Zijn vliegdekschepen nu te kwetsbaar om bruikbaar te zijn?

Sinds de aankondiging van lancering van het Franse New Generation Aircraft Carrier-programma door de president van de republiek, zijn er veel stemmen gerezen om de relevantie van een dergelijke investering in twijfel te trekken, met name in het licht van de dreiging die nu uitgaat van antischipraketten bovengeluids op lange afstand, zoals de 3M22 Tzirkon Russisch of DF26 Chinese. Volgens hen, en volgens anderen vooral in de Verenigde Staten, zijn dergelijke mastodonten van de zeeën gemakkelijk te lokaliseren en vormen daarom de doelwitten bij uitstek voor nieuwe vijandige antischipraketten. Een feitelijke en objectieve analyse van de mogelijkheden die vliegdekschepen bieden, evenals van de realiteit van de daadwerkelijke dreiging, zou echter een heel andere interpretatie van de situatie kunnen opleveren.

De dreiging van hypersonische langeafstandsraketten

Van een raket wordt gezegd dat hij hypersonisch is wanneer zijn snelheid de Mach 5-drempel overschrijdt, en onder andere verschillende verschijnselen veroorzaakt, zoals het creëren van een plasma op de contactvlakken van de raket. Bovenal kan geen enkel antiraketsysteem vandaag effectief zijn in het onderscheppen van zo'n raket. Er zijn over de hele wereld verschillende programma's gelanceerd om dergelijke raketten te hebben, zowel op het gebied van landdoelaanvallen als scheepsaanvallen, en in het bijzonder grote eenheden zoals vliegdekschepen. China heeft dus gedurende meerdere jaren twee ballistische raketten laten presenteren om bepaalde anti-scheepsmogelijkheden te hebben, de DF21D met een actieradius van 1500 km en de DF26 met een actieradius van 4000 km. De semi-ballistische baan van de raket suggereert dat het opnieuw binnengekomen voertuig inderdaad hypersonische snelheid handhaaft. EEN nieuwe raketten, deze keer in de lucht, en afgeleid van grondraket DF17, is dit jaar waargenomen in China. Uitgerust met een hypersonisch zweefvliegtuig, zou het een nieuwe antischipraket kunnen zijn.

Rusland van zijn kant heeft tot dusver twee tactische hypersonische raketten ontwikkeld. De Kh47M2 Kinzhal wordt gelanceerd door een Mig31 of een Tu22M3M, en zou doelen op 2000 km afstand kunnen raken met hypersonische snelheid in een semi-ballistisch traject. Het wordt voorgesteld als potentieel in staat om als anti-scheepswapen te worden gebruikt, ook al is het, zoals de DF21D en DF26, een raket zonder zoeker, en dus duidelijk gestuurd door ruimtelijke registratie. de raket 3M22 Tzirkon, wat hem betreft, is een zee-zee-raket gelanceerd vanuit UKSK verticale silo's, en in staat om doelen op 1000 km afstand te bereiken met een snelheid van Mach 7. Het geleidingssysteem is momenteel onbekend, maar gezien de context van tactisch gebruik, kan men zich voorstellen dat hij inderdaad een zoeker heeft om zijn doel.

De Verenigde Staten, maar ook Frankrijk, India en Japan, ontwikkelen ook hun eigen hypersonische antischiprakettenprogramma's, hoewel geen van de projecten zo ver genoeg gevorderd is om hun prestaties te kennen. . Het is echter waarschijnlijk dat deze systemen, die over 5 tot 15 jaar in dienst zullen worden genomen, hun eigen detectie- en onderscheidingsvermogen zullen hebben, zoals moderne antischipraketten. Merk ten slotte op dat er al verschillende zijn supersonische raketten in dienst in sommige marines, zoals de P-800Onyx Russische en Indiase Brahmos. Zonder supersonisch te zijn, zijn deze raketten al snel genoeg om aanzienlijke problemen te veroorzaken voor luchtafweer- en antiraketsystemen die vliegdekschepen beschermen.

Een kleine historische herinnering

Op deze manier gepresenteerd, kunnen we feitelijk concluderen dat de toekomst van het vliegdekschip op zijn minst bedreigd wordt. Hoe kun je in dit geval uitleggen dat alle grote marines van de wereld aanzienlijke inspanningen leveren om zichzelf snel uit te rusten met dergelijke schepen, en dat het in 2035 met meer vliegdekschepen op zee zal varen dan ooit tevoren? zeilde sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog? Om deze vragen te beantwoorden, is het nodig om een ​​stap terug te doen.

Want dit is inderdaad niet de eerste keer dat het naderende einde van het vliegdekschip wordt aangekondigd. Zo vonden aan het einde van de Tweede Wereldoorlog veel hoge officieren bij het Pentagon, maar ook binnen de Europese legers, dat het vliegdekschip met de komst van kernwapens geen rol meer te spelen had. . De Koreaanse oorlog en de strategische landing van Inchon lieten het Amerikaanse leger zien dat kernwapens niet de oplossing waren voor alle crises, en dat het vliegdekschip een onmisbaar instrument bleef om de oceanen te beheersen en de amfibische acties. De rol van vliegdekschepen in de conflicten van de jaren vijftig en zestig heeft deze zekerheid alleen maar vergroot.

Op dat moment begon Rusland langeafstandsbommenwerpers te verwerven, bewapend met zware anti-scheepsraketten voor de lange afstand. De Miassichtchev M-4 Bison werden vervolgens vervangen door Tu-16 Badger en Tu-22 Blinder, die in staat waren om anti-scheepsraketten zoals de Kh22 met een actieradius van 600 km en een terminale neus-omlaag-snelheid van meer dan Mach 4. De situatie werd nog moeilijker met de ingebruikname van de eerste Tu-22M werkt averechts, een zware supersonische bommenwerper die op 2500 km en bij Mach 1,9 3 Kh22-raketten kan dragen. Opnieuw gingen veel stemmen op om de veroudering en schijnbare kwetsbaarheid van het vliegdekschip te onderstrepen, vooral in het Westen. En ook hier werpt het vliegdekschip zichzelf op als de oplossing om deze dreiging het hoofd te bieden, door de associatie van de nieuwe F14 Tomcat-jager die tot 6 lucht-lucht lange-afstand AIM54 Pheonix-raketten draagt ​​die zijn ontworpen om Russische bommenwerpers te onderscheppen en mogelijk raketten gelanceerd tegen de vloot, en het AEGIS-systeem dat daarmee samenhangt SPY-1 radar en SM2 raket die de ruggengraat zal worden van de luchtafweerbescherming van vliegdekschepen die wordt geleverd door de Ticonderoga-kruisers, die binnenkort zal worden versterkt door de torpedobootjagers Arleigh Burke.

Wat het vliegdekschip betreft, het bleek het essentiële instrument te zijn om alle crises in de wereld te beheersen, van het begin van de jaren zeventig tot vandaag, of het nu de Iraanse, Irakese of Libanese crisis is, de Falklandoorlog, de spanningen met Noord-Korea, van de interventie in de Joegoslavische oorlogen, van de Syrische en Libische crises, en zelfs van de interventie in Afghanistan.

De speer en het schild

75% van dit artikel moet nog gelezen worden,
Abonneer je om toegang te krijgen!

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf 6,90 €.

Nieuwsbrief abonnement