voorbij het heroïsche verzet van de Oekraïners en hun president tegen de Russische troepen, en de duidelijke verandering van strategie in het aanvalsplan van het Kremlin dat terugkeerde naar een meer conventionele maar ook veel gewelddadigere strategie ten aanzien van de burgerbevolking, veroorzaakte het besluit van Vladimir Poetin om dit offensief tegen Oekraïne te lanceren op internationale schaal een geopolitieke vloedgolf van ongekende omvang sinds de val van de Berlijnse Muur. Want als de Russische soldaten het verzetsvermogen van de soldaten, maar ook van de Oekraïense burgers ernstig hebben onderschat, heeft het Kremlin van zijn kant de eenheid en de reactie die westerlingen zullen laten zien, en Europeanen in het bijzonder, die dit conflict, dat aanvankelijk slechts een paar dagen zou duren, hebben omgevormd tot een confrontatie tussen Rusland en Europeanen met een intensiteit die vergelijkbaar is met die van de Euromissile-crisis. Voortaan is het het regime van Vladimir Poetin zelf dat in het vizier is van de Europeanen, zo vastberaden dat Amerikanen en Chinezen voorlopig opmerkelijk discreet blijven.
Het brute ontwaken van Europeanen
Tot het begin van het Russische offensief hadden maar heel weinig Europese leiders gedacht dat zo'n massale aanval zou kunnen plaatsvinden. Het is waar dat tussen de zeer effectieve beïnvloedingscampagnes van de media en de Russische diplomatie jegens vele opinieleiders en denktanks, en de directe of indirecte steun die Moskou aan bepaalde politieke partijen en sommige van hun leiders geeft, vele Europese leiders en gekozen vertegenwoordigers keken liever weg van de vele tekenen die sinds 2012 te zien zijn het traject gevolgd door de militaire programmering van het land, de steeds sterkere greep op de eigen publieke opinie en de radicalisering van haar discours op het internationale toneel. Gerustgesteld door de passiviteit van westerlingen en vooral Europeanen, smeedde Vladimir Poetin de zekerheid dat deze laatste nooit in de weg zou staan van zijn ambities, wat zijn acties ook waren, terwijl de Verenigde Staten tegelijkertijd Rusland en China niet systematisch konden confronteren.
van het begin van de Russische aanval op Oekraïne, en de verrassing veroorzaakt door een wereldwijd offensief gericht op doelstellingen die veel verder gaan dan alleen de Donbass, werd een meerderheid van de Europese leiders, en meer in het algemeen van nationale en Europese gekozen vertegenwoordigers, zich plotseling bewust van hun beoordelingsfout, wat leidde tot een dynamiek van een groeiende vastberadenheid op het oude continent tot ver buiten de grenzen van de Unie of zelfs van de NAVO. In slechts een paar dagen tijd veranderde Europa zich vervolgens in een politieke macht, die erin slaagde alle spanningen opzij te zetten die hen een paar dagen geleden tegenstonden en die nu vrij onbeduidend lijken in het licht van het lijden in Oekraïne en de risico's van vuurzee door de houdingen van het Kremlin. Zo slaagden de Europeanen er in minder dan een week in om een zeer vastberaden plan van economische sancties uit te voeren dat al ernstige gevolgen had gehad voor de Russische economie, om Oekraïne actief te steunen en zelfs om aan de verwachtingen van president Zelensky voor zijn land te voldoen toetreden tot de Unie, dicht bij een worstcasescenario voor het Kremlin.
Massale steun voor Oekraïne en snelle Europese herbewapening
Naast deze veel meer dan symbolische politieke en economische houdingen van de Europese Unie, heeft deze laatste zich in slechts enkele dagen tijd ook getransformeerd tot een grote geopolitieke macht in wording, door haar besluit aan te kondigen om naast de verleende hulp ook militair te steunen door de Europese landen zelf, Oekraïne in zijn strijd. Als deze wens al lang werd gesteund door Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie en voormalig minister van Defensie van Angela Merkel, door Charles Michel, voorzitter van de Europese Raad en voormalig Belgisch premier, en dat zij de strategische doelstelling van de De Franse president stuitte op de afwijzing van de meerderheid van de andere Europese hoofdsteden, uit angst voor een verzwakking van de NAVO. Tegenwoordig is het echter de EU, en niet de NAVO, die de aanklacht tegen het Kremlin leidt, waarbij de NAVO op een meer discrete maar even effectieve manier optreedt om de defensieve houding van de Europese landen zelf te versterken, wat in feite aantoont dat de twee autoriteiten niet alleen samenwerken, maar dat ze in deze articulatie een complementariteit vonden die hun respectieve en gemeenschappelijke effectiviteit versterkte.
Maar het was ongetwijfeld de verandering van houding van Duitsland die het begin vormde van de Europese verschuiving, door de stem van kanselier Olaf Sholtz in een toespraak voor de Bondsdag op zondag, waarin hij de snelle wederopbouw van de Duitse militaire vermogens aankondigde door middel van een investeringsplan met inbegrip van een uitzonderlijk pakket van € 100 miljard en een budget dat meer dan 2% van het BBP zal bedragen. Plots begrepen de Europeanen dat ze over de economische en demografische capaciteit beschikten om voldoende militaire macht op te bouwen om de Russische strijdkrachten te neutraliseren, vooral omdat het nu meer dan waarschijnlijk is dat Parijs en Londen ook een soortgelijk programma zullen starten, deze 3 Europese landen hebben hun defensie-investeringen altijd in evenwicht gehouden sinds de remilitarisering van Bonds-Duitsland.
Getransformeerde wereldbalansen
De rest van dit artikel is alleen voor abonnees
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks
Reacties zijn gesloten.