Dit artikel volgt op het artikel “Hobart, Type 52D, Sejong the Great: modern destroyers – Part 1”, gepubliceerd op 24 mei 2021, waarin de Hobart (Australië), Type 052D/DL (China), Sejong the Grand (Zuid-Korea) werd gepresenteerd ) en Calcutta (India). Het tweede deel completeert dit panel van de acht hoofdklassen van Modern Destroyers, met de Kongo-klasse (Japan), Arleigh Burke (Verenigde Staten), Daring (Verenigd Koninkrijk) en 22350M Super Gorshkov (Rusland).
Kongo-klasse (Japan, 4 + 2 + 2 eenheden)
De Japanse zelfverdedigingstroepen worden beschouwd als de 3e meest krachtig bewapende vloot ter wereld, op gelijke voet met Rusland en alleen toegevend aan de Amerikaanse marine en de Chinese zeestrijdkrachten.
En de 4 zware torpedobootjagers van de Kongo-klasse dragen, naast de 4 zware luchtafweervernietigers van de Atago- en Maya-klasse, veel bij aan deze positie, naast de circa 20 sSoryu en Taigei-klasse oceaan aanvalsonderzeeërs.
Afgeleid van de hieronder getoonde Amerikaanse torpedobootjagers van de Burke-klasse van Arleigh, waren de torpedobootjagers van de Kongo-klasse de eerste niet-Amerikaanse schepen die werden uitgerust met de beroemde SPY-1 radar en het AEGIS-systeem, dat tot nu toe alleen de Ticonderoga-cruisers en de eerste Arleigh Burkes uitrustte.
De bouw van de 4 Kongo begon in 1990 en werd voltooid in 1998, ter vervanging van de torpedobootjagers van de Amatsukaze-klasse die nog steeds waren uitgerust met het Tartaarse systeem en SM1-MR-raketten, terwijl het risico om Sovjet-supersonische bommenwerpers Tu -22M3 te moeten onder ogen zien, averechts werkte. C en hun AS-4 Kelt supersonische anti-scheepsraketten werden eind jaren tachtig door de Japanse marine steeds serieuzer genomen toen het besluit werd genomen om deze schepen te bouwen.
161 m lang voor een beladen tonnage van 10.000 ton, de Kongo dragen, net als de Amerikaanse Burke Flight I, 90 Mk41 verticale silo's om SM-2 luchtafweerraketten of ASROC anti-onderzeeër raketten te implementeren, evenals SM3 antiballistische raketten sinds de modernisering van 2003.
Een 127 mm kanon, 8 harpoen anti-scheepsraketten, 2 Phalanx CIWS en 2 driedubbele torpedobuizen completeren de bewapening. Net als de Burkes hebben de Kongo ook een SQS-53C sonarsysteem met romp en implementeren ze een SH-60J marinehelikopter om hun ASM-capaciteiten te versterken.
De 4 torpedobootjagers van de Atago-klasse, langer dan 2 meter, werden tussen 2004 en 2008 gebouwd ter vervanging van de torpedobootjagers van de Tashikaze-klasse, eveneens uitgerust met het Tartar-systeem. In tegenstelling tot de meer veelzijdige Kongo's, waren de Atago's gespecialiseerd in luchtafweer- en antiraketoorlogvoering en de bescherming van de Japanse kusten tegen Noord-Koreaanse ballistische raketten.
Hiervoor werden de schepen uitgerust met de SPY-1D (V) -radar, een evolutie van de SPY-1D die de Kongo uitrust, maar die veel betere prestaties levert nabij de kust, zodat de schepen de Japanse kust beter kunnen beschermen . .
De 2 schepen hebben ook native de SM3 antiballistische raket en hebben 96 verticale silo's en niet 90 zoals de Kongo's. Als het een hangar en een platform heeft om een ASM SH-60J-helikopter te implementeren, wordt het zelden ingescheept.
Les deux Maya klasse vernietigers Maya werden tussen 2017 en 2021 gebouwd ter vervanging van de Hatakaze-klasse torpedobootjagers, de laatste schepen van de Japanse zeestrijdkrachten die het Tartaarse systeem gebruikten. Afgeleid van de Atago, bevatten de Maya's de belangrijkste kenmerken, waaronder de SPY-1D(V)-radar en de 96 verticale silo's.
Moderner, ze kunnen de SM-6-raket implementeren die zowel ballistische raketten als schepen en landdoelen kan raken. Aan de andere kant hebben de twee schepen een radicaal andere voortstuwingsarchitectuur dan die van de Kongo en Atago op basis van 4 LM-2500 gasturbines.
De Maya's van hun kant implementeren een gas-elektrische hybride voortstuwing die bekend staat als COGLAG (Combined Gas turbine-eLectric And Gas), waardoor ze een veel groter elektrisch vermogen hebben dan hun voorgangers, en daardoor een aanzienlijke schaalbaarheid bieden. , in de toekomst gerichte energiewapensystemen, of een Rail Gun elektrisch kanon.
Arleigh Burke Class (Verenigde Staten, 75 eenheden +)
Aan het einde van de jaren zestig was de torpedobootjager een oppervlakteschip dat niet langer erg populair was bij de planners van de Amerikaanse marine, die toen de voorkeur gaven aan de bouw van kruisers met geleide raketten, waarvan sommige nucleair aangedreven waren, zoals de Virginia, en zeer succesvolle klassen. van fregatten, met de Knox gevolgd door de O/H Perry. In feite lanceerde de Amerikaanse marine van 60 tot het midden van de jaren tachtig slechts de bouw van 1970 torpedobootjagers, 80 van de Spruance-klasse en 35 van de Kidd-klasse.
De rest van dit artikel is alleen voor abonnees
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks
[…] 240 gevechtsvliegtuigen waaronder 150 F-15J's, en een sterke zeemacht van 20 onderzeeërs, 36 torpedobootjagers (waaronder 8 AEGIS), 8 fregatten (uiteindelijk 22) en 2 lichte vliegdekschepen, dit waren niet [... ]
[…] van de Amerikaanse luchtafweer- en antirakettechnologie AEGIS. Maar in tegenstelling tot de 4 torpedobootjagers van de Kongo-klasse, evenals de twee torpedobootjagers van de Atago-klasse en de twee torpedobootjagers van de Maya-klasse die […]