Aan het begin van de jaren zeventig, aan het einde van de Vietnamoorlog, begon het Amerikaanse leger met een omvangrijk programma om zijn strijdkrachten te moderniseren, dat de naam ‘Big 70’ kreeg, omdat het zich concentreerde op 5 emblematische uitrustingsstukken van de Amerikaanse militaire macht voor de komende 40 jaar: de gevechtstank M1 Abrams, het infanteriegevechtsvoertuig M2 Bradley, de gevechtshelikopter AH-64 Apache, de UH-60 Black Hawk-manoeuvreerhelikopter en het luchtafweersysteem - lucht- en anti-patriotraketten. Net als de F15- en F16-gevechtsvliegtuigen van de Amerikaanse luchtmacht, de vliegdekschepen van Nimitz, de Ticonderoga-kruisers, de kernonderzeeërs van Los Angeles en de F18's van de Amerikaanse marine, zorgde deze uitrusting ervoor dat het Pentagon een grote technologische voorsprong op de Sovjet-Unie kon verwerven en van de Verenigde Staten de grote macht kon maken. nominale winnaar van de Koude Oorlog.
Het Amerikaanse leger, dat zich vijftien jaar lang vrijwel uitsluitend heeft gericht op counter-insurgency-missies in Afghanistan, Irak en Syrië, merkte vanaf 15 dat het het risico liep zijn technologische overwicht te verliezen ten opzichte van landen als China of Rusland, die een min of meer zichtbare positie handhaafden. inspanningen om hun strijdkrachten te moderniseren in het geval van zogenaamde ‘hoge intensiteit’-gevechten. Dit is hoe het Amerikaanse leger, onder leiding van generaal Mattis, destijds minister van Defensie in de nieuwe regering-Trump, begon na te denken over het moderniseren van zijn capaciteiten en middelen. En omdat het “Big 2016”-superprogramma resultaten had opgeleverd die de verwachtingen ruimschoots overtroffen, kwam ze al snel tot het definiëren van een nieuw superprogramma, dit keer geïdentificeerd als de “Big 5”.
Terwijl de Big 5 vijf belangrijke uitrustingsstukken omvatte, bestaat de Big 5 uit zes grote families van moderniseringsbehoeften: bewapende voertuigen en terrestrische drones, helicopters, langeafstandsartillerie, The Luchtafweer- en raketafweer, datanetwerken, en infanterie-upgrades. En deze 6 grote gezinnen zijn ook onderverdeeld in 31 uitrustings- en middelenprogramma's. En dit alles zal duur zijn, heel duur. Het budget dat nodig is om de gedefinieerde schema's te respecteren, is dus vereist Alleen al in de periode 57-2020 is er 2024 miljard dollar nodig. Veel specialisten kennen de neiging van Amerikaanse programma's om de aanvankelijk gedefinieerde begrotingsenveloppen niet te respecteren en waarschuwen voor de duurzaamheid van dit superprogramma.
Dit is met name het geval bij Heidi Shuu, die van 2011 tot 2015 verantwoordelijk was voor acquisities voor het Amerikaanse leger, toen het budget dat aan militaire programma’s werd toegewezen van jaar tot jaar varieerde, afhankelijk van politieke beslissingen. Volgens haar zou het ‘Big 6’-superprogramma te ambitieus zijnen zou het Amerikaanse leger aan zeer aanzienlijke risico's blootstellen. Een van de belangrijkste kenmerken ervan is gebaseerd op de gelijktijdige ontwikkeling van een groot aantal hoogtechnologische programma's, die een generatiewisseling in het Amerikaanse leger over een relatief korte periode mogelijk zouden moeten maken. Zoals eerder gezegd overschrijden defensieprogramma's, vooral in de Verenigde Staten, echter vaak hun oorspronkelijke planning en budget. Als verschillende grote programma's tegelijkertijd zouden mislukken, zou het Amerikaanse leger gedwongen worden beslissingen te nemen die op een kritiek moment mogelijke verstoringen van de capaciteiten met zich mee zouden brengen en die vooral zouden worden blootgesteld aan China of Rusland.
Zelfs als de programma's volgens plan zouden verlopen, zouden exogene factoren negatieve gevolgen kunnen hebben die nog versterkt zouden worden door deze buitensporige ambitie en gelijktijdigheid. Dus als een economische of financiële crisis, zoals die door veel economen voor de komende jaren is voorspeld, de Verenigde Staten zou treffen, zou het Amerikaanse leger waarschijnlijk worden blootgesteld aan bezuinigingen, wat opnieuw zou leiden tot kritieke verstoringen van de capaciteiten. Zelfs zonder in een extreem scenario terecht te komen, fungeert de huidige structuur van het superprogramma, en het gebrek aan manoeuvreerruimte dat het genereert, als een risicovermenigvuldiger als bepaalde programma's zouden overstromen, terwijl de economische situatie eenvoudigweg te wensen overlaat, waardoor elke begrotingsbegroting onmogelijk wordt gemaakt. toename.
Deze risico’s brachten Heidi Shyu ertoe een beroep te doen op het Amerikaanse leger om redelijker te zijn, door nu al te bemiddelen welke programma’s, toegestaan door de 31 uitrustingsprogramma’s, moeten worden uitgesteld of geëlimineerd, om de ‘Big 6’ een redelijke kans te geven om te worden voltooid. zelfs als zich gebeurtenissen voordoen waar geen rekening mee is gehouden.
Bovendien zou de verspreiding van hoogtechnologische programma's, op een geïnduceerde manier, het technologische risico zelf verkleinen. Door het merendeel van de kritische systemen van een leger op dezelfde bestaande en technologische uitgangspunten te ontwikkelen, stellen we alle krachten bloot aan een grotere algemene kwetsbaarheid, en aan de gelijktijdige veroudering van alle systemen. Op dit gebied moeten we onderkennen dat de aanpak van Rusland, die opeenvolgende technologische ontwikkelingen in samenhang met elkaar combineert en die de technologische transitie van zijn strijdkrachten organiseert door middel van programma's om zijn in dienst zijnde uitrusting te moderniseren, terwijl de hightech-ontwikkelingen zich concentreren op kritische systemen, zoals hypersonische wapens, biedt een veel grotere veerkracht en zorgt voor een effectieve afvlakking van de militaire macht in de loop van de tijd, ondanks de ernstige economische tegenslagen sinds 2014.