Toen de Trump-administratie in 20190 besloot om een order voor 8 F15-EX's te reserveren in het budget van het Pentagon voor 2020, de nieuwste versie van de beroemde jager van Boeing, in het budget, de Amerikaanse luchtmacht accepteerde de beperkingen en dwong dit nieuwe vliegtuig zich bij zijn gelederen te voegen, terwijl de acquisitiestrategie vooral gericht was op het vergroten van de vloot van F35A om de F16, A10 en een deel van de F15 die nog in dienst zijn, te elimineren. Sindsdien, en hoewel er vandaag slechts 2 vliegtuigen aan de Amerikaanse luchtmacht zijn geleverd, heeft de F15-EX een heel ander imago, tot op het punt dat hij door de stafchef van de USAF, generaal Brown, wordt aangewezen als een van de 4 gevechtsvliegtuigen die in 2030 de Amerikaanse gevechtsvloot zullen vormen, naast de F35, F16 en NGAD. Hoe kunnen we deze snelle ommekeer verklaren, en wat zijn de gevolgen van een dergelijke beslissing?
Terwijl Boeing met de F15 Eagle en de F/A 18 Hornet in de jaren ’80 en ’90 een dominante positie had op de Amerikaanse gevechtsmarkt, zijn de opeenvolgende mislukkingen van de firma uit Seattle bij het verkrijgen van de contracten die zullen leiden tot de F22 Raptor en vervolgens de F35 Lighting 2, beide gewonnen door Lockheed, had een grote invloed op de dynamiek van het bedrijf. Alleen de Amerikaanse marine, met de Super Hornet, en het exportsucces van de F15 en de Super Hornet in hun meest geavanceerde versies, stelden Boeing in staat zijn vaardigheden op dit kritieke gebied te behouden. Het bedrijf gaf echter niet op en bleef steeds geavanceerdere versies van zijn apparaten ontwikkelen, vooral voor klanten uit het Midden-Oosten en Azië. Uiteindelijk zullen de door Qatar opgedragen prestaties en mogelijkheden van de F15-QA mee evolueren Rafale et Typhoon De Europeanen, eveneens overgenomen door de kleine gasstaat, begonnen het Amerikaanse Congres en vooral bepaalde besluitvormers bij de Amerikaanse luchtmacht te intrigeren.
Tegelijkertijd brachten de oplopende spanningen tussen de Verenigde Staten en China, en de terugkeer van het spook van een mogelijke oorlog met hoge intensiteit in de Stille Oceaan, de hoofden van de Amerikaanse luchtmacht ertoe hun opties in dit theater te bestuderen, in het bijzonder in de geval van een offensief op Taiwan. Het werd echter al snel duidelijk dat de strategie die werd voorgesteld rond het koppel F22 / F35 en een groot aantal ondersteuningsvliegtuigen (tankstations, luchtwacht, elektronische intelligentie ...) zeer riskant was in dit theater. Peking had inderdaad zijn luchtmacht ontwikkeld en uitgebreid om zichzelf uit te rusten met vele langeafstandsjagers, zoals de J-11 en de J-16, evenals de J-20 stealth-jager, en had middelen ingezet. om niet alleen vliegtuigen van de oudere generatie te detecteren, zoals de F15 en F16, maar ook de F22 en F35, ondanks hun stealth. Deze aldus gevormde lucht- en luchtafweermacht, gekoppeld aan de preventieve aanvalscapaciteiten van het land, verplichten de Amerikaanse luchtmacht nu om vliegtuigen in te zetten met een bereik van meer dan 1500 km om Taiwan te beschermen, en om de ondersteunende vliegtuigen in te zetten, vooral de kostbare tankers , buiten het bereik van de vijandelijke jager en zijn langeafstandsraketten PL-15 die de 200 km overschrijden.
75% van dit artikel moet nog gelezen worden,
Abonneer je om toegang te krijgen!
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf 6,90 €.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks