4 duurzame budgetmodellen voor de modernisering en uitbreiding van de krijgsmacht

In een verrassend rustige media-omgeving vinden verschillende grote crises die mogelijk kunnen uitgroeien tot een gewapend conflict tussen grootmachten tegelijkertijd plaats op de planeet, of het nu gaat om de crisis tussen Oekraïne en Rusland waarbij mogelijk de NAVO betrokken is, die tussen Israël en Iran op het onderwerp van het nucleaire programma van laatstgenoemde, of de crisis tussen Peking en Taiwan, elk van hen draagt ​​het begin van een grootschalig internationaal conflict waarbij Europa, en Frankrijk in het bijzonder, betrokken zou kunnen zijn. In deze context lijkt het erop dat de middelen waarover de Franse legers vandaag beschikken onvoldoende in kwantiteit en kwalitatief ongeschikt zijn om ze aan te kunnen. Het huidige model van de legers is inderdaad gedefinieerd op basis van paradigma's van wereldwijde vrede en afgelegen crises van lage intensiteit, waarop Frankrijk wilde reageren met een projecteerbare expeditiemacht, terwijl het zijn eigen veiligheid verzekerde door middel van nucleaire afschrikking.

Tegenwoordig zijn dit formaat en deze doctrine echter niet langer geschikt en moeten de Franse legers, net als al hun westerse bondgenoten, een ingrijpende verandering doorvoeren om de uitdaging te kunnen onthullen die wordt opgelegd door landen als Rusland. , China maar ook zwaar bewapend intermediaire naties zoals Iran of Turkije, om de veiligheid van zijn onderdanen, de integriteit van zijn grondgebied en het behoud van zijn belangen te garanderen. De behoeften op dit gebied zijn enorm, zowel voor het leger, de Franse marine, het lucht- en ruimteleger als voor de ontwikkeling van de nationale defensie-industrie. In de huidige economische en sociale context kan het echter moeilijk, zo niet onmogelijk lijken om de nodige budgettaire inspanningen te leveren om tijdig in te spelen op de reële behoeften van de krijgsmacht, althans dit is de algemeen aanvaarde perceptie, die de sterke weerstand opgemerkt door politieke en economische autoriteiten op dit gebied. En zelfs als de gevolgen van een crisis in Oekraïne voor de economie en de sociale en maatschappelijke balansen in Europa veel groter zouden zijn dan de investeringen die nodig zijn om deze in te dammen, lijkt de politieke doxa stand te houden, waarbij ze liever het exogene risico op zich neemt dan '' verantwoordelijkheid nemen voor de vastberaden actie.

Tegenwoordig zijn er echter verschillende modellen die het mogelijk zouden maken om de vereiste investeringen vrij te maken, althans met betrekking tot de modernisering van de strijdkrachten, met inachtneming van de bestaande budgettaire beperkingen, en met name de noodzaak om de overheidstekorten niet te vergroten. Deze modellen, waarvan vier met het principe van positieve waardering van defensie-inspanningen, de operationele buffer, de defensiebasis en het Europese defensieherkapitalisatieplan, bieden elk hun eigen voordelen en hun eigen beperkingen, maar ze zouden allemaal in staat zijn om de huidige hui te voldoen aan de daagt zowel technologisch als industrieel uit om de nationale strijdkrachten te versterken, en daarmee de veiligheid van het land en die van zijn buren.

1- Het principe van positieve waardering van de defensie-inspanningen

Het eerste model is ook het eenvoudigst en het minst beperkend om te implementeren. Het principe van positieve waardering van defensie-inspanningen, ook wel Positieve waardering Verdediging, gebaseerd op de sociale en budgettaire efficiëntie van de staatsinvesteringen in de defensie-industrie, terwijl het creëren van een deugdzame begrotingscyclus binnen de staatsbegroting zelf. Samengevat, elke miljoen euro die de staat investeert in de nationale defensie-industrie gaat 25 banen voor een jaar genereren, banen die van hun kant op synthetische wijze 0,6 miljoen € aan belasting- en sociale inkomsten en 0,45 miljoen € aan sociale besparingen zullen opleveren, allemaal ten laste van de staatsbegroting. In totaal levert het geïnvesteerde miljoen dus € 1,05 miljoen aan budgettair rendement op voor de Staat, of meer dan het kost. Rekening houdend met de gemiddelde exportvolumes, bereikt het aantal gecreëerde of behouden banen over een jaar 37, en het budgetrendement geplafonneerd op € 1,6 miljoen per geïnvesteerde €.

Waarom haast de staat onder deze omstandigheden niet om op dit gebied te investeren, vooral omdat hij de zekerheid heeft geen extra staatsschulden te creëren en dat hij trouwens 37 banen per miljoen euro per jaar zal creëren , dat wil zeggen driemaal de waargenomen gemiddelde efficiëntie van de economische acties van de staat? Het antwoord is zowel eenvoudig als complex. De begrotingsmechanismen laten de staat vandaag inderdaad niet toe om een ​​deel van zijn investeringen in een zichzelf in stand houdende economische zeepbel te stoppen, gecompenseerd door de inkomsten die ze zouden kunnen genereren. Voor voorstanders van budgettaire strengheid is dezelfde opvatting van een zelfvoorzienende sectorale economische investering budgettaire ketterij. Bovendien zou de implementatie van mechanismen om de inkomsten en begrotingsbesparingen soepel te laten verlopen meerdere jaren vergen, waarin de staat bepaalde tekorten gedeeltelijk zal moeten dekken om de groeifase te financieren. Ten slotte is deze aanpak in strijd met de boekhoudregels opgelegd door de Europese autoriteiten, met name in het kader van de euro.

In feite, hoewel het economisch zeer eenvoudig te implementeren is, is het principe van positieve waardering van de defensie-inspanning op zichzelf een bij uitstek politieke daad, en niet een technische. Het veronderstelt een sterke wil van de uitvoerende macht op dit gebied om, in het licht van een publieke opinie die meestal zeer slecht geïnformeerd is over zowel veiligheids- als industriële kwesties op dit gebied, een vrijwillige signalering van investeringen in defensie-industrieën. Aan de andere kant, zolang de voorwaarden vereist zijn, is het ongetwijfeld een zeer effectieve politieke strategie, zowel vanuit economisch als sociaal oogpunt, en vooral om de legers op termijn de middelen te geven om hun missies te verzekeren.

2- De operationele buffer

Als positieve waardering vooral een politieke benadering is, de operationele buffer, het is een puur technische benadering. Het mechanisme is nauwelijks ingewikkeld, aangezien het de financiering van overtollig materieel binnen de strijdkrachten betreft, dat op korte termijn en tegen preferentiële tarieven kan worden geëxporteerd naar internationale klanten. Het vindt zijn rechtvaardiging in de snelle evolutie van de internationale veiligheidssituatie, die vaak een karakter van urgentie creëert bij de uitvoering van internationale defensiecontracten, die nauwelijks verenigbaar zijn met de industriële realiteit. Om dit te verhelpen, stelt de Operationele Buffer voor om een ​​ad-hocstructuur op te richten die de levering zou financieren van uitrusting die op korte of middellange termijn op het internationale toneel kopers zou kunnen vinden, en die ze, in de tussentijd, zou verhuren aan de Franse Legers, die dan zouden profiteren van een vloot of een grotere vloot van hun uitrusting, waardoor beter rekening kan worden gehouden met operationele behoeften.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement