آیا فناوری Digital Twins می تواند برنامه های FCAS و MGCS را نجات دهد؟

از ابتدای سال 2022، برنامه FCAS برای سیستم جنگ هوایی آینده، که آلمان، اسپانیا و فرانسه را گرد هم می آورد، با هدف طراحی جایگزینی برای Rafale فرانسوی و Typhoon اروپا، در برابر پس‌زمینه‌ای، در بن بست است اختلاف نظر عمیق در مورد اشتراک صنعتی در مورد ستون اول برنامه با هدف طراحی NGF، جنگنده نسل بعدی، هواپیمای جنگی در قلب این برنامه قرار دارد. در واقع، دو سازنده بزرگ این برنامه، داسو هوانوردی فرانسه و ایرباس دفاع و فضای آلمان، قادر به توافق بر سر مصالحه ای در مورد مدیریت این ستون که ابتدا به داسو نسبت داده شده بود اما در شکل فعلی آن توسط ایرباس مورد اعتراض قرار گرفت، نیستند. این تنش‌ها در واقع تنها بخشی است که در صحنه عمومی از اختلافات عمیق ظاهر می‌شود که مانع اجرای روان این برنامه اروپایی می‌شود، برنامه‌ای که در آغاز آن توسط آنگلا مرکل و امانوئل ماکرون، نشان‌دهنده قلب تلاش‌ها بود. به سوی تقویت دفاع اروپایی

اگر تا چند هفته پیش به نظر می‌رسید که تنش‌ها فقط مربوط به داسو و ایرباس دی‌اس می‌شد، این تنش‌ها در روزهای اخیر بسیار فراتر از چارچوب صرفاً صنعتی بوده است، پس از آن که ارتش آلمان در گزارشی اعلام کرد که در صورت بن‌بست، مناسب بود که برنامه را به پایان برسانیم. هفته گذشته در مجلس سنا، سباستین لکورنو، وزیر نیروهای مسلح فرانسه، به نوبه خود اشاره کرد که قصد دارد در ماه سپتامبر با همتایان آلمانی و اسپانیایی خود در این زمینه دیدار کند و در عین حال به سناتورها گفت که از صنعت فرانسه و مواضع فرانسه حمایت می کند. داسو هوانوردی برای پایان دادن به این تصویر بسیار ناخوشایند، Dassault Aviation نشان داد که این برنامه در 2 سال همکاری، 3 سال تاخیر اضافی را ثبت کرده است و اکنون بسیار بعید است که اگر برنامه به پایان برسد، این برنامه به پایان برسد. می تواند یک هواپیمای جنگی عملیاتی را قبل از سال 2045 یا حتی 2050 تحویل دهد، که بدون ایجاد مشکلات قابل توجهی برای نیروهای هوایی 3 کشور نیست که در این فرضیه، در معرض خطر قرار گرفتن در وضعیت ضعف عملیاتی در دوره 2040-2050 هستند. اگرچه همه چیز نشان می دهد که دو دهه بین 2030 و 2040 صحنه اوج بی ثباتی ژئوپلیتیکی در جهان از جمله در اروپا خواهد بود.

آیا واقعا باید برای نجات FCAS تلاش کنیم؟

مشکلات فزاینده ای که برنامه FCAS با آن مواجه می شود و بی اعتمادی بین صنایع دفاعی آلمان و فرانسه منجر به شکل خاصی از رادیکالیزه شدن مواضع بسیاری از بازیگران نظامی، صنعتی و حتی سیاسی در رابطه با این همکاری شده است. در واقع، در هر دو سوی رود راین، صداهای بیشتری کم و بیش آشکارا خواستار پایان دادن به این برنامه هستند، خواه این برنامه شامل روی آوردن به سایر مشارکت های اروپایی مانند بریتانی بزرگ یا ایتالیا باشد، به سمت آمریکای تاریخی. شریک یا به طور مستقل برنامه را توسعه دهد، حتی اگر به معنای کاهش جاه طلبی های آن باشد. با کمال تعجب، هر دو گروه معتقدند که توافقات حاکم بر این برنامه متعادل و به نفع دیگری نیست، خواه این یک اشتراک صنعتی باشد که اصل "بهترین ورزشکار" را رعایت نمی کند و بیش از حد به نفع آلمانی است. شرکت‌های طرف فرانسوی یا همکاری‌های صنعتی و فناوری بیش از حد غیرشفاف تلقی می‌شوند و ترس از نمایندگی فقط یک کشو پول برای توسعه قابلیت‌ها فقط توسط فرانسه (بازدارندگی، هوانوردی جاسازی شده) در طرف آلمانی درخواست شده است. علاوه بر این، مانند برنامه نسل جدید تانک نبرد MGCS، بیش از پیش به نظر می‌رسد که انتظارات عملیاتی نیروهای هوایی فرانسه و آلمان بسیار فراتر از جنبه‌های آرایشی است و هر یک از آنها به ترس از توسعه هواپیما می‌رسند. نیروی هوایی نیاز دارد.

تحت این شرایط، درخواست برای پایان زودهنگام FCAS ممکن است بهترین راه حل برای جلوگیری از اتلاف وقت گرانبها به نظر برسد، زمانی که وضعیت ژئواستراتژیک و مسابقه تسلیحاتی دیگر اجازه چنین تردیدی را نمی دهد. با این حال، اگر برنامه‌ها تقسیم می‌شد، هر کدام هواپیماهای جنگی خود را توسعه می‌دادند Rafale/Typhoon در دهه 90 و برای تورنادو/Mirage 2000 در دهه 70، صنعت هوانوردی اروپا، به عنوان یک نهاد جهانی، در بهترین حالت موقعیتی مشابه با آنچه امروز دارد، حفظ خواهد کرد، و از آنجا می توانیم نقاط ضعف را در مواجهه با موج جزر و مدی F-35 در اروپا در واقع، فراتر از اولین سفارش‌های مبتنی بر همکاری‌های صنعتی از ابتدا، مانند بریتانیا، ایتالیا و هلند، موفقیت F-35 در اروپا امروزه تا حد زیادی با این واقعیت قابل توضیح است که اکنون یک استاندارد دفاع هوایی است. در اروپا در حالی که 12 کشور قاره کهن تصمیم گرفته اند خود را به هواپیماهای آمریکایی مجهز کنند. در واقع مانند موفقیت تانک Leopard 1&2 یا F-16 در زمان خود، بسیاری از نیروهای هوایی Lighting 2 را در سال های اخیر به دلیل پویایی صنعتی و تجاری که نشان می دهد انتخاب کرده اند و هیچ هواپیمای اروپایی موفق به مقابله با آن نمی شود.

با تقسیم برنامه ها، همین وضعیت در اروپا برای نسل بعدی هواپیماهای جنگی ادامه خواهد داشت، با خطر کاهش پیشنهاد صنعتی اروپا در این زمینه، مواجه با حضور همه جانبه آمریکا و ظهور بازیگران جدید که احتمالاً باعث کاهش بیشتر خواهد شد. بازارهای صادراتی اروپا برای بقای آن ضروری است. از سوی دیگر، یک برنامه مشترک که آلمان، فرانسه و اسپانیا را گرد هم می آورد، نه تنها هدف قرار دادن ناوگان اولیه 600 تا 700 هواپیما را ممکن می کند، بلکه جذابیت این پیشنهاد را در صحنه اروپایی و بین المللی تقویت می کند. فراتر از آستانه ای که به این سیستم اجازه می دهد تا خود را به عنوان یک استاندارد عملیاتی تثبیت کند، مانند آنچه امروز F-35 در یک استراتژی استراتژیک که کاملاً توسط لاکهید-مارتین در این زمینه تسلط یافته است، نشان می دهد. در واقع، هرچه یک دستگاه بیشتر توزیع شود، نه تنها برای مشتریانی که ریسک کمتری در دراز مدت می بینند، جذاب تر است، بلکه برای سازندگانی که سیستم های جانبی مانند سلاح ها را توسعه می دهند، که بازار بالقوه زیادی در آن می بینند، جذاب تر است. قابل دسترسی باشد، و این دستگاه را به یک استاندارد، حتی یک هنجار تبدیل می کند، حتی اگر بر فناوری های اختصاصی متعددی تکیه کند، همانطور که در مورد F-35 وجود دارد. در واقع، اگر تقسیم برنامه FCAS در کوتاه مدت تصمیمی منطقی و مؤثر برای حفظ منافع صنعتی و عملیاتی کشورها به نظر برسد، بدون شک اجازه دادن به بقای آن، معقول ترین تصمیم برای کسانی است که می خواهند پایداری را تضمین کنند. صنعت هوانوردی نظامی اروپا.

فناوری دوقلو دیجیتال

با این حال، نجات FCAS امروزه به سختی حل مشکل 3 سپاه به نظر می رسد. در واقع، واگرایی ها، هم از نظر صنعتی و هم از نظر عملیاتی بین فرانسه و آلمان، و بی اعتمادی بین دو طرف رود راین، به حدی است که به نتیجه رساندن این برنامه و طراحی واقعی غیرممکن به نظر می رسد. یک هواپیمای جنگی و سیستم سیستم های آن مشترک بین پاریس و برلین حتي يك تصميم قاطع سياسي هم اكنون نامربوط به نظر مي‌رسد، زيرا با طرد صنعتگران مخالفت مي‌كند و تنها تا مدت يك دوره اختيار انتخاباتي ادامه خواهد داشت. بنابراین، برای دستیابی به این هدف، آغاز یک تغییر مفهومی عمیق در خود برنامه، ایجاد انعطاف‌پذیری لازم برای امکان بیان واگرایی‌ها و در عین حال سرمایه‌گذاری بر روی بیشترین تعداد همگرایی، مناسب است. در این زمینه، راه حل به خوبی می تواند از فناوری ای بیاید که اکنون کاملاً بالغ شده است و برای دو دهه توسط صنعت هوانوردی استفاده می شود، Digital Twins.

بقیه این مقاله فقط برای مشترکین است

لس اشتراک های کلاسیک دسترسی به
همه مقالات بدون تبلیغات، از 1,99 یورو.

اشتراک خبرنامه