Vanaf het begin van de Koude Oorlog hebben de Verenigde Staten zich ertoe verbonden verschillende soorten kernwapens in te zetten op de bodem van hun Europese bondgenoten, zoals zwaartekrachtbommen, grond-grond- of grond-luchtraketten en zelfs luchtraketten. -air dan de AIR-2 Genie, om het zeer machtige Rode Leger ervan te weerhouden te proberen te profiteren van zijn numerieke voordeel in Europa. Zonder precies te weten wanneer het principe van het delen van kernwapens begon, lijkt het dat het al in 1968 werd geïmplementeerd, tijdens de eerste besprekingen tussen de Sovjets en de Amerikanen over kwesties van beperking van kernwapens, aangezien Moskou van deze bepaling op de hoogte was. Concreet ging het er toen om gevechtsvliegtuigen van bepaalde NAVO-bondgenoten uit te rusten met B-61-zwaartekrachtbommen, met een principe van dubbele sleutels waardoor de Verenigde Staten, maar ook de regering van het betrokken land, zich konden verzetten tegen het gebruik van deze wapens in het kader van de NAVO. Vandaag nemen nog 5 landen deel aan deze NAVO-missie, namelijk Duitsland en Italië aan boord van hun Tornado-vliegtuigen, België, Nederland en Turkije aan boord van hun F-16's. Binnenkort wordt de munitie vervangen door de nieuwe zwaartekrachtbom B61 Mod 12, die alleen kan worden gebruikt van speciaal voor dit doel aangepaste F-35's.
Het koppel F-35 & B61 Mod12
Terwijl de 180 atoombommen Mod 3,4, 7 en 2010 die nog steeds in dienst zijn in Europa en Turkije verouderd waren, net zoals de vliegtuigen die gekwalificeerd waren om ze te gebruiken, werd het aan het begin van het decennium van 61 dringend voor de NAVO om te beslissen over de toekomst van deze maatregel. Washington besloot toen dat een nieuwe, nauwkeurigere maar minder krachtige bom, de B-12 Mod4, zou worden ontwikkeld op basis van de bestaande Mod 340 tactische bommen, om de 110 kt aan kracht en de 61 m precisie van de B7 Mod te vervangen. 50 met een kracht van slechts 30 kt met een nauwkeurigheid van 750 meter, en dus een vermogen hebben dat equivalent is aan dat van een XNUMX kt strategische bom om bijvoorbeeld bunkers te elimineren, terwijl radioactieve fall-out en nevenverliezen worden beperkt dankzij een "tactische" nucleaire opladen.
Er werd ook gevalideerd dat de F-35 de voorkeursvector voor deze munitie zou zijn, dankzij de precisie van zijn viziersystemen, een precisie die ook werd bevestigd tijdens tests, aangezien het koppel F-35A en B61-Mod12 scoorde 100% schoten op doel tijdens de 31 tests uitgevoerd van oktober 2018 tot september 2019 met inerte munitie. Het is dan ook begrijpelijk waarom België, Nederland, Turkije en Italië niet hebben geaarzeld om de F-35A te kiezen ter vervanging van hun F-16 en Tornado. En zelfs als Turkije uit het F-35-programma is gezet en Duitsland probeert te bluffen met Washington? door aan te kondigen dat ze 45 Super Hornets en Growler willen aanschaffen om deze missie te voltooien in plaats van de F-35, lijkt de wil van deze landen om binnen deze overeenkomst over het delen van kernenergie te blijven prevaleren boven elke andere overweging. Maar is dit operationele schema, afgezien van de fantasieën over kernenergie die door sommigen worden gedragen, vandaag de dag nog steeds zinvol, in de geopolitieke en technologische context die nu de overhand heeft?
Zeer beperkt strategisch of tactisch belang
75% van dit artikel moet nog gelezen worden,
Abonneer je om toegang te krijgen!
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf 6,90 €.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks