Na China, Rusland en het Frans-Duitse echtpaar is het de beurt aan Japan om te communiceren over zijn Rail Gun-programma, oftewel elektrisch kanon. De ATLA, het Japanse equivalent van de DGA, heeft een video uitgebracht waarin een Rail Gun-prototype wordt getoond de doelstellingen van dit programma uitleggenvan Defensie.
In de puur defensieve logica van de Japanse zelfverdedigingsmacht is de Rail Gun vooral ontworpen om het luchtafweer- en antiraketverdedigingssysteem van de zware AEGIS-torpedobootjagers te versterken, met een aanvalscapaciteit tegen vijandige gebouwen. En in feite kan een Rail Gun met een mondingssnelheid van Mach7 een doel op 200 km afstand bereiken bij ballistisch vuur, enkele tientallen kilometers bij direct vuur tegen luchtdreigingen, en met een vuursnelheid van 10 minuten.
Het systeem kampt echter met een zeer grote behoefte aan elektrische energie, waardoor een productie van 12 MWh nodig is om een dergelijk overschot aan energie te ondersteunen, en daarom zijn schepen speciaal ontworpen voor deze behoefte. Bovendien komt er veel warmte vrij, waardoor een zeer efficiënt en energie-intensief koelsysteem nodig is, wat de discretie van het ondersteunende gebouw aanzienlijk beïnvloedt.
Zo gepresenteerd lijkt de Rail Gun een veelbelovend systeem, maar op geen enkele manier revolutionair voor het gebied van zeegevechten. Dit is echter het negeren van een aantal specifieke aspecten van deze technologie die in feite aanzienlijke omwentelingen op dit niveau kunnen veroorzaken.
In de eerste plaats staat de technologie zoals die vandaag de dag wordt gepresenteerd nog maar in de kinderschoenen. Als het maximale bereik 200 km (120 nm) bedraagt voor een beginsnelheid van Mach 7, neemt dit toe tot 350/400 km bij het bereiken van Mach9. Op dezelfde manier zou de vuursnelheid van 10 toeren per minuut kunnen toenemen tot 60 toeren per minuut, volgens de ingenieurs die aan dit onderwerp werken. Dit tarief wordt onder meer mogelijk gemaakt door de afwezigheid van poeder en de ruimtebesparing (en risico’s) die dit met zich meebrengt.
Ten tweede is er veel ruimte voor verbetering wat betreft de geleiding en de aard van de projectielen. Volgens Amerikaanse studies zou het al mogelijk zijn om het projectiel via GPS te sturen, maar er zijn ook andere vormen van terminalgeleiding mogelijk, zoals laser, infrarood of radar. In de terminale fase is het projectiel niet langer onderhevig aan de effecten van hypersonische vaste stoffen, zoals hoge temperaturen en de vorming van plasma. Het zal echter essentieel zijn om technologieën te ontwikkelen die in staat zijn de fenomenale versnelling van het projectiel tijdens het afvuren aan te kunnen, in de orde van 20.000 G voor schieten op Mach7, evenals geschikte controlesystemen.
Het projectiel zelf kan gespecialiseerd zijn, afhankelijk van of het wordt gebruikt tegen een schip, een vliegtuig, een verhard landdoel of niet. Maar het vermogen om de kracht van het schot en de aard van het projectiel nauwkeurig te regelen en tegelijkertijd een zeer hoge vuursnelheid te handhaven, opent uiteraard nieuwe werkgelegenheidsperspectieven.
In feite kan de Rail Gun van een verdedigings- en toegangsontkenningswapen snel evolueren naar een offensief en ondersteunend wapen, en zo oppervlakteschepen terugbrengen naar een rol die eeuwenlang van hen was: de overheersing van de zeeën en de ondersteuning van land- en landstrijdkrachten. . Bovendien neigt het potentieel van de Rail Gun, en zijn specifieke behoeften op het gebied van elektrische productie, ertoe de terugkeer te bevorderen van grote gevechtsoppervlakte-eenheden, zoals kruisers, die in staat zijn voldoende energie te produceren voor verschillende elektrische kanonnen, door een aanzienlijk bereik te hebben. van raketten waardoor de aanvalsmogelijkheden van het gebouw kunnen worden uitgebreid. Zo zou de kruiser zijn rol als first strike- of first entry-vaartuig hervatten, met als missie het elimineren van bedreigingen voor vliegtuigen en drones die op veilige afstand worden ingezet door vliegdekschepen.
Deze logica wijkt niet ver af van de logica die de overhand had bij het ontwerp van de zware torpedobootjagers van Zumwalt, in dit geval ongeveer tien jaar te vroeg voor de feitelijk beschikbare technologie.