Hoe zal de oorlog in Oekraïne de strategische planning in Europa veranderen?

Slechts drie weken geleden geloofden maar heel weinig mensen in het Westen dat Rusland inderdaad een wereldwijde agressieoorlog tegen Oekraïne zou gaan voeren. Voor velen was de inzet van Russische troepenmacht rond Oekraïne bedoeld om president Zelensky te laten buigen over zijn NAVO-lidmaatschap en de status van de afgescheiden republieken Donbass. Voor de best geïnformeerde, zoals de generale staf van de Franse legers, en zoals we bespraken in een artikel van 23 februariwogen de militaire en politieke risico's van een dergelijk offensief niet op tegen de mogelijke voordelen, zodat een dergelijk besluit irrationeel en dus onwaarschijnlijk leek. Sinds 24 februari en de start van het Russische offensief is de geopolitieke en veiligheidssituatie in Europa radicaal veranderd, waardoor veel zekerheden zijn omgevallen en soms ingrijpende veranderingen in de houding hebben plaatsgevonden, zoals toen Duitsland aankondigde een spectaculaire verhoging van de eigen defensie-inspanningen aan te kondigen.

voorbij deze belangrijke strategische implicaties, dit conflict is ook rijk aan leerstellingen, wat betreft de nieuwe aard van de moderne oorlog, en benadrukt bepaalde aspecten die tot nu toe anders of op een secundaire manier werden waargenomen door de westerse legers en degenen die hun lot bepalen. In dit artikel zullen we verschillende van deze lessen bestuderen die de kern raken van de capaciteiten, formaten en planning van Europese legers, en waarmee nu rekening moet worden gehouden om te reageren op de operationele realiteit die op het slagveld wordt waargenomen.

1- De herbeoordeling van de Russische conventionele dreiging

De grootste verrassing van dit begin van het conflict is onmiskenbaar verbonden met de veel mislukkingen die de Russische legers treffen. Het is waar dat het Oekraïense verzet verraste, maar het gebrek aan effectiviteit van de Russische eenheden grote invloed zal hebben in Europa. Zelfs als deze tekortkomingen het succes van het huidige offensief niet zeker in gevaar brengen, hebben ze geleid tot hogere verliezen die zijn waargenomen in twee weken van gevechten dan die opgetekend tijdens een jaar van oorlog in Afghanistan tijdens de Sovjet-interventie van 1979 tot 1989. Bovendien, Aangezien het conflict nog lang niet is beëindigd, is het waarschijnlijk dat deze Russische verliezen zich zullen blijven opstapelen en het militaire instrument en de mankracht van de legertroepen ernstig zullen verslechteren, waardoor de conventionele operationele capaciteiten van Rusland gedurende vele jaren ernstig zullen worden gehandicapt.

In de afgelopen jaren is echter bij een grote meerderheid van de defensiebesluiten die door Europese leiders zijn genomen, uitgegaan van een efficiënt en bedreigend Russisch leger, precies op conventioneel gebied, waardoor Europeanen de Verenigde Staten hebben benaderd, die worden gezien als de enigen die in staat zijn deze dreiging te neutraliseren. Het is duidelijk dat de dingen in 2 weken drastisch zijn veranderd. Niet alleen vertonen de Russische legers minder efficiëntie, maar het hele Russische verdedigingsinstrument worstelt om een ​​militaire operatie te ondersteunen tegen een technologisch overtroffen tegenstander, en heeft slechts een zwakke strategische diepte.

Deze bevindingen hebben twee grote gevolgen voor de planning en de Europese strategische kalender. Ten eerste lijkt het nu duidelijk dat de Europeanen, in de vorm van een coalitie, vandaag potentieel in staat zijn om een ​​Russisch conventioneel offensief in te dammen, zelfs ondanks hun middelen die zijn uitgehold door 30 jaar onderinvestering, en dit zonder een beroep te hoeven doen op Amerikaanse bescherming . Bovendien heeft Europa nu minimaal tien jaar de tijd om hun eigen defensie-instrument weer op te bouwen en op maat te maken, ook op bepaalde kritieke technologische gebieden. capaciteit die significant genoeg is om een ​​conventionele dreiging te vertegenwoordigen. Ten slotte weten de Europeanen nu dat ze niet immuun zijn voor een dergelijke conventionele en/of strategische dreiging, ook niet op hun eigen grondgebied, wat de cascade-aankondigingen verklaart van Finland, het laagland, Slowakije of zelfs Polen over de toename van hun verdedigingspoging. Hoe dan ook, nu, en wat de conclusie van het conflict in Oekraïne ook zal zijn, de Europeanen en Rusland zullen verwikkeld zijn in een race om militaire macht met een deadline rond 2030.

2- de terugkeer van de strategische houding

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement