Dat vraagt de Amerikaanse defensie-informatiesite Defensenews.com verschillende persoonlijkheden uit het westerse defensiemilieu om hun visie en verwachtingen voor het komende decennium uit te drukken. Onder hen bevindt zich de Poolse minister van Defensie, Mariusz Błaszczak, en de standpunten die hij verwoordde, evenals de aangekondigde doelstellingen, zijn in diepgaande tegenspraak met de visie die de Franse president al wekenlang heeft voorgesteld.
Laten we niet vergeten dat, hoewel Frankrijk traditioneel predikt voor het versterken van de Europese strategische autonomie en het verminderen van de technologische en operationele afhankelijkheid van de Verenigde Staten, Franse president Emmanuel Macron, heeft zijn toespraak duidelijk aangescherpt door de Europeanen op te roepen de leiding te nemen over hun defensiekwesties, in en rond Europa. Volgens hem is het gevaarlijk om de sleutels van de Europese defensie aan Washington te delegeren, omdat de agenda van het Witte Huis aanzienlijk kan afwijken van die van Europese landen.
Aan de andere kant lijkt het erop dat de Poolse standpunten heel verschillend zijn. Inderdaad, Mariusz Błaszczak heeft de routekaart van Warschau duidelijk gedefinieerd voor het komende decennium op het gebied van Defensie, en deze route loopt door de Verenigde Staten. Zo verwees de Poolse minister in zijn brief niet één keer naar de Europese defensie, terwijl hij vijf keer de NAVO en zes keer de Verenigde Staten of hun strijdkrachten citeert. Het aangekondigde hoofddoel is het voldoen aan alle eisen van Washington om de militaire toenadering tussen de twee landen te bevorderen. Zo zal Warschau in 5 meer dan 6% van zijn bbp aan La Défense besteden, vergeleken met de 2,5% nu, zal het de omvang van zijn strijdkrachten vergroten door met name een vierde gemechaniseerde divisie te creëren, en zal het vooral overwegenAmerikaanse apparatuur kopen. Er kan dus worden opgemerkt dat de enige apparatuur die in dit document wordt genoemd, is Lockheeds F35.
Naast vragen die puur verband houden met Defensie zelf, kunnen de standpunten van de Poolse regering verklaard worden door twee factoren: de Brexit en de Duits-Amerikaanse spanningen. Het lijkt er zelfs op dat Warschau heeft besloten zichzelf te positioneren als de favoriet van Washington in de Europese Unie, een rol die tot nu toe door Londen werd vervuld en die vaak tot blokkades en institutionele problemen in Brussel heeft geleid. Het is daarom niet verrassend dat Polen een van de meest fervente verdedigers is van het openstellen van PESCO voor Amerikaanse defensiebedrijven. Maar de Poolse ambities gaan verder dan dat, en proberen dat ook de centrale positie in de NAVO wegnemen die Duitsland tot nu toe heeft gehandhaafd, onder voorwendsel van de handelsspanningen waar Washington en Berlijn vandaag de dag tegenover staan, en het gebrek aan Duitse investeringen in defensie-uitgaven, die sterk worden bekritiseerd door president Trump. Bovendien is Polen van mening dat zijn geografische ligging, in contact met Wit-Rusland en Oekraïne, en grenzend aan de enclave Kaliningrad, de concentratie van een groot deel van de Amerikaanse strijdkrachten in Europa daar rechtvaardigt.
Deze Poolse standpunten kunnen door verschillende factoren worden verklaard. Vanuit defensieoogpunt blijven Warschau en Moskou zeer vijandig, en Polen loopt vandaag de dag voorop in Europa bij het uitdragen van de boodschap van de dreiging die de Russische legers vertegenwoordigen voor Oost-Europa. Bovendien verwacht Polen beloond te worden voor de loyaliteit die het aan de Verenigde Staten toont, vooral op economisch vlak. Tot slot merken wij op dat de Poolse regering van president Andrzej Duda herhaaldelijk haar vijandigheid jegens de Europese Unie heeft geuit, vooral vanwege de kritiek van laatstgenoemde op bepaalde antidemocratische maatregelen van de Poolse autoriteiten. Op dit terrein zou de steun van de Verenigde Staten dus waarschijnlijk de standpunten van Brussel beïnvloeden.
Hoe het ook zij, het lijkt duidelijk dat Polen niet van plan is de kaart van La Défense Europe uit te spelen. Het is ook niet de enige, vooral niet in de landen van Oost-Europa. De Franse president zal vanuit Los veel meer dan alleen maar overtuigingskracht moeten tonen om erin te slagen bepaalde Europese landen zover te krijgen dat ze meer Europese en minder “Atlantische” standpunten innemen dan nu het geval is. Maar de taak zal moeilijk zijn, en veel mensen beschouwen het zelfs als onmogelijk. Eén ding is zeker: Frankrijk zal op flagrante wijze blijk moeten geven van het belang van de standpunten die het verdedigt, in de hoop een veranderingsproces op gang te brengen. En dit zal een aanzienlijke versterking van de strijdkrachten en de defensie-industrie vereisen.