Zal Turkije de onthuller zijn van het mislukken van La Défense Europe?

Septembre 18 2020

Defensie Europa was een van de belangrijkste campagnethema's van kandidaat Emmanuel Macron tijdens de presidentsverkiezingen van 2017. Hij werd nauwelijks gekozen toen hij deze visie vorm wilde geven door verschillende programma's te lanceren in strategisch partnerschap met Duitsland. Sindsdien is hij blijven proberen zijn Europese tegenhangers te overtuigen van de verdiensten van deze puur Franse visie van een Europa dat militair en industrieel krachtig genoeg is om niet langer afhankelijk te zijn van de bescherming of technologieën van een bondgenoot om zijn bescherming te verzekeren, en het behoud van haar belangen in de wereld. Tegenwoordig onderstrepen de spanningen met Ankara de conceptuele verschillen tussen Europeanen in de verdediging, dat ze zeker het einde kunnen betekenen van dit initiatief van de Franse president.

Inderdaad, in een paar weken tijd heeft Ankara ondubbelzinnig de zwakte van de Europese instellingen aangetoond, of het nu de Europese Unie of de NAVO is, zowel de standpunten van Europeanen als hun Amerikaanse bondgenoten, kan zo ver uiteenlopen dat elke mogelijkheid van een gecoördineerde reactie of reactie wordt geneutraliseerd. Verschillende gebeurtenissen die zich de afgelopen weken hebben voorgedaan, geven inhoud aan deze waarneming. Ten eerste, het is niet verwonderlijk dat de inzet van het onderzoeksschip Orus Reis en zijn militaire escorte in de wateren die Cyprus en zijn Griekse bondgenoot van elkaar scheiden, de kloof benadrukte die Europeanen kan scheiden op het gebied van militaire bijstand aan een bondgenoot. Zoals Athene zijn lucht- en zeestrijdkrachten op hun hoede zette, en Parijs zette een gevechtsschip en vliegtuigen in de regio in Rafale om zijn steun aan zijn Griekse en Cypriotische bondgenoten te betuigen, heeft geen ander Europees land strijdkrachten in deze richting ingezet, ondanks het verzoek van de autoriteiten van de twee bedreigde landen.