چرا اروپایی ها ذائقه تلاش دفاعی را از دست داده اند؟

در طول دهه ها، اروپایی ها تلاش های دفاعی خود را به میزان قابل توجهی کاهش داده اند، بر اساس مزایای صلح. اما با افزایش مجدد تنش ها، آنها در تلاش هستند تا به سطح سرمایه گذاری خود در دوران جنگ سرد بازگردند.

ژنرال آمریکایی جیمز هکر، فرمانده نیروی هوایی آمریکا در اروپا و آفریقا، چند روز پیش در کنفرانس روسای ستاد نیروهای هوایی و فضایی در لندن سخنرانی کرد. نگران کننده ترین تصویر در مورد وسایل و ذخایر مهمات موجود در اروپا، احتمالاً با یک درگیری بزرگ روبرو شوید.

به گفته وی، اعضای ناتو، اعم از اروپایی و آمریکایی، از مسائل مهمی مانند فرمت نیروها و حجم ذخایر مهمات و قطعات یدکی لازم برای شرکت در چنین درگیری غفلت کرده اند. این وضعیت نگران‌کننده‌تر خواهد بود، زیرا برخلاف جنگ سرد، تهدید امروز بسیار گسترده‌تر و چندشکل‌تر است و خطر آشکار ظهور همزمان چندین نقطه داغ در جهان را به همراه دارد.

واقعیت این است که در چند دهه، ارتش‌های اروپایی قدرتمند ناتو بیشتر قابلیت‌های خود را در حوزه درگیری‌های متعارف عمده از دست داده‌اند. بدتر از آن، اگر رهبران اروپایی همه تلاش‌های خود را برای افزایش تخصیص بودجه ارتش‌های خود اعلام کرده‌اند، هدف آنها رسیدن به سطح تعیین‌شده توسط ناتو است، در حالی که به نظر می‌رسد این فرمت‌ها به نوبه خود دچار رکود می‌شوند، به دور از آنچه در آن بودند. اوج جنگ سرد

با این حال، به نظر نمی رسد که این وضعیت برای رهبران اروپایی، به جز چند کشور مانند لهستان یا کشورهای بالتیک، و حتی کمتر افکار عمومی آنها که پس از چند ماه حیرت و نگرانی در پی آغاز تجاوز روسیه به اوکراین، نگران کننده باشد. یک بار دیگر از مسائل دفاعی فاصله گرفته و به سؤالات بسیار مهم تری مانند انتخاب مقصد بعدی تعطیلات بازگشته اند.

بنابراین، می‌توانیم از خود بپرسیم که چرا اروپایی‌ها، که با وجود این، تنها 35 سال پیش به‌طور قاطعانه درگیر و بسیج شده‌اند در بن‌بست با اتحاد جماهیر شوروی و پیمان ورشو، امروز در این نقطه از «طوق تلاش» در دفاع شکست خورده‌اند؟

قدرت نظامی اروپا در سال 1985

دور از 30 کشور عضو امروز، ناتو در سال 16 تنها 1985 عضو داشت که 13 عضو اروپایی بودند: بلژیک، دانمارک، اسپانیا، فرانسه، یونان، ایسلند، ایتالیا، لوکزامبورگ، نروژ، هلند، پرتغال، جمهوری فدرال آلمان، متحد. پادشاهی. در آن زمان، کشورهای اروپایی تنها نیمی از تولید ناخالص داخلی ایالات متحده را تشکیل می دادند (2100 تریلیون دلار در مقابل 4,300 تریلیون دلار)، اما با 350 میلیون نفر جمعیت، بیش از 40 درصد از 260 میلیون آمریکایی بهتر بود.

از نظر دفاعی، ارتش های اروپایی 60 درصد از منابع متعارف ناتو را با بیش از 5000 تانک جنگی و 4000 هواپیمای جنگنده و همچنین بیش از 3 میلیون سرباز، عمدتاً از خدمت اجباری، تشکیل می دادند.

آنها علاوه بر اعداد، تجهیزات با کارایی بالایی داشتند، به ویژه در مقایسه با مشابه‌های شوروی خود، چه در زمینه خودروهای زرهی با تانک‌های Cheftan و Challenger بریتانیا و یا Leopard 2 هواپیمای جنگی آلمانی با میراژ F1 و 2000 فرانسوی، تورنادو اروپایی و تعداد زیادی اف-16 آمریکایی و در حوزه دریایی با 7 ناو هواپیمابر و ناو هواپیمابر انگلیسی، فرانسوی، ایتالیایی و اسپانیایی، حدود شصت ناوشکن و ناوچه های مجهز به موشک و تجربه گسترده در زمینه جنگ ضد زیردریایی یا تقریباً 80 زیردریایی از جمله حدود ده زیردریایی تهاجمی هسته ای کلاس روبیس (فرانسه) و همچنین سوئیفت سور و ترافالگار بریتانیا.

درست است که در آن زمان، کشورهای اروپایی به طور متوسط ​​سالانه 3 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را صرف ارتش خود می کردند، در حالی که بیشتر رهبران تجربه جنگ جهانی دوم یا جنگ های استعماری پس از آن را تجربه کرده بودند. به همین ترتیب، اکثریت جمعیت مرد اروپا از طریق خدمت اجباری با ارتش ها تماس کم و بیش طولانی داشتند که تا حد زیادی به آگاهی آنها از مسائل دفاعی کمک کرد.

در واقع، در سال 1985، سالی که با بحران موشک‌های اروپایی نیز مشخص شد، اروپایی‌ها به‌طور کلی، و به‌ویژه طبقه سیاسی اروپا، آگاهی بیشتری نسبت به مسائل دفاعی داشتند و نیاز به حفظ یک موضع بازدارنده برای جلوگیری از یک وضعیت جدید داشتند آتش سوزی ناشی از تأثیر بر قاره کهن.

و اگر آنها، به استثنای فرانسه و بریتانیا، به ایالات متحده در مورد چتر هسته ای متکی بودند، کاملاً دفاع خود را به عهده گرفتند و سپس یک ابزار نظامی قدرتمند ساخته بودند که پاسخگوی نیازهای لحظه باشد و قادر به پشتیبانی از یک تعهد بزرگ با شدت بسیار بالا در طول زمان در برابر 160 لشکر زرهی و مکانیزه، 50.000 تانک و 20.000 هواپیمای جنگی پیمان ورشو، حتی اگر در این زمینه نیز قدرت نظامی آمریکا نقش تعیین کننده ای داشته باشد.

30 سال پاییز سرگیجه آور

با فروپاشی پیمان ورشو ابتدا و سپس بلوک شوروی، تهدید وجودی که بر کشورهای اروپایی، خواه متعلق به ناتو یا پیمان ورشو باشند، در اوایل دهه 90 ناپدید شد. 10 سال پس از آن با سقوط به جهنم روسیه، که در آغاز دهه 2000، تنها سایه ای از خود بود، مشخص شد، اما همچنین با ظهور درگیری های دوردست که ارتش های اروپایی برای آن طراحی نشده بودند.

به سرعت، موضع رهبران اروپایی به سمت دکترین "مزایای صلح"، با کاهش گسترده در قالب های ارتش های اروپایی مرتبط با حرفه ای سازی مترقی، تکامل یافت تا بتوانند به خواسته های این درگیری های جدید پاسخ دهند.

در همان زمان، طبقه سیاسی اروپا نیز، درست مانند افکار عمومی، با فاصله گرفتن فزاینده از مسائل دفاعی، تکامل یافت، و باعث ایجاد سوگیری های تحلیلی خاصی در بسیاری از کشورها شد که می خواستند خود را متقاعد کنند که درگیری های عمده بین قدرت های بزرگ اکنون متعلق به گذشته، به ویژه در اروپا، بلکه از قدرت نرم همه جانبه برای پاسخ به تنش های بین المللی.

75 درصد از این مقاله برای خواندن باقی مانده است،
برای دسترسی به آن مشترک شوید!

لس اشتراک های کلاسیک دسترسی به
مقالات در نسخه کامل خود، و بدون تبلیغات,
از 6,90 €.

اشتراک خبرنامه