آیا هواپیماهای هشدار اولیه هوایی آواکس هنوز هم جایگاه خود را در جنگ های هوایی مدرن دارند؟

از زمان جنگ جهانی دوم، ارتش های غربی بخش بزرگی از قدرت آتش خود را از نیروی هوایی خود گرفته اند. با این حال، از اواسط دهه 50، کیفیت نسبی جنگنده ها و بمب افکن های آنها در مقایسه با هواپیماهای شوروی نبود، بلکه قدرت ناوگان پشتیبانی بود که برتری هوایی غرب را به ارمغان آورد. اینگونه بود که در سال 1957 هواپیمای تانکر KC-135 Stratotanker وارد خدمت شد که بر اساس بدنه هواپیمای بوئینگ 707 امکان سوختگیری در حین پرواز را برای اولین بار به بمب افکن های استراتژیک نیروی هوایی ایالات متحده و سپس ناوگان شکاری در حالی که شکارچیان جدید مجهز شده بودند را ممکن ساخت. با تیرک یا لوازم. این هواپیما تا سال 803 در 1965 دستگاه تولید می شد و به ویژه توسط نیروی هوایی فرانسه خریداری شد. در سال 1955 بود که نوع دوم از هواپیماهای کلیدی برای نیروهای هوایی غربی به نام لاکهید EC-121 Warning Star وارد خدمت شد. این پیستون چهار موتوره که در سال 1949 بر اساس هواپیمای ترابری Constellation ساخته شد، مجهز به دو رادار رادار بود، یکی در پشت و دیگری در زیر دم، و مأموریت شناسایی هواپیماها و همچنین کشتی های مخالف را در خارج از رادار داشت. افق رادارهای زمینی یا سطحی 262 نمونه تولید شده فقط در نیروهای آمریکایی خدمت می کردند و در سال 1978 توسط نیروی هوایی ایالات متحده و در سال 1982 توسط نیروی دریایی ایالات متحده از خدمت خارج شدند.

ستاره اخطار با دو هواپیما که هنوز در خدمت هستند جایگزین شد. در آغاز دهه 60، نیروی دریایی ایالات متحده هواپیمایی را توسعه داد که این عملکردها را هم از پایگاه های زمینی و هم در ناوهای هواپیمابر خود برای جایگزینی E-1 Tracer ناکارآمد ارائه می کرد. E-2A Hawkeye در سال 1964 وارد خدمت شد. مجهز به رادار گنبدی چرخان، اما رضایت چندانی نداشت و به سرعت با E-2B جایگزین شد، که به لطف یک کامپیوتر جدید، توانایی های تشخیص بسیار بهتری را نسبت به نسل قبلی خود ارائه داد. . اما با نسخه E-2C بود که Hawkeye شهرت خود را به دست آورد و در ناوهای هواپیمابر ایالات متحده گسترده شد. همچنین توسط چندین نیروی هوایی، از جمله اسرائیل و ژاپن، انتخاب شد تا به عنوان یک دستگاه نظارت هوایی از پایگاه های زمینی عمل کند. فرانسه، به نوبه خود، 3 نمونه را در پایان دهه 90 به دست آورد تا ناو هواپیمابر شارل دوگل را در ناوگان 4F که قبلاً به Alizee مجهز شده بود، مسلح کند.

در همین حال، نیروی هوایی ایالات متحده، E-3 Sentry را توسعه داد که به عنوان سیستم هشدار و کنترل هوابرد یا آواکس نیز شناخته می شود. مانند KC-135، E-3 بر اساس بوئینگ 707 طراحی شد و از رادار قدرتمند AN/APY-1 کوپول مجهز به آنتن الکترونیکی غیرفعال استفاده کرد. بسیار کارآمد، زیرا می تواند دستگاه ها را در ارتفاع متوسط ​​و بالا تا 650 کیلومتر و دستگاه هایی که در ارتفاع کم یا بسیار کم در 400 کیلومتر کار می کنند، شناسایی کند. 68 واحد از جمله 18 برای ناتو، 7 برای نیروی هوایی سلطنتی، 4 برای نیروی هوایی فرانسه، 5 برای عربستان سعودی و 34 برای نیروی هوایی آمریکا ساخته شد. این هواپیما ستون اصلی جنگ آریان را در دهه آخر جنگ سرد تشکیل داد و در جنگ های بعدی مانند جنگ خلیج فارس در سال 1990/1991، جنگ در یوگسلاوی و جنگ کوزوو از 1994 تا 1998 نقش مهمی ایفا کرد. ، تا نظارت بر حریم هوایی اروپا امروز در برابر جنگ اوکراین. به طور متناقض، در حالی که این هواپیماها در قلب استراتژی هوایی آمریکا و غرب در 4 دهه گذشته بوده اند، هیچ جانشینی توسط نیروی هوایی ایالات متحده ایجاد نشده است، به عنوان مثال در مورد KC-46A و جایگزین اروپایی آن A330MRTT. برای KC-135. و اگر این یکی به تازگی اعلام کرده است سفارش آینده 26 E-7A Wedgetails دقیقاً برای جایگزینی E-3 های قدیمی آنواضح است که این بیشتر یک اقدام اضطراری است تا یک استراتژی بلندمدت برای USAF، در حالی که Sentries ضعف های عملیاتی بیشتری را نشان می دهدs.

بقیه این مقاله فقط برای مشترکین است

لس اشتراک های کلاسیک دسترسی به
همه مقالات بدون تبلیغات، از 1,99 یورو.

اشتراک خبرنامه