اگر حمایت از اوکراین در بطن نگرانی های راهبردی اجرایی آمریکا قرار دارد، این دفاع از تایوان است که برای چندین سال، استراتژیست ها و برنامه ریزان نیروهای مسلح آمریکا را کابوس کرده است. در واقع، بیشتر شبیه‌سازی‌ها و بازی‌های جنگی انجام‌شده در سال‌های اخیر نشان می‌دهد که حفاظت از جزیره، مستقل از سال 1949، در برابر یک حمله گسترده توسط ارتش آزادیبخش خلق طی چند سال، کاری بسیار دشوار و خطرناک‌ترین کار برای آنها خواهد بود نیروهای آمریکایی بین فرضیه‌های حملات پیشگیرانه گسترده علیه جزیره و علیه پایگاه‌های نظامی آمریکایی حاضر در این تئاتر (ژاپن، گوام و غیره)، قابلیت‌های رو به رشد منع دسترسی سامانه‌های ضد کشتی و ضد هوایی ارتش آزادیبخش فلسطین و ظرفیت بسیار زیاد. برای پیش بینی نیروی دریایی و هوایی قابل بسیج توسط پکن، سناریوها نشان می دهد که با توجه به وضعیت توان نظامی و فناوری آمریکا و تایوان، جلوگیری از سقوط جزیره در کمتر از 15 روز بسیار دشوار خواهد بود.
ارتش آمریکا نمی‌تواند بدون برانگیختن واکنش گسترده و فوری پکن، قابلیت‌های دفاعی خود را به طور پیشگیرانه در جزیره تایوان مستقر کند، و ظرفیت استقرار و حفاظت از وسایل موجود در پایگاه‌های آمریکایی اطراف در حال حاضر در حد اشباع است، تنها راه‌حلی که می‌تواند اجازه دهد. پنتاگون برای مقابله با چنین تهاجمی تنها می تواند بر رویکردهای جدید و قابلیت های تکنولوژیک تکیه کند. بنابراین، نیروی دریایی ایالات متحده بر روی گسترش و نوسازی ناوگان زیردریایی های تهاجمی هسته ای خود و همچنین تقویت گسترش و حفاظت از گروه های حامل خود، به ویژه در برابر تهدیدات جدید ضد کشتی، شرط بندی می کند و در عین حال تحول خود را به سمت یک مختلط تسریع می بخشد ناوگان متشکل از کشتی های سنتی و کشتی های بدون سرنشین. برای تفنگداران دریایی ایالات متحده، این امر مستلزم تکیه بر یک دکترین جدید و قابلیت‌های مشارکتی جدید برای افزایش تحرک، بقا و کشندگی واحدهایش است. در مورد ارتش ایالات متحده، این کشور یک برنامه فوق العاده جدید BIG 6 را با هدف تغییر اساسی قابلیت های درگیری خود در دهه آینده آغاز کرده است.
نیروی هوایی ایالات متحده به نوبه خود با محدودیت های بسیار مهمی در تلاش برای پاسخ به این فرضیه ها مواجه است. در واقع، پایگاه‌های هوایی منطقه‌ای آن بسیار در معرض حملات پیشگیرانه چینی‌ها قرار دارند، در حالی که در فاصله‌ای از تایوان در محدوده برد جنگنده‌های تاکتیکی آن قرار دارند، در حالی که قابلیت‌های منع دسترسی ناوگان و نیروی هوایی چین به طور بالقوه می‌تواند از نفوذ هوایی آن جلوگیری کند. برتری در این صحنه عملیات، از جمله برای مدرن ترین جنگنده های رادارگریز آن. برای پاسخ به این بن بست تاکتیکی، نیروی هوایی آمریکا نیز در نظر دارد بر قابلیت های فناوری جدید تکیه کند. یکی از آنها برنامه سلطه هوایی نسل بعدی یا NGAD است که قرار است تا پایان دهه یک هواپیمای جنگی نسل ششم را برای جایگزینی F-6های قدیمی ارائه کند. از سوی دیگر، این کشور قصد دارد با تکیه بر قابلیت های حمله جدید خود از فاصله ایمن، به ویژه بر موشک های مافوق صوت هوابرد آینده، توانایی های تهاجمی چین را از بین ببرد. اما هر دو تنها با داشتن اطلاعاتی که به آنها امکان می دهد نیروهای چینی را در زمان واقعی مکان یابی و شناسایی کنند، می توانند پتانسیل کامل خود را به کار گیرند. برای آن، شبیه‌سازی‌ها نشان داده‌اند که بهترین پاسخ چیزی جز ازدحام پهپادها نیست.
بقیه این مقاله فقط برای مشترکین است
لس اشتراک های کلاسیک دسترسی به
همه مقالات بدون تبلیغات، از 1,99 یورو.
اشتراک خبرنامه
ثبت نام برای خبرنامه متا دفاع برای دریافت
آخرین مقالات مد روزانه یا هفتگی
[…]