Gastartikel door Noam Hakoun permanente volledige toegang
Voor de maanden juli en augustus 2021 vroeg het zeer invloedrijke tijdschrift Foreign Affairs zich af of China kon blijven groeien.[1] Het is inderdaad de onvermijdelijkheid van de groei van Peking die alle Amerikaanse strategen achtervolgt sinds Graham Allison in 2012 het Thucydides-concept van Thucydides binnendrong.[2] Het vergelijken van de Chinese en Amerikaanse mogendheden kan niet zonder een fijne analyse van de maritieme en maritieme machtsverhoudingen. Omdat gezien de afgelegen ligging van de twee mogendheden en de geografie van de regio, eerst een potentieel conflict tussen China en de Verenigde Staten op zee zal ontstaan. De observatie van de Chinese vloot is daarom een grote zorg geworden van de Amerikaanse elites, en in de eerste plaats van het Congres.[3] en de Naval Intelligence Agency[4]. In deze analyse zullen we aandringen op de huidige grenzen van de opkomst van de Chinese marine.
Maar eerst is het essentieel om te bevestigen dat de groei in termen van tonnage en modernisering van Chinese marine-uitrusting onmiskenbaar is. In 2005 telde de Chinese vloot 216 schepen (alle categorieën samen), 75 minder dan de Amerikaanse marine. De People's Army Navy had ook geen vliegdekschepen, die cruciaal waren bij het vestigen van haar maritieme overheersing in een belangrijk gebied. Tussen 2005 en 2020 heeft de Chinese scheepsbouwindustrie 117 schepen geproduceerd en geleverd. In 2020 waren de meest serieuze schattingen dan ook 333 schepen voor China, tegen 296 voor de Amerikaanse marine.[5] Natuurlijk faalde de Chinese marine niet om twee vliegdekschepen te verwerven en het aantal onderzeeërs dat raketten afvuurde in haar bezit te verviervoudigen. Laten we er ook aan toevoegen dat het niveau van de Chinese marine tot in Frankrijk zorgen baart. Tijdens een hoorzitting in de Nationale Vergadering gaf admiraal Vandier, de huidige stafchef van de marine toe verrast te zijn door het technische niveau en de huidige greep op de regio van de Chinese marine.[6] Bedenk echter dat er geen officiële informatie is verstrekt door de Chinese Communistische Partij en dat de cijfers op dit gebied, in tegenstelling tot de westerse marines, schattingen zijn.[7] Het risico van strategische verrassing wordt des te groter.
Terwijl veel IRSEM werkt[8] zelfs niet-gespecialiseerde en reguliere kranten[9] aandringen op de snelle opkomst van de Chinese marine, gaan maar weinig Franstalige bronnen in op de details van de Chinese tekortkomingen op dit gebied. Want als een grote geopolitieke ambitie niet zonder herbewapening kan, is het niet altijd een fluitje van een cent en zullen we zien wat de belangrijkste geografische, technische en logistieke uitdagingen zijn voor de Chinese marine.
Een strategische omsingeling die moeilijk te verijdelen is
Zoals de beroemde geopolitoloog Yves Lacoste schreef, wordt geografie voornamelijk gebruikt om oorlog te voeren. Op dit moment lijkt dit echter tegen China te spelen, als de naam van de Chinese Zee een volledige greep op dit maritieme gebied suggereert, is de realiteit veel complexer. China claimt het breedste deel van de Chinese Zee dat zich uitstrekt van het zuiden van de Japanse archipel tot het noorden van Indonesië en het zuidoosten van Vietnam, inclusief natuurlijk Taiwan. Binnen deze eerste eilandenketen neemt China een bijna hegemonische militaire positie in, onder meer dankzij de militaire ontwikkelingen van de Spratley-eilanden die in november 2016 begonnen.[10]Zelfs buiten deze zone wordt China inderdaad omringd door een krachtig netwerk van Amerikaanse marinebases dat zich uitstrekt van Zuid-Korea tot Singapore, via Japan. Meer substantieel is de marinebasis van Guam, die de tweede eilandverbinding scheidt. Bovendien zijn de Amerikanen niet de enigen die deelnemen aan deze manoeuvre van het "corsetten" van Chinese marine-ambities. De recente Japanse inzet van F-35-jagers op de Nansei-eilanden is bijvoorbeeld aanzienlijk. De afwezigheid van marinebases in geallieerde landen is een echte tekortkoming in het Chinese maritieme en marinebeleid, waar Peking naar moet streven om deze logica van omsingeling te doorbreken.
Als we teruggaan in de tijd, is het concept van de eerste eilandenketen ook bedacht door Amerikaanse auteurs als Dulles of Kennan, om de expansie van het communisme midden in de oorlog te beperken.[11] Dertig jaar na de Koude Oorlog, en vijftig jaar na de Chinees-Amerikaanse verzoening van 1971, blijft deze eilandenketen een keurslijf voor Chinese strategen. Een andere historische herinnering stelt ons in staat om het probleem van het omringende China beter te begrijpen. Toen de Amerikanen aan het einde van de XNUMXe eeuw hun hegemonie over de Caribische Zee vestigden, moesten ze eerst de Spanjaarden verdrijven. Toen de Spaanse invloed eenmaal was uitgedoofd, was er geen vloot meer om zich tegen de Amerikaanse marine te verzetten. In ons geval krijgt China eerst te maken met de Verenigde Staten, maar ook met andere marines. Laten we alleen het voorbeeld nemen van Vietnam, een kleine mogendheid.
Hanoi heeft een beperkt aantal oppervlaktestrijders, maar heeft 35 Su-30-jagers van de vierde generatie, mogelijk bewapend met Kh-31 supersonische anti-scheepsraketten.[12] De Vietnamese marine zet ook zes kilo-klasse dieselonderzeeërs in die de afgelopen tien jaar van Rusland zijn gekocht.[13] Daarnaast zijn er geavanceerde anti-scheepsraketbatterijen voor de kust, de Russische P-800's, die doelen kunnen raken tot op 230 mijl van de Vietnamese kust. In werkelijkheid geven deze sterke punten Vietnam nauwelijks een kans tegen China in een aanhoudend maritiem conflict. Maar ze creëren genoeg percussie voor Vietnam om China te verwonden of af te schrikken. Het enige voorbeeld van Vietnam illustreert hoe de buurlanden van China nog lang niet in een situatie van volledige en totale minderwaardigheid verkeren ten opzichte van China, zoals de Caribische mogendheden ten opzichte van Amerika aan het einde van de XNUMXe eeuw. Voeg daarbij de op twee na grootste economie ter wereld, Japan, en een kernmacht, namelijk India.
Om ervoor te zorgen dat de Chinese marine de eerste eilandenketen kan verlaten en dus haar territoriale wateren kan verlaten, dwingen de Japanse Nansei-eilanden en de Filippijnen haar om twee relatief smalle uitgangsroutes te gebruiken: de Straat van Miyako in het noorden van Taiwan en het Bashi-kanaal in het zuiden van dit eiland. Deze enkele observatie stelt ons in staat het geostrategische belang van Taiwan te begrijpen, dat, als onafhankelijk van China, de voorwaarden schept voor dit knelpunt. Eenmaal terug in de Chinese plooi biedt Taiwan Peking een directe opening naar de Stille Oceaan. Alle debatten rond Taiwan kunnen in dit nummer worden samengevat. Als de Chinese Communistische Partij speelt met de retoriek van een uniek en ondeelbaar China, is dat omdat de volkeren, zoals altijd, de voorkeur geven aan nationalistische argumenten boven geostrategische overwegingen.
Geografisch gezien beperkt Taiwan China. Elke Chinese prospectivist kan er gemakkelijk van uitgaan dat Taiwan in geval van een conflict een onmisbaar onderdeel van een mogelijke blokkade zou zijn. woordelijk, zijn de zijderoutes ook een middel om deze geografische en geopolitieke verstikking, waarvan Taiwan de pijler is, tegen te gaan.
Kijken we naar de voorwaarden die China vanuit het zuiden worden geboden, dan zijn de exitroutes vanuit de Chinese Zee vooral gericht op de Indische Oceaan, met name via de Straat van Singapore en Malakka. Dit maakt het voor China moeilijk om schepen of onderzeeërs in de diepe wateren van de Filippijnse Zee en de wijdere Stille Oceaan te sturen zonder deze twee afzonderlijke knelpunten te passeren.
Het probleem van ondiep water
Een ander aspect van de geografie dat hier aandacht verdient, betreft de onderwaterkenmerken van de regio. De drie grote massa's die de meeste kustwateren van Oost-Azië vormen - de Gele Zee, de Oost-Chinese Zee en de Zuid-Chinese Zee - zijn allemaal relatief ondiep. Dit geldt met name voor de Gele Zee, die een gemiddelde diepte heeft van slechts 200 tot 260 voet.[14] De Oost-Chinese Zee heeft diepe kanalen in de nabijheid van Japan, maar de gemiddelde diepte is slechts 650 voet.[15] De Zuid-Chinese Zee is op sommige plaatsen diep, vooral in het centrum, maar in het zuiden en over de hele omtrek (inclusief de Chinese kust en de Straat van Taiwan) is het ook vrij ondiep.[16]
Dit is belangrijk vanwege de moeilijkheden veroorzaakt door ondiep water voor actieve en passieve sonar.[17] Ondiepe diepten kunnen de weerkaatsing van signalen verstoren en vervormingen veroorzaken, waardoor het akoestische onderwaterbeeld van oppervlakteschepen en onderzeeërs wazig wordt. De detectie, tracking en targeting van onderwaterbronnen worden negatief beïnvloed. Het vermogen van de Chinezen om een operationele omgeving te garanderen die vrij is van onderwaterbedreigingen is daarom twijfelachtig, ondanks hun recente investeringen in onderzeebootbestrijdingsvaartuigen en de inzet van hun eigen netwerk van onderwatersensoren.[18]
Laten we het erover eens zijn dat de Amerikaanse strijdkrachten die de bovengenoemde wateren betreden, deze uitdaging net zo goed zullen aangaan als de Chinese strijdkrachten. Maar Amerikaanse schepen hoeven daar niet specifiek en permanent te opereren in geval van een conflict. Omgekeerd kunnen de verschillende Chinese vloten, vanwege de ligging van hun thuishavens en mogelijk hun doel (bijvoorbeeld Taiwan), dit probleem niet vermijden. De noodzaak van controle over de zee - zowel boven als onder de golven - is daarom belangrijker voor Chinese strijdkrachten, vooral als ze iets gewaagds zouden proberen als een amfibische invasie van Taiwan of een andere daad van grote maritieme agressie.
[1] https://www.foreignaffairs.com/issues/2021/100/4
[2] https://eurasiaprospective.net/2020/06/19/13300/
[3] Congressional research Service - China Naval Modernization: Implicaties voor US Navy Capabilities - Achtergrond en problemen voor het Congres
[4] https://www.oni.navy.mil/News/Naval-Capabilities/China/
[5] Congressional research Service - China Naval Modernization: Implicaties voor US Navy Capabilities - Achtergrond en problemen voor het Congres - 1 juli 2021
[6]http://www.opex360.com/2021/07/24/amiral-vandier-le-niveau-de-la-marine-chinoise-est-au-dela-de-ce-que-nous-imaginions/
[7] https://thediplomat.com/2019/02/predicting-the-chinese-navy-of-2030/
[8] https://www.irsem.fr/le-collimateur/la-vertigineuse-ascension-de-la-marine-chinoise-17-11-2020.html
[9]https://www.lepoint.fr/monde/comment-la-marine-chinoise-entre-dans-la-cour-des-grands-02-05-2021-2424567_24.php
[10] https://amti.csis.org/chinas-new-spratly-island-defenses/
[11] https://intpolicydigest.org/china-has-almost-breached-the-first-island-containment-chain/
[12] https://direct.mit.edu/isec/article/42/2/78/12177/The-Emerging-Military-Balance-in-East-Asia-How
[13] https://thediplomat.com/2016/02/vietnam-gets-fifth-submarine-from-russia/
[14] https://www.britannica.com/place/Yellow-Sea
[15] https://www.britannica.com/place/East-China-Sea
[16] https://www.britannica.com/place/South-China-Sea
[17] https://physicstoday.scitation.org/doi/10.1063/1.1825269
[18]https://www.fpri.org/article/2021/05/chinas-maritime-intelligence-surveillance-and-reconnaissance-capability-in-the-south-china-sea/