Via een persbericht heeft Airbus DS, lid van het Eurofighter-consortium, verantwoordelijk voor de marketing van de Typhoon, en de Britse autoriteiten die het aanbod aan de Canadese autoriteiten hebben gedaan, kondigden de terugtrekking aan van de Europese multifunctionele jager uit de competitie gericht op het vervangen van de vloot van CF-18-jagers waarmee momenteel de Royal Canadian Air Force is uitgerust. Op zeer diplomatieke wijze werden twee argumenten naar voren gebracht om deze terugtrekking te verklaren.
Ten eerste is de Europese fabrikant van mening dat de technologische beperkingen die verband houden met de gezamenlijke luchtverdediging tussen de Verenigde Staten en Canada, geïdentificeerd door de term ‘2 Eyes’ en beheerd door NORAD, waarschijnlijk aanzienlijke extra kosten zullen veroorzaken. een financieel concurrerend bod van Airbus indienen. Aan de andere kant lijkt het erop dat de Canadese autoriteiten hun beoordeling van de verschillende criteria van de gedane aanbiedingen hebben gewijzigd en het relatieve gewicht van de door de fabrikanten gepresenteerde industriële compensaties, die een van de belangrijkste argumenten van het aanbod vormden, aanzienlijk hebben verminderd. begeleidend de Typhoon.
Met de intrekking van Rafale in november 2018 bleven alleen de Amerikaanse vliegtuigen over in deze competitie, de F35A van Lockheed-Martin en de F/A 18 E/F Super Hornet van Boeing, evenals het Zweedse vliegtuig JAS 39 E/F Gripen van de fabrikant Saab, waarvan de kansen lijken, gezien de argumenten die Airbus aanvoert voor de intrekking van de Typhoon, we konden niet beperkter zijn. Veel waarnemers zijn van mening dat Saab zich ook snel genoeg uit de concurrentie moet terugtrekken, omdat de kansen van het Zweedse bedrijf vandaag zo laag zijn. In feite lijken de autoriteiten in Ottawa nu te moeten kiezen tussen het Lockheed-vliegtuig, dat bij zijn aantreden breed werd bekritiseerd door Benjamin Trudeau, of de Super Hornet van de fabrikant Boeing, hetzelfde toestel dat in 2017 een juridisch offensief lanceerde. woedend op de Canadese fabrikant Bombardier omdat deze hem ervan weerhield zijn vliegtuigen voor de korte en middellange afstand in de Verenigde Staten te verkopen.
We hadden het kunnen geloven Typhoon gedeeltelijk gebouwd door Airbus DS omdat het in een uitstekende positie verkeert om deze markt te veroveren. De tweemotorige configuratie en snelheid van het Europese vliegtuig, geoptimaliseerd voor luchtverdediging, vertegenwoordigt inderdaad een belangrijke troef voor het waarborgen van de verdediging van de Canadese uitgestrektheid. Bovenal was het Airbus die Bombardier in 2018 te hulp schoot en zo ver ging dat het Canadese vliegtuigen in het aanbod van Airbus-vliegtuigen integreerde, ten koste van zijn eigen korteafstandsvliegtuigen zoals de A319. Bovendien zijn de relaties tussen de Canadese premier Justin Trudeau en zijn turbulente buurman Donald Trump op zijn zachtst gezegd tumultueus sinds het aantreden van de Amerikaanse president.
In feite zijn de argumenten van Airbus voor de intrekking van de Typhoon doen denken aan degenen die de terugtrekking van de Frans-Italiaanse FREMM uit de competitie rond het Canadese fregatprogramma hebben uitgelegd. In feite eisten de Canadese autoriteiten zeer geavanceerde technologische informatie van fabrikanten, die veel verder reikte dan de informatie die tijdens internationale wedstrijden werd doorgegeven. Naval Group en het Italiaanse Fincantieri schatten dat, gezien de nabijheid van Canadese scheepswerven, die deze informatie nodig hadden, tot Amerikaanse en Britse defensie-industriegroepen, het risico op lekken van concurrerende technologische informatie zeer groot was. De poging om buiten de competitie een bod uit te brengen, zoals Dassault in België deed, werd door de Canadese autoriteiten zeer vijandig onthaald. Of ze meer van streek waren door de weigering van Europese groepen om zich te onderwerpen aan de vereisten van de aanbesteding, of door de vermoedens van een verminderde concurrentie die deze weigering met zich meebracht, zullen we waarschijnlijk nooit weten.
Bovenal herinneren deze argumenten aan de manier waarop De NAVO oefende druk uit op Belgiëe om geen andere alternatieven dan die van de F35A te kunnen overwegen ter vervanging van de F16's. Hoewel dit niet de missie van de Belgische luchtmacht is geweest sinds de oprichting van de NAVO, deelde laatstgenoemde, toen de competitie al van start ging, mee dat Belgische vliegtuigen een meerderheid van de SAED-missies zouden moeten uitvoeren die gericht zijn op het uitschakelen van de vijandelijke vliegtuigen. luchtafweergeschut, en dat ze zich daarom moesten uitrusten met een stealth-vliegtuig van de 5e generatie, wetende dat het enige vliegtuig dat aan deze specificaties voldeed de F35A was.
Hoe dan ook, de resterende alternatieven voor de Canadese luchtmacht zijn nu verre van operationeel bevredigend voor de Canadese luchtmacht. Twee vliegtuigen, de JAS 39 en de F35A, zijn eenmotorige vliegtuigen, waardoor het risico op ongevallen aanzienlijk toeneemt, vooral boven uitgestrekte gebieden met een lage dichtheid aan afwisselend terrein. Ze hebben ook een verminderde beeldverhouding, en in het geval van de F35A een beperkte snelheid bij afwezigheid van supercruise. De Super Hornet lijkt daarom het meest coherente alternatief, ondanks de grootschalige agressie van Boeing tegen de Canadese luchtvaartindustrie. Zelfs buiten dit politieke criterium heeft het apparaat in de loop van de tijd slechts een beperkte schaalbaarheid, vanwege het gedateerde ontwerp en de vervanging van de Super Hornets van de Amerikaanse marine door een 6e generatie gevechtsvliegtuig uit 2035, volgens de plannen van het Pentagon.
Het is interessant om op te merken dat Canada, ondanks dat het bruto binnenlands product ongeveer gelijk is aan dat van Rusland, zich vandaag de dag verplicht voelt zijn lot en de bescherming van zijn luchtruim te onderwerpen aan de arbitrages en druk van Washington. Aan de andere kant, waar het land van plan is iets meer dan 80 vliegtuigen aan te schaffen van een uniek model dat naar verwachting tientallen jaren mee zal gaan om alle missies uit te voeren, ontvangen de Russische luchtmachten, waarmee ze in het hoge noorden worden geconfronteerd, tussen de 35 en Elk jaar 40 nieuwe apparaten, van verschillende typen (voor 2019: Mig35, Su30, Su34, Su35 en Su57). We kunnen ons daarom afvragen of het niet de rigiditeit van het politieke model van de Canadese defensie is, en de transitiviteit van alle westerse landen, die vandaag de dag de effectiviteit van deze defensie-inspanningen belemmert, en die een buitensporige afhankelijkheid van de Verenigde Staten creëert?