Ultra-langeafstands-lucht-luchtraketrace versnelt tussen VS, China en Rusland

Vanaf het begin van de jaren zestig werd de groeiende kracht van de Sovjet-langeafstandsbommenwerpervloot een groot probleem voor de Amerikaanse luchtmacht en de Amerikaanse marine. In een poging om de vloot te beschermen tegen aanvallen van Tu-60, Tu-95 en Tu-16 bommenwerpers, bewapend met krachtige anti-scheepsraketten, vaak supersonisch, ontwikkelde de Amerikaanse marine gelijktijdig twee complementaire wapensystemen: het drieluik bestaande uit de oppervlakteraket -air SM-22, de SPY-2-radar en het AEGIS-systeem dat de Ticonderoga-klasse kruisers en vervolgens de Arleigh Burke-torpedojagers uitrustte om te reageren op de mogelijke verzadiging van traditionele verdedigingssystemen waarvoor een raketrichtradar nodig was; en de actief geleide langeafstandsraket AIM-1 Phoenix lucht-luchtraket, die het favoriete wapen werd van de F-54 Tomcat-interceptor aan boord. Hoewel de raket en zijn draagvliegtuig, die 14 overwinningen opleverden in het conflict tussen Iran en Irak maar geen succes hadden door de piloten van de Amerikaanse marine, al vele jaren buiten dienst zijn, is de behoefte aan kracht om vijandelijke vliegtuigen op zeer lange termijn te onderscheppen afstanden, bleef ze. Zo verschenen aan het begin van de jaren negentig in korte tijd drie raketten die toen als zeer groot werden beschouwd, de Amerikaanse AIM-78 AMRAAM in 90, de Franse MICA in 3 en de Russische R120 in 1991. in staat om een ​​doel op 1996 tot 77 km afstand te vernietigen en een actief radargeleidingssysteem te hebben om te navigeren, in tegenstelling tot semi-actieve geleide raketten zoals de AIM-2001 Sparrow of Super-80 van de vorige generatie.

De nieuwe Amerikaanse raket demonstreerde snel zijn capaciteiten en schoot in 25 een Iraakse Mig-1992 neer, amper een jaar nadat hij in dienst was getreden, en het jaar daarop een Mig-23. Het vestigde zich snel als een westerse standaard, naast de Franse MICA die ook zeer efficiënt was, en de Russische Vympel R-77, door de NAVO aangeduid als AA-12 Ader, maar vaak beschreven als Amraamsky vanwege zijn gelijkenis met de Amerikaanse raket. Hun bereik, ongeveer 100 km, was toen consistent met de detectie- en identificatiemogelijkheden in gevechten Beyond Visual Range, of BVR, d.w.z. buiten het visuele bereik, waarvoor detectie- en identificatieradar nodig was om de aard van het doelwit te bevestigen. Gedurende bijna 15 jaar veranderde de technologische situatie zeer weinig, grotendeels als gevolg van wereldwijde geopolitieke verzoening en het lage risico op conflicten met hoge intensiteit. De raketten werden zeker gemoderniseerd, hun bereik en hun precisie vergroot, maar zonder radicale verandering van capaciteit.

In de loop van het decennium van 2010 veranderde er echter iets met de komst van twee nieuwe langeafstandsraketten, de Europese Meteoor, En de Chinees PL-15, raketten die doelen op meer dan 150 km afstand kunnen raken, vertrouwend op een onderlinge verbinding tussen de raket en de schutter, om progressieve begeleiding tijdens de vlucht mogelijk te maken. Dankzij hun capaciteiten vormden deze nieuwe raketten een nieuwe dreiging, niet voor jagers en bommenwerpers, maar voor ondersteunende vliegtuigen, zoals tankers, geavanceerde luchtwachtvliegtuigen, of Awacs, of bewakingsvliegtuigen, en elektronische oorlogsvoering, met andere woorden, alle de apparaten die tegenwoordig essentieel zijn voor het voeren van moderne luchtoorlogvoering, maar traditioneel teruggetrokken uit de lijn van betrokkenheid. Dit bereik leek echter al snel onvoldoende voor de luchtmachten, die vanaf het midden van de jaren 2010 begonnen met de ontwikkeling van een nieuwe generatie lucht-luchtraketten met een zeer groot bereik, die doelen van meer dan 250 km konden bereiken.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement