De X37b drone: luxe gadget of toekomstig Zwitsers zakmes essentieel voor het uitvoeren van operaties in een niet-tolerante omgeving?

De X37b-drone: luxe gadget of toekomstig Zwitsers zakmes essentieel voor het uitvoeren van operaties in een niet-permissieve omgeving?

De afgelopen twee weken hebben hun aandeel nieuwe producten opgeleverd met de X37B, de Amerikaanse ruimtedrone. Deze termen, die op hun beurt worden gepresenteerd als een ‘automatische’ shuttle of een ‘pseudo-satelliet’, weerspiegelen een zekere leerstellige vaagheid rond dit platform, dat een operationele tussensteen zou kunnen worden tussen ‘grote drones’ en satellieten. 

We herinneren ons het debat dat een paar jaar geleden werd gevoerd over de comparatieve voordelen tussen strategische drones (HALE en MALE[efn_note]Medium/High Altitude Long Endurance[/efn_note]) en satellieten, met name op het gebied van ISR-missies. Hoewel het debat in wezen retorisch was, benadrukte het de complementariteit van laatstgenoemde. Satellieten boden vrijheid van wettelijke overvliegbeperkingen, bijna totale veiligheid in het licht van luchtafweerverdediging ondanks een zekere vergankelijkheid in termen van herbezoeken aan de theaters. De drones van hun kant zorgden voor een grotere optische resolutie en mogelijkheden voor elektronische oorlogsvoering – vanwege hun grotere nabijheid tot de grond – en een grotere duurzaamheid vanwege hun uithoudingsvermogen.[efn_note]Meer dan 24 uur voor MALE-drones van het type MQ9 Reaper en 36 uur voor HALE-drones type MQ4 Global Hawk. [/efn_note] van hun banen[efn_note]Permanente Multi-Sensor Armed Surveillance Orbits (OPASM): zorgt voor duurzaamheid in een gebied of theater via “constellaties” van drones die om de beurt om de beurt draaien. [/efn_noot]. Bovendien konden de drones meer sensoren meenemen en de problemen overwinnen weer beperkingen wat voor een ROIM-satelliet ongeschikt zou kunnen blijken (bijvoorbeeld: bewolking boven een operatiegebied).

Ce systeem van systemen, relatief goed opgesloten en vloeiend in de context van een asymmetrisch of conventioneel conflict lage intensiteit (semi-permissief theater) zou echter wel eens onvoldoende kunnen worden. ‘Westerse’ legers hebben hun superioriteit al dertig jaar lang zowel gebaseerd op informatieverbetering als op ‘netwerk-centrisch’, waarvan de architecturen grotendeels gebaseerd zijn op de derde en vierde dimensie. Het ‘paar’ satellieten en strategische drones vormen de hoeksteen maar ook de ruggengraat van onze C4ISTAR-systemen[efn_note]Commando, controle, communicatie, computer, inlichtingen, bewaking, doelgerichtheid, ezels, verkenning [/efn_note]. De snelle opkomst, in aantal en kwaliteit, van nieuwe technologische spelers, die potentieel oorlogszuchtig zijn, doet echter twijfels rijzen over deze militaire overheersing. De afgelopen twintig jaar hebben Rusland en China, en dus ook hun partners, hun militaire instrumenten ontworpen door zich te concentreren op het betwisten van deze belangrijkste westerse troeven, waarbij laatstgenoemde ook hun grootste zwakte vormen.

Een omstreden en mogelijk verboden lucht- en ruimtevaartomgeving?

De nieuwe bedreigingen waarmee de westerse legers worden geconfronteerd, kunnen grofweg onder deze terminologie worden gegroepeerd A2AD (Anti-toegang/antenneweigering), wat een directe invloed heeft op de veerkracht tijdens de vlucht van strategische drones en satellieten in een baan om de aarde. De Russische en Chinese legers beschikken (nog) niet over de kracht en machtsprojectie die vergelijkbaar zijn met westerse middelen, maar zijn in een positie om de toegang tot een expeditieleger in een operatiegebied te ontzeggen. Ze krijgen dan steeds meer politieke vrijheid dankzij de neutralisatie van middelen klassiekers van dwang.

Deze toegangsweigering impliceert met name een versterking van meerlaagse luchtafweercapaciteiten[efn_note]Een reeks detectie- en onderscheppingssystemen die elektronische oorlogsvoering en kinetische mogelijkheden combineren. Deze systemen kruisen elkaar binnen een bel die, in grote lijnen, lange, middellange, korte en zeer korte afstandssystemen combineert [/efn_note]. Onder deze verdedigingssystemen vinden we het S-400-systeem dat in staat is een vector van 400 km te onderscheppen tot een hoogte van meer dan 50 kilometer of, tegen 2030, de S-500 (500-600 km, hoogte 180 km en meer). Of vectoren van het MQ-9-type Maaier en MQ-4 Global Hawk pieken respectievelijk op 16 en 000 m en zijn niet onopvallend.

Dit type systeem, gecombineerd met capaciteiten van aanvallend jammen zeer geavanceerd, vooral binnen het Russische leger, heeft ook de neiging zich te verspreiden naar steeds meer actoren die, in verschillende mate, bedreigingen vormen voor westerse landen: China, Iran, Turkije, Pakistan, enz. ... Deze angsten worden ook bevestigd door de huidige gebeurtenissen, waar Iran aanspraak op heeft gemaakt vernietiging van twee MQ4's in juni en meest recentelijk op 08 november 2019. Laten we duidelijk maken dat de MQ-4 geen “verbruiksartikelen” machine is, maar een hoogwaardig platform dat alleen het Amerikaanse BITD kan produceren. Het is zeker geen kwestie van zich te beperken tot een simpele superpositie van afstanden en hoogten, waarbij geen rekening wordt gehouden met de complexiteit van een operatiegebied, maar veeleer van het beweren de toenemende kwetsbaarheid van luchtvectoren vandaag de dag blootgesteld aan sterke strijd in de derde dimensie. Een uitdaging waar westerlingen dertig jaar lang onvolledig mee geconfronteerd en voorbereid waren.

Wat de ruimtelijke component betreft, is de dreiging anders en ongekender. Ook al zijn westerlingen al tientallen jaren niet geconfronteerd met de noodzaak om superioriteit in de lucht te bereiken, ze zijn nog nooit geconfronteerd geweest met een protesteren in de 4e dimensie. Dit geschil, dat bij uitstek strategisch van aard is, is historisch in de volle zin van het woord, omdat het grotendeels het werk is van een niet-westerse macht, China, een gebeurtenis die al vijf eeuwen lang ongekend is. De snelheid en intellectuele kracht van haar herbewapening zijn indrukwekkend, zoals vandaag blijkt uit de organisatie van het nieuwe Strategische ondersteuningsmacht (FSS).

Het is het Chinese ‘ruimteleger’ dat alle mogelijkheden op het gebied van communicatie, inlichtingen (ROIM en ROEM), geopositionering en tracking/telemetrie samenbrengt. Het heeft ook militaire ruimtelancering en neutralisatie/vernietiging (kinetiek, cyber en elektromagnetisme) in de 4e dimensie. Het is de vrucht van de diepgaande studie van 30 jaar westerse en vooral Amerikaanse RetEx[efn_note]REtour d'EXpérience [/efn_note]. Het is zowel ontworpen om onze eigen systemen te bestrijden als om een ​​architectuur te ontwikkelen die specifiek is voor de Chinese militaire behoeften en denkwijzen.

Deze ruimtekracht heeft de bijzonderheid van implementeren ASAT-mogelijkheden (anti-satellieten) zeer imposant. Deze dreiging is zeker niet nieuw, maar is in tien jaar tijd aanzienlijk gegroeid.[efn_note]10: eerste vernietiging van een satelliet vanuit de derde dimensie naar een lage baan door China. [/efn_noot]. De ongekende aard van de huidige dreiging verschilt van de proliferatie van luchtafweersystemen. Interceptie in de ruimte, een probleem dat de DAMB sinds de Koude Oorlog aanpakt, is inderdaad een complex proces. Peking lijkt echter een reeks van maatregelen te hebben ingezet hoogwaardige systemen in amper een decennium.

China is vandaag de dag in staat om toe te slaan 130 Amerikaanse militaire satellieten maar ook civiele telecommunicatiesatellieten, waarvan 4/5de van de door het Amerikaanse leger gebruikte bandbreedte afhankelijk is. Zo heeft China dat gedaan DN-3 raketten in staat satellieten te raken geostationaire baan. De Chinezen gebruiken ook de ballistische raket SC-19, een hybride van de DF-21 ballistische marineraket en de Russische S-400 (voor de lading). Uitgerust met IR- en radarsensoren en een bereik van 1700 tot 2500 km, zou de SC-19 vectoren moeten onderscheppen in lage banen (van 400 tot 1000 km hoogte) en komt dan overeen met optische/radar- en elektromagnetische intelligentiesatellieten. De omvang van dit arsenaal wordt geschat op ongeveer veertig vectoren, exclusief de DF-21 D, die ook over ASAT-mogelijkheden beschikt.

Bovendien heeft China dat gedaan co-orbitale satellietsystemen. Officieel bedoeld voor onderhoud, kan het gebruik ervan perfect worden omgeleid naar onderhoudswerkzaamheden. neutralisatie (sabotage, deorbit, botsing, enz.). Nog steeds binnen het raamwerk van de ASAT-strijd ontwikkelt China zich gerichte energiewapens met behulp van lasertechnologieën (grond-ruimte en ruimte/ruimte) of het HPM-elektromagnetische kanon. Het effectorpalet is zeer compleet en is nog niet klaar met zijn opkomst. Gesteund door middel van detectie, elektronische oorlogvoering en cyberoorlogvoering is het openlijk bedoeld om enorme destructieve effecten op westerse informatiesystemen te bereiken, waardoor waarschijnlijk een acuut verloop ontstaat van het personeel, de platforms en de vectoren die zich in een operatiegebied bevinden of zelfs de ontplooiing ervan eenvoudigweg wordt verhinderd. .

De X37-B: Amerikaans antwoord op de weigering van toegang tot de ruimtevaart?

Het is in deze context dat de X37B in het spel komt. Dit is geen wonderrecept; de VS blijven zeer discreet over hun doctrine van toekomstige werkgelegenheid. Echter, de unieke combinatie van drone-, shuttle- en satellietsysteem geeft het gebruiksflexibiliteit die de wrijving kan verminderen die betrokken is bij de hierboven geziene wapensystemen. DE C4ISTAR-systeem krachten in het theater zullen zich dan beter beschermd voelen. De meest voorspelbare capaciteiten van de X37B betreffen de missies die hij in een baan om de aarde zou kunnen volbrengen (bevoorrading; inzet van onderhouds- of sabotagerobots; inzet van minisatellieten; inzet van kinetische of gerichte energiewapens, enz.).  

De X37B suggereert echter dat hij ook zou moeten kunnen opereren in weinig gebruikte banen, tussen 80 en 400 km. Begiftigd met een aanzienlijk uithoudingsvermogen, 780 dagen bij zijn laatste landing op 28 oktober 2019 is hij ook manoeuvreerbaar, waardoor hij dat wel kan baan veranderen. Daarbij zijn de trajecten dan onvoorspelbaars[efn_note]Ook al is het verre van ondetecteerbaar [/efn_note], een duidelijk voordeel tegen ASAT-bedreigingen, terwijl het zich op een te grote hoogte bevindt om bezorgd te zijn door conventionele luchtafweer. Als satellieten om fysieke en technologische redenen moeilijk te bereiken zijn, veranderen ze, zodra ze de telemetrie-, surveillance-, tracking- en ballistische oplossingen onder de knie hebben, in uiterst kwetsbaar doelwit, waarbij hun banen voorspelbaar en bekend zijn omdat ze zich op klassieke trajecten bevinden, over het algemeen polair zonsynchroon[efn_note]Voor satellieten in een lage baan[/efn_note].

 In een niet-permissief operatiegebied, zowel stroomopwaarts als ter ondersteuning van operaties, zou dit type vector, uitgerust met geschikte sensoren, dan in staat zijn ombegeleiden of zelfs aanvullen houd drones van het HALE-type veilig tijdens hun inlichtingenmissies. We kunnen ook aanvalsmogelijkheden vermoeden als de X37B daarmee was uitgerustkinetische effectoren[efn_note]De reflectie hier is puur leerstellig bedoeld en houdt geen rekening met de juridische problemen die ontstaan ​​met betrekking tot de ballistische bewapening van de ruimte in de ruimte-grond-as. [/efn_noot]. Ze zouden zichzelf ook kunnen transformeren tot een platform voor gegevenskoppelingen met de F-35 en de F-22. Gecombineerd met de datafusiemogelijkheden van de F-35 zou de X35B kunnen deelnemen aan de fluïdificatie enversnelling van het operationele tempo. Dit zou een interessante stap voorwaarts betekenen collaboratieve strijd.

Wat de satellieten betreft, zou hun manoeuvreerbaarheid ook de vergankelijkheid van een satelliet boven een waardevol doel moeten kunnen beperken en ook vrij moeten zijn van beperkingen. wettelijke overvliegbeperkingen, allemaal met verminderde kwetsbaarheid voor ASAT-bedreigingen en ook profiterend van een hogere resolutie. Tegelijkertijd zou het gebruik van een vector die in staat is om van baan te veranderen, omdat de trajecten en herbezoektijden van veel satellieten bekend en deelbaar zijn, een effectieve tegenmaatregel tegen camouflage- of misleidingsoperaties, waardoor de gebruiker een bepaald voordeel krijgt bij het richten of bij het toezicht.[efn_note]De Serviërs maakten er in 1999 massaal gebruik van, met succes tegen de NAVO. Ze hadden ook effectieve luchtafweerdekking. [/efn_noot]. Ten slotte zou het waarschijnlijke verlies van satellieten in het geval van een conflict ervoor kunnen zorgen dat het verlies aan capaciteit gedeeltelijk wordt gecompenseerd door een vector van het type X37B, via zijn eigen sensoren of door het inzetten van vervangende minisatellieten uit zijn ruimen.  

Conclusie

de Verenigde Staten namen een belang vooraf in een gebied dat, zoals we hebben gezien, nauwelijks als een luxe kan worden beschouwd, gezien de evolutie van de geostrategische en operationele context. We kunnen denken dat dit type vector a priori deel zal uitmaken van de systemen die a verhoogde veerkracht strijdkrachten die betrokken zijn bij operaties. Het is ook niet de enige oplossing die wordt overwogen. De voordelen ervan kunnen worden gecombineerd met andere technologieën, zoals zonne-drones of luchtschepen grote hoogte. China ontwikkelt al een drone van dit type via de programma’s ‘Teng Yun’ en ‘Shenlong’. We kunnen er zeker van zijn dat het binnenkort over kan gaan naar de “demonstratiefase”.

Frankrijk ontwikkelt ook een soortgelijke vector, de “ Herbruikbaar hypersonisch voertuig in de lucht "(VEHRA) via de industrie Dassault Aviation. Dit programma is nog geen prioriteit voor de generale staf en voor de staat, ook al zit het nog in de pijplijn, de prioriteit is " verdediging passief » van de ruimte en de toename van onze surveillancemogelijkheden. Deze laatste mogelijkheden zijn van fundamenteel belang, maar we mogen de dreigende risico's niet uit het oog verliezen. Naast de hierboven beschreven, zou er nog een zijn vermenigvuldiging van vectoren van het ruimtedrone-type in een baan om de aarde, wat zeer waarschijnlijk een toename van directe conflicten in de ruimte-ruimte-as impliceert. “Passieve verdediging” zou dan al snel onvoldoende blijken. Waarvan de noodzaak om te anticiperen.