آیا باید در پتانسیل توپخانه دریایی برای رزمندگان سطحی تجدید نظر کنیم؟

در اوایل دهه 2000، نیروی دریایی ایالات متحده شروع به طراحی کلاس جدیدی از ناوشکن های سنگین کرد، برنامه DD-21، که به عنوان "ناوشکن های حمله زمینی" بر اساس یک سیستم جدید توپخانه دریایی تعیین شد. این برنامه منجر بهکلاس زوموالت، یک کشتی 190 متری با جابجایی بار تقریباً 16.000 تن، با رادارگریزی عالی و خط مخصوصاً کم روی آب برای کاهش آسیب پذیری آن در برابر موشک های ضد کشتی.

علاوه بر 20 سامانه پرتاب عمودی Mk47 از 4 سیلو که هر کدام میزبان 4 موشک ضد هوایی کوتاه و میان برد ESSM یا یک موشک کروز تاماهاوک هستند، تسلیحات اصلی کشتی مبتنی بر 2 توپ 155 میلی متری جدید به نام Advanced Gun System، یک سیستم توپخانه بود. انتظار می رود حدود ده گلوله در دقیقه و با برد نزدیک به 150 کیلومتر با گلوله هدایت شونده جدید پرتابه حمله زمینی دوربرد یا LRAP شلیک شود.

با این حال، همانطور که اغلب در مورد بسیاری از برنامه های بزرگ آمریکایی پس از جنگ سرد اتفاق می افتاد، کلاس Zumwalt و سیستم AGS شکست خوردنداولین زمانی که هزینه های توسعه آن به حدی افزایش یافت که ناوگان 32 ناوشکن با هزینه 3 میلیارد دلار به 21 کشتی کاهش یافت، قیمت دو ناو هواپیمابر کلاس نیمیتز، و همچنین با رها شدن دومین ناو، در حال حاضر. بر روی زوموالت نصب شد، در حالی که قیمت هر گلوله LRAP از نیم میلیون دلار فراتر رفت که با اهدافی که در ابتدا توسط نیروی دریایی ایالات متحده مورد هدف قرار گرفت بسیار فاصله داشت.

1950: موشک ها جایگزین توپخانه های دریایی شدند

جدا از این ابتکار شکست خورده، توپخانه نیروی دریایی از اواخر دهه 50 نقش اصلی خود را در تسلیح واحدهای رزمی سطحی، ناوچه ها، ناوشکن ها و رزمناوها از دست داد.

بنابراین، جایی که رزمناو کولبر، مسلح در سال 1957 و آخرین کشتی از این نوع طراحی شده در اروپا، در هنگام پرتاب 8 برجک دوبل 127 میلی متری و 10 توپ دولوله ای 57 میلی متری ضدهوایی حمل کرد که ناوشکن ها جانشین آن در فرانسه شدند. مانند همه جای دنیا، استفاده از موشک‌ها، اعم از ضد هوایی، ضد کشتی یا ضد زیردریایی، به ضرر توپخانه‌های دریایی که اغلب به یک یا دو پایه 127 میلی‌متری کاهش می‌یافت، ترجیح دادند.

این پدیده در طول دهه‌ها رشد کرد و امروزه، قدرت شلیک یک کشتی اغلب به ظرفیت حمل موشک آن کاهش می‌یابد، به‌ویژه از زمان ورود سامانه‌های پرتاب عمودی و موشک‌های جدید که قابلیت‌های این کشتی‌ها را هم در مناطق سنتی مانند جنگ های ضد هوایی، ضد کشتی و ضد زیردریایی و همچنین در جنگ های جدید مانند رهگیری ضد بالستیک و حمله زمینی به کمک موشک های کروز یا بالستیک در سال های آینده.

در واقع، امروزه حتی ابهت‌انگیزترین و قدرتمندترین کشتی‌های مسلح، مانند تایپ 055 چینی، کره جنوبی Sejong le grand یا Arleigh Burke Flight III آمریکایی، تنها از یک 127 یا 130 میلی‌متر و همچنین مقداری کالیبر کوچک استفاده می‌کنند. قطعات در نظر گرفته شده برای محافظت از خود در برد کوتاه.

و به استثنای برخی از کشورها مانند ایتالیا، به ویژه در زمینه گلوله های برد هدایت شونده مانند لئوناردو ولکانو، توپخانه دریایی به یک سلاح ثانویه تبدیل شده است که اساساً برای درجه بندی نیرو و احتمالاً پشتیبانی تاکتیکی در موقعیت های با شدت کم یا متوسط ​​استفاده می شود.

پیشرفت های اخیر در توپخانه زمینی

به طرز متناقضی، در همان زمان، پیشرفت های قابل توجهی در زمینه توپخانه زمینی به دست آمد، با تفنگ های جدید و گلوله های جدید که نه تنها قادر بودند اهداف را دو برابر دورتر که می توانستند، با کالیبر برابر، در آغاز دهه 2 مورد اصابت قرار دهند، بلکه همچنین با دقتی نزدیک به آنچه توسط موشک ها به دست می آید، با هزینه های قابل توجهی کمتر.

بقیه این مقاله فقط برای مشترکین است

لس اشتراک های کلاسیک دسترسی به
همه مقالات بدون تبلیغات، از 1,99 یورو.

اشتراک خبرنامه