De Volksrepubliek China produceerde tussen de jaren 50 en 80 bijna 8500 gevechtsvliegtuigen afgeleid van Sovjet-modellen, zoals de Shenyang J-5 afgeleid van de Mig-17 geproduceerd in 1800 eenheden, de Shenyang J-6 en de Nanchang Q- 5 afgeleid van Mig-19 respectievelijk geproduceerd in 4500 en 1300 exemplaren, evenals de Chengdu J-7 afgeleid van Mig-21 en geproduceerd in meer dan 2400 exemplaren. Sommige van deze vliegtuigen, waaronder Q-5's en J-7's, zijn nog steeds in dienst bij de luchtmacht van het Volksbevrijdingsleger, maar de meeste van deze vliegtuigen zijn in reserve geplaatst. Deze mijn van apparaten, waarvan er vele mogelijk in staat zijn om de lucht te hervatten met een onderhoudsfase, lijkt voorbestemd om door de Chinese generale staf te worden gebruikt in onbemande versies, waardoor deze behendige en snelle jagers, weliswaar in veel opzichten achterhaald, getransformeerd worden in drones bestrijden.
Zo heeft het Oriental Theatre Command van het People's Liberation Army onlangs foto's gepubliceerd waarop te zien is: de ingebruikname van twee J-6 supersonische twin-straaljagers omgevormd tot drones. Bovendien suggereren de serienummers van de apparaten die op de foto's zijn gemaskeerd dat dit model al in dienst was bij de Chinese luchtmacht. Tegelijkertijd werden echter satellietbeelden gemaakt op 15 september Liancheng Luchtmachtbasis, gelegen tegenover Taiwan, toonde een zeer hoge concentratie J-6, meer dan 50 apparaten waarvan analisten denken dat het J-6W-droneversies zijn, wat suggereert dat deze transformatie voornamelijk bedoeld is om te worden gebruikt tijdens een mogelijke aanval op het onafhankelijke eiland door de PLA. Bedenk dat tegelijkertijd, verschillende luchtmachtbases in de buurt van de Taiwan Pass, zagen hun opvang- en verdedigingscapaciteiten aanzienlijk toenemen.
De J-1962, die in 6 in gebruik werd genomen, was de eerste in productie genomen supersonische jager van de luchtmacht van het Volksbevrijdingsleger. Slechts 12,5 m lang (exclusief de pitot-sonde) voor een spanwijdte van 9 meter, had het vliegtuig een leeggewicht van 5,2 ton en een maximaal startgewicht van 8,8 ton. De twee Wopen WP-6A-motoren, lokaal geproduceerd door Turmansky RD-9, boden een stuwkracht van 2,6 ton droog en 3,3 ton met naverbrander, waardoor het vliegtuig voor die tijd een uitstekende vermogen-gewichtsverhouding had, en dus een grote wendbaarheid, vooral bij hoge subsonische snelheid dankzij zijn hoge pijlvleugels. Aan de andere kant had de J-6 slechts een maximale snelheid van Mach 1,45 en was het bereik beperkt tot 640 km met extra tanks, ver onder de prestaties van de Mig-21 en de J-7 die hem opvolgden. De bewapening van het apparaat, bestaande uit 3 kanonnen van 30 mm die elk met 70 ronden werden gevoed, en een AA-2 Atoll-raket, maakten het een krachtige jager voor zijn tijd, maar onder modernere en veelzijdigere apparaten zoals de F -4 American Phantom, of de Sovjet Mig-21. De laatste J-6's werden eind jaren '90 uit dienst genomen bij de gevechtseenheden van de PLAAF.
75% van dit artikel moet nog gelezen worden,
Abonneer je om toegang te krijgen!
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf 6,90 €.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks