Op 7 februari 2020, tijdens een toespraak voor de stagiaires van de Ecole de Guerre, wilde de Franse president, Emmanuel Macron, een kans openen voor onderhandelingen op Europees niveau door voor te stellen besprekingen te beginnen met de Europese partners die dat wensen de Franse afschrikkende leer uitbreiden tot deze partners. Het leek duidelijk dat deze opening in de eerste plaats was gericht tot Berlijn, de bevoorrechte partner van Frankrijk in defensieprojecten sinds de komst van Emmanuel Macron in het Elyseepaleis. Maar uiteraard hebben de Duitse autoriteiten heel andere ambities ...
Inderdaad, door de stem van de Duitse president Frank-Walter Steinmeier reageerde Berlijn op een heel andere manier op de Franse president dan verwacht. Ter gelegenheid van de jaarlijkse veiligheidsconferentie in München herinnerde deze laatste er inderdaad aan dat elk Europees initiatief in geen geval mag veranderen de transatlantische afschrikking, ook al was het raadzaam om van het Franse aanbod gebruik te maken om de discussies over Europese versterking te verdiepen. Met andere woorden, er is geen sprake van dat de Duitse autoriteiten het zonder Amerikaanse bescherming stellen, ook al gaat dit gepaard met de overdaad aan autoriteit die Washington nu gebruikelijk is sinds de komst van Donald Trump in het Witte Huis. Volgens hem zal geen enkel land, zelfs de Europese Unie niet, lange tijd in staat zijn om de veiligheid van Duitsland te waarborgen. De minister van het Duitse leger, Annegret Kramp-Karrenbauer, hield dezelfde toespraak, heel expliciet, waarin hij verklaarde dat Frankrijk niet voornemens was de afschrikking onder Europees bevel door te voeren.
Tegelijkertijd heeft Berlijn opnieuw ongunstige aankondigingen in Parijs gedaan, waaruit blijkt dat het klaar is om deel te nemen aan een Europees marine-initiatief in de Perzische Golf, als de maatregel Europees werd. Voorlopig is dit echter een Frans initiatief, dat verschillende andere landen, waaronder Denemarken en Nederland, samenbrengt om het commerciële verkeer in dit zwaar belaste gebied veilig te stellen. De Duitse autoriteiten hebben ook aangegeven voorstander te zijn van het sturen van surveillancemiddelen, en niet van oorlogsschepen, om niet oorlogszuchtig te lijken. Deze verklaringen komen de dag erna de voorwaardelijke overeenkomst van de Bondsdag voor de voortzetting van de eerste fase van het FCAS-programma, en die gepaard ging met krachtige beschermende maatregelen die konden worden gezien als een reserve die afglijdt naar echt wantrouwen jegens Parijs.
In één week tijd zijn er daarom drie ongunstige aankondigingen gehouden door de Duitse partner van Frankrijk, met implicaties die vragen om meer voorzichtigheid van de kant van Parijs. Het lijkt er inderdaad op dat, vanwege de logica achter deze verklaringen, Berlijn in de eerste plaats streeft naar een mondiaal overwicht op Europa op het gebied van defensie. En daarvoor zullen de Duitse autoriteiten het imago van Frankrijk op het Europese toneel moeten verzwakken, net als zijn technologische en militaire macht. Want als de Duitsers bereid zijn een Amerikaanse voogdij te aanvaarden, is dat natuurlijk niet hetzelfde voor een Franse voogdij, was het beperkt tot de kwesties van afschrikking.
De vraag is nu hoe Parijs op deze aankondigingen zal reageren. Voor president Macron vormde het Frans-Duitse partnerschap de kern van het defensieproject tijdens de presidentiële campagne. Maar het is duidelijk dat de presidentiële visie nu afwijkt van de Duitse ambities, die veel hegemonischer zijn. Wetende dat Berlin beseft dat de Franse publieke opinie nooit een overdracht van afschrikking onder Europees bevel zal accepteren, kan men zich afvragen wat de Duitse motivatie is om er een onderhandelingsas van te maken.
Misschien is het, zou je kunnen denken, om een voldoende internationaal verhaal te creëren om een breuk met het non-proliferatieverdrag te rechtvaardigen, of een open deur in Washington om de samenwerking op het gebied van afschrikking verder uit te breiden. Laten we in dit verband niet vergeten dat velen in de Duitse politieke klasse vinden dat Parijs ook zijn zetel als permanent lid van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties moet opgeven, ondanks de ongrondwettigheid van deze vereiste.
Feit blijft dat de huidige Frans-Duitse programma's, zoals de FCAS en de MGCS, gebaseerd zijn op een verstrengeling van de industriële en technologische bases van Defensie van de twee landen. Als de Duitse industrie echter nog niet voldoende capaciteit heeft om aanspraak te maken op autonomie, is dit niet het geval voor Frankrijk, dat over alle vaardigheden en knowhow beschikt om alle zijn verdedigingsprogramma's. Daarom is het voor Duitsland mogelijk om deze projecten geheel of gedeeltelijk uit te voeren zonder industriële vaardigheden te verliezen, en zelfs door nieuwe te verwerven, wat niet het geval is voor Frankrijk, dat zullen vaardigheden moeten verliezen bij gebrek aan nationale contracten.
Men kan zich daarom afvragen of het wenselijk is, in de huidige politieke context, of tenminste, of het wenselijk is om ze uit te voeren zonder gelijktijdig aanvullende programma's te ontwikkelen die gericht zijn op het garanderen van de militaire en industriële efficiëntie van het land, in autonomie. , ongeacht de conclusie van deze programma's. Het zou geen kwestie zijn om met Duitsland te ondergaan wat Frankrijk na de Tweede Wereldoorlog van de kant van de Verenigde Staten had weten te vermijden ...
[…] Inderdaad, een schild zoals dat door Berlin wordt overwogen, dat gebaseerd zal zijn op een gecoördineerde meerlaagse verdediging op basis van het luchtafweersysteem IRIS-T SLM voor de middellange afstand, ontwikkeld door de Duitser Diehl, het luchtafweersysteem - American Patriot langeafstandslucht- en antiraketsysteem dat met name effectief is tegen ballistische raketten op korte en middellange afstand, en een exo-atmosferisch antiraketsysteem zoals de Israeli Arrow 3 of het Amerikaanse Aegis Ashore om ballistische dreigingen het hoofd te bieden tot lange en zeer lange afstand, is een component met een belangrijke rol in termen van afschrikking, zonder gecomprimeerd of tegengegaan te worden door het gebruik van kernwapens. Als zodanig had de inzet van het NAVO-antiraketschild aan de oostkant van de alliantie, met de inzet van een Aegis Ashore-systeem in Roemenië en een ander in Polen, destijds de woede van de Russen uitgelokt. niet te verwaarlozen rol in houdingsverharding aan beide kanten op het gebied van afschrikking. Met andere woorden, door de controle over dit strategische onderdeel van La Défense op het oude continent over te nemen, slaagde Berlijn waar Frankrijk had gefaald, grotendeels dankzij Duitsland, door voor te stellen de Franse afschrikking uit te breiden tot bepaalde van zijn Europese buren in 2020. […]