De luchtmacht mist vandaag 110 gevechtsvliegtuigen

Het activiteitenrapport van de Air Force 2018 vertelt ons dat de gevechtsvliegtuigen van de luchtmacht in 2018 meer dan 10.000 vlieguren hebben gevlogen bij externe operaties (een stijging van 20% vergeleken met vergeleken met 2017), tijdens bijna 2800 gevechtsmissies. Deze waarden verklaren op zichzelf en in grote mate de spanningen die de beschikbaarheid van Air Force-apparaten beïnvloeden, die vandaag duidelijk ondermaats zijn ten opzichte van de operationele druk die ze moeten uitoefenen. gezicht.

Het huidige formaat van de luchtmacht bestaat inderdaad uit 102 Rafale B en C, 71 Mirage 2000D, 40 Mirage 2000-5 en C, en 7 Mirage 2000B lesvliegtuigen, oftewel 220 vliegtuigen in 2019. Op de LPM2019-2025 zal het 28 moeten ontvangen Rafale Daarnaast worden er 65 van de Mirage 2000D gemoderniseerd, terwijl de Mirage 2000-C uit dienst zal worden genomen, om in 2025 131 exemplaren te hebben. Rafale, 66 Mirage 2000-D, 25 Mirage 2000-5 en misschien 3 of 4 Mirage 2000B, of 225 vliegtuigen. Uiteindelijk moet dit formaat worden teruggebracht tot 185 gevechtsvliegtuigen, zoals gepland door de Witboek over veiligheid en nationale defensie 2013.

Het formaat van 185 gevechtsvliegtuigen is ontworpen om de luchtmacht in staat te stellen permanent het equivalent van 15 vliegtuigen op externe theaters, in Opex of in intergeallieerde missies te projecteren, terwijl interne training en training van de bemanning wordt gewaarborgd. In dit model zijn 5 apparaten bestemd voor operationele transformatie en technische training en 30 apparaten (Rafales) rust de 2 squadrons van de strategische luchtmacht uit. Er blijven 185-(5+15+30) = 135 apparaten in de vloot. Elk apparaat besteedt gemiddeld vier maanden aan onderhoud per jaar, oftewel 4 apparaten van de 62 in het wagenpark. De overige 185 vliegtuigen zorgen voor operationele duurzaamheid, deelname aan oefeningen, de tactische reserve die als buffer dient tegen geplande vliegtuigen en de opleiding van piloten. Het volstaat te zeggen dat dit format geen enkel voorbehoud kent in het licht van welke activiteit dan ook.

Echter, aangezien een gevechtsvliegtuig gemiddeld 250 vlieguren per jaar uitvoert, vertegenwoordigen de 10.000 vlieguren in Opex in 2018 geen 15 vliegtuigen, maar het equivalent van 40 vliegtuigen die continu worden geprojecteerd bij normaal gebruik, d.w.z. 250 halsbanduren per jaar voor 4 maanden onderhoud. Als de luchtmacht op enig moment niet zoveel vliegtuigen projecteert, omdat het gemiddeld aantal geprojecteerde vliegtuigen tussen de 15 en 20 ligt, is de operationele druk op deze vliegtuigen veel groter, waardoor de duur ervan afneemt. potentiële aanwezigheid, en daardoor veel meer potentiële apparaten verbruiken gedurende het jaar.

Evenredig teruggaand naar de vorige demonstratie, komen we daarom uit op een behoefte aan 40 vliegtuigen voor Opex-missies, 5 voor training, 30 voor FSA, 40 vliegtuigen voor de strategische reserve, 15 vliegtuigen voor PO en 100 vliegtuigen voor training, pilotenopleiding en gecombineerde oefeningen. Aan deze 230 vliegtuigen in de vloot die beschikbaar zijn, moeten we de effecten van onderhoud, of 115 eenheden, optellen voor in totaal 335 vliegtuigen.

Eenmaal teruggebracht tot de 225 vliegtuigen in de vloot in 2025, is er dus een tekort van 110 gevechtsvliegtuigen voor de luchtmacht, of 35% in vergelijking met de theoretische berekeningsvloot van 335 vliegtuigen. . Het heeft geen zin om de vergelijking met de 185 vliegtuigen van de LBDSN2013 of de RS2017 uit te breiden, het verschil is nog duidelijker.

Hoe slaagt de luchtmacht er onder deze omstandigheden in om een ​​dergelijke inzet van geweld te verzekeren?
Zoals alle Franse legers gedurende 20 jaar, verbruikt de luchtmacht vandaag haar militaire potentieel overmatig om gelijke tred te houden met de politieke vraag. Piloten zijn zelfs minder getraind, vliegtuigen zijn minder beschikbaar. En als er op een dag internationale spanningen optreden en Frankrijk zijn troepen zou moeten mobiliseren, zou de luchtmacht er niet in slagen om iets meer dan vijftig gevechtsvliegtuigen en bemanningen af ​​te stemmen op het potentieel en de voldoende training om deel te nemen aan grote oorlogsoperaties ...

Om dit probleem op te lossen, zou het nodig zijn om een ​​productielijn te reserveren Rafale (14 vliegtuigen per jaar) aan de Franse legers van 2020 tot 2040, d.w.z. 280 vliegtuigen, wat de luchtmachtvloot op 340 vliegtuigen brengt, en die van de marineluchtmacht op 80. Dit zou een jaarlijkse kostenpost van 1,5 miljard euro vertegenwoordigen voor de Het budget van de strijdkrachten zou echter meer dan 40.000 banen opleveren in Frankrijk, waaronder 15.000 directe, die zelf elk jaar 1,2 miljard euro aan sociale en belastinginkomsten zouden genereren, en een sociale economie van 400 tot meer dan 800 miljoen euro. De verandering in de omvang van de vloot Rafale, dat dan van 150 naar 400 apparaten zou gaan, zou het mogelijk maken om de kosten voor het in stand houden van de operationele conditie te verlagen, de logistieke keten en beschikbaarheid te optimaliseren en de schaalbaarheid van apparaten te vergroten. Bovendien zou een ambitieus nationaal programma aanzienlijke zakelijke kansen bieden door bepaalde potentiële klanten aan te bieden zich bij het programma aan te sluiten. Rafale in een vorm van coproductie, zoals wat de Verenigde Staten doen met de F35 en de F16, om een ​​industriële en strategische partner voor de lange termijn te worden, met een veel duidelijker economisch en technologisch belang.