استقلال استراتژیک اروپا: چرا لهستان می تواند در جایی که فرانسه شکست خورد موفق شود؟

در مقاله قبلی، وضعیت جدید لهستان را در صحنه اروپا، چه در داخل ناتو و چه در اتحادیه اروپا، از طریق جاه‌طلبی‌هایی که ماریوش بلاشچاک، وزیر دفاع این کشور در مورد نشست بعدی ناتو در جولای آینده در ویلنیوس نشان داد، مورد بحث قرار دادیم.

به طرز متناقضی، پس از مدتها پیشنهاد این که سیاست لهستان عمدتاً با هدف کسب تأیید و حمایت از ایالات متحده است، تحولات اخیر در استراتژی دنبال شده توسط ورشو نشان می دهد که یک جاه طلبی واقعی برای وادار ساختن اروپایی ها برای به عهده گرفتن کامل دفاع از خود است، در حالی که حداقل از روش های متعارف استفاده می شود. از دیدگاه، به ویژه در مواجهه با تهدید روسیه، همانطور که وزیر لهستان، یاچک سیویرا، رئیس اداره امنیت ملی اخیراً اشاره کرد.

بنابراین، وزیر لهستان طی همین مصاحبه با سایت Defense24.pl تأیید کرد که فراتر از دستیابی به 218 سامانه توپخانه دوربرد K239 Chunmoo از کره جنوبی، ارتش لهستان همچنین قصد داشت 500 سامانه HIMARS آمریکایی را به دست آورد و همچنین هزاران موشک و راکت، تا بتوان در جبهه شرقی اروپا لایه‌ای از قدرت آتش را ایجاد کرد که قادر است هر گونه تهدیدی را که از روسیه وارد می‌شود خنثی کند.

در واقع، لهستان قصد دارد فراتر از نیمی از تانک های سنگین، یک سوم خودروهای جنگی پیاده نظام و یک چهارم اسلحه های خودکششی 155 میلی متری مستقر در اروپا، یعنی 85 درصد از قدرت آتش دوربرد ناتو را در اختیار داشته باشد. در حالی که این کشور تنها 8 درصد جمعیت و کمتر از 5 درصد تولید ناخالص داخلی اتحادیه اروپا را تشکیل می دهد.

مهمتر از همه، در همان مصاحبه، ماریوش بلاشاک جزئیات بیشتری در مورد جاه طلبی های لهستان، به ویژه از نظر صنایع دفاعی و ظرفیت های تولید داخلی، و همچنین در مورد نقشی که لهستان باید در سال های آینده برای تقویت توانایی های دفاعی اروپا در جنگ ایفا کند، ارائه کرد. مواجهه با تهدید روسیه

وزیر لهستان بدون اینکه در مفهوم خودمختاری استراتژیک اروپا منحرف شود، اهدافی را توصیف کرد که بسیار نزدیک به آن هستند، به ویژه با هدف ارائه ظرفیت اروپایی ها برای دفاع از خود، به شیوه ای متعارف، در برابر تهدید روسیه. و این بدون اتکا به حمایت ایالات متحده و در عین حال داشتن ظرفیت های صنعتی و فناوری برای حمایت از رقابت با مسکو.

در واقع، از بسیاری جهات، به نظر می‌رسد ورشو سیاستی را دنبال می‌کند که هدف آن نزدیک به این هدف است که فرانسه چندین سال دنبال می‌کرد و به‌ویژه از زمان ورود رئیس‌جمهور مکرون به الیزه، و تا حدودی آلمان بین سال‌های 2017 و سال 2020، زمانی که روابط بین برلین و رئیس جمهور دونالد ترامپ در بدترین حالت خود قرار داشت، و همچنین می خواست اروپا را به سمت خودمختاری استراتژیک بیشتر برساند.

اما اگر ممکن است اهداف همگرا به نظر برسند، استراتژی اعمال شده توسط ورشو با استراتژی چند سالی پاریس و برلین به طور اساسی متفاوت است، با 4 واگرایی عمده که احتمالاً در جایی که فرانسه و آلمان تاکنون شکست خورده اند، موفقیت آمیز خواهد بود.

1- دشمن متحد کننده برای خودمختاری استراتژیک اروپا: روسیه

اول از همه، ورشو استراتژی سیاسی خود را برای رویارویی با یک دشمن، و تنها، روسیه، که امروزه از زمان حمله به اوکراین به‌عنوان یک تهدید شناخته شده جهانی در سراسر اروپا به شمار می‌رود، ساخت. این رویکرد به طور مؤثر امکان ایجاد یک پروژه مشترک سیاسی و دفاعی را، اگر نه به شیوه ای یکسان، در هر صورت به شیوه ای مشترک، با همه کشورهای اروپایی، اعم از عضو اتحادیه اروپا، ناتو، یا هر دو، با به استثنای مجارستان که، بدیهی است، تمایل دارد مسیر خود را دنبال کند.

برعکس، توجیهاتی که پاریس برای ایجاد خودمختاری استراتژیک اروپا ارائه کرد، مبتنی بر بی‌اعتمادی خاصی به ایالات متحده بود، اما همچنین مبتنی بر دیدگاه بسیار گسترده‌تری از تهدیدی بود که می‌توانست بر قاره کهن، به ویژه در آفریقا، میانه تأثیر بگذارد. شرق یا شرق مدیترانه.

با این حال، برای بسیاری از اروپایی ها، این تهدیدات ارائه شده توسط فرانسه بسیار ضعیف درک شد، در حالی که ایالات متحده از هاله ای از یک ملت محافظ بسیار قوی تر از آنچه در افکار عمومی فرانسه است، برخوردار بود.

به عبارت دیگر، در جایی که لهستان دشمنی را که به طور جهانی به عنوان یک تهدید وجودی شناخته می شود، تعیین می کند، فرانسه توجیهاتی را مبتنی بر رقابت بین اروپا و دیگر قدرت های بزرگ جهانی، از جمله ایالات متحده، و همچنین مهار تهدیدهایی ارائه می دهد که توسط اکثریت افراد ناشناخته و ناشناخته شناخته شده اند. اروپایی‌ها، در حالی که از معرفی روسیه به‌عنوان یک تهدید بزرگ که توسط اروپای شرقی تلقی می‌شود، اجتناب می‌کنند.

2- رهبر با مثال

75 درصد از این مقاله برای خواندن باقی مانده است،
برای دسترسی به آن مشترک شوید!

لس اشتراک های کلاسیک دسترسی به
مقالات در نسخه کامل خود، و بدون تبلیغات,
از 6,90 €.

اشتراک خبرنامه