκοζί που προσέβαλε την εθνική υπερηφάνεια της Βραζιλίας και τον Πρόεδρο Λούλα ανακοινώνοντας μια συμφωνία που δεν υπήρχε στο μυαλό των λεγόμενων αγοραστών...
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να υποστηρίξω το Dassault που δεν έχει ανάγκη από το κέφι μου, αλλά υπάρχει μεταξύ ορισμένων ανθρώπων - όχι εσείς φυσικά - μια τάση προς το Dassault Bashing που δεν πρέπει να ενθαρρύνεται..
Η Dassault είναι μια εταιρεία που πάντα τιμούσε τη Γαλλία και που έπαιζε πάντα πιστά τον ρόλο της στο πλαίσιο του «στρατηγικού και ηθικού συμβολαίου» που τη συνδέει με το κράτος, όπως η Elf-Aquitaine σε μια άλλη εποχή.
Για να επιστρέψουμε στις εμπορικές «αποτυχίες» - σε αυτόν τον τομέα η πολιτική μετράει περισσότερο από εμπορικά ή τεχνικά θέματα - ήρθε το αμερικανικό στρατηγικό λάθος και ο θυμός του στρατάρχη, που πολύ καλά εκμεταλλεύτηκε το ταλέντο του κ. Λε Ντριάν - το είχε - και τους κοντινούς του
Όσο για τον κ. Morin, είναι λογικό να πιστεύουμε ότι ήταν ένας από τους χειρότερους Υπουργούς Άμυνας όλων των Δημοκρατιών, με την ανικανότητα και τη μυωπία να τον συνοδεύουν μόνο αυτά τα υψηλόβαθμα στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού και της Aeronavale που έκαναν δεν θέλει το Rafale...
Το πρόβλημα της Γαλλίας -αλλά θα απαντήσετε ότι αυτό ισχύει για όλα τα κράτη- είναι ο εξαιρετικά μεταβλητός βαθμός ικανότητας των αξιωματούχων της Άμυνας, τόσο των πολιτικών όσο και των στρατιωτικών.
Αλλά από το 1871 και από πόλεμο σε πόλεμο, οι πολίτες που ενδιαφέρονται για την ιστορία και τα στρατιωτικά θέματα έχουν μάθει να φοβούνται τα χειρότερα.
Αλλά για να επιστρέψω στο άρθρο σας, φαντάζομαι ότι οι ηγέτες της Dassault μοιράζονται τις αναλύσεις και τις προτάσεις σας και έχουν, αν όχι ξεχάσει, τουλάχιστον χωνέψει την απογοήτευση του Mirage 4000..
bien cordialement