ارتش ایالات متحده در حال آماده سازی تکامل خود برای جنگ با هواپیماهای بدون سرنشین قبل از سال 2030 است

استفاده از پهپادهای نظامی موضوع اخیر نیست. پیش از این، در طول جنگ جهانی دوم، تلاش هایی برای تبدیل هواپیماهای جنگنده و بمب افکن های خاص و همچنین استفاده از سیستم های کنترل از راه دور برای انجام شناسایی کوتاه برد انجام شد. در طول جنگ ویتنام، نیروهای آمریکایی اغلب از هواپیماهای بدون سرنشین برای انجام ماموریت‌های شناسایی خطرناک یا فریب دفاع ضد هوایی ویتنام شمالی استفاده می‌کردند تا خود را آشکار کنند. اما اولین ارتشی که به طور فشرده و هماهنگ از پهپادها در نبرد استفاده کرد، نیروی هوایی اسرائیل بود که در سال 1982 در جریان عملیات صلح در الجلیل، به شدت از هواپیماهای بدون سرنشین برای مکان یابی و انهدام پدافند ضد هوایی استفاده کرد.Sury SA-2, SA-5. و SA-6 که زندگی را برای نیروی هوایی اسرائیل 9 سال قبل در طول جنگ یوم کیپور سخت کرد. حدود ده سال بعد، با الهام از موفقیت‌های اسرائیل، آبراهام کریم آمریکایی الاصل عراقی، پهپاد Predator را طراحی کرد، اولین پهپاد آمریکایی با ارتفاع متوسط ​​بلند استقامت یا MALE، و در این فرآیند شرکتی را ایجاد کرد که امروزه کنترل اصلی بازار هواپیماهای بدون سرنشین جنگی را در دست دارد. غرب، جنرال اتمی.

چه در خاورمیانه، افغانستان، آفریقا یا آسیا و اقیانوسیه، هواپیماهای بدون سرنشین جنگی از آن زمان در بخش بزرگی از عملیات نظارتی و ضربتی در سالن‌های با شدت متوسط ​​تا کم شرکت کرده‌اند. MQ-1 Predator با وزن یک تن و عرض 16 متر، که در بهترین حالت قادر به حمل دو موشک هلفایر بود، ده سال بعد جای خود را به MQ-9 Reaper با وزن 4,5 تن و عرض 20 متر داد و طول بالها با قابلیت تکامل دو برابر افزایش یافت. با سرعت دو برابر نسل قبلی خود، در حالی که تا 8 موشک هلفایر یا 2 بمب هدایت شونده 250 کیلوگرمی GBU-12 Paveway II را حمل می کرد. در همان زمان، پهپادهای بزرگتر و بلندتر ظاهر شدند، مانند MQ-4C تریتون 15 تنی با طول بال های 40 متری، متخصص در مأموریت های نظارتی در ارتفاع بالا. برخلاف تریتون، بایکار ترکیه پهپاد سبک وزن MALE TB2 Bayraktar را توسعه داد که خود را در لیبی، سوریه، ارمنستان و اخیراً در اوکراین متمایز کرد. این پهپاد کوچک جنگی ترکیه با وجود طول بال تنها 12 متر و حداکثر وزن 700 کیلوگرم، به لطف قابلیت های عالی کنترل توپخانه، و همچنین به لطف زرادخانه مهمات سبک بسیار مؤثر، از جمله در برابر اهداف زرهی و مستقر، خود را متمایز کرده است.

پویایی هواپیماهای بدون سرنشین در حال حاضر در ارتش های سرتاسر جهان به طور محکم تثبیت شده است. با این حال، در سراسر اقیانوس اطلس، صنعت گران و ارتش در تلاشی هستند که به همان اندازه بلندپروازانه و با احتیاط است تا به نیروهای مسلح آمریکا نسل جدیدی از پهپادها را با عملکرد و قابلیت هایی بر خلاف آنهایی که در حال حاضر در سراسر جهان در خدمت هستند ارائه دهند. . خواه نیروی هوایی ایالات متحده، نیروی دریایی ایالات متحده، سپاه تفنگداران دریایی و ارتش ایالات متحده باشد، همه ارتش های آمریکا با پشتیبانی وزارت دفاع و دارپا در مسیری قرار دارند که نه تنها هدف آن یکپارچه سازی واقعیت هواپیماهای بدون سرنشین در تمام سطوح است. درگیری، بلکه داشتن پهپادهایی با پیشرفت تکنولوژیکی قابل توجه نسبت به رقبای بالقوه خود، خواه در میدان جنگ باشند یا در سالن های دنج نمایشگاه های تجاری، تسلیحات، و این قبل از پایان این دهه.

بقیه این مقاله فقط برای مشترکین است

لس اشتراک های کلاسیک دسترسی به
همه مقالات بدون تبلیغات، از 1,99 یورو.

اشتراک خبرنامه