Neigt Rusland naar een uitputtingsoorlog in Oekraïne?

Sinds het begin van de invasie van Oekraïne hebben de Russische legers veel moeilijkheden ondervonden, deels in verband met een duidelijk gebrek aan prestaties en effectiviteit van de eigen troepen, maar ook met de uitzonderlijke strijdlust en de tactische inlichtingendienst van de Oekraïners zelf. Ondanks een zeer duidelijk voordeel in termen van vuurkracht, technologie en luchtcapaciteiten, werden de eerste drie weken van deze oorlog in Oekraïne gekenmerkt door een moeilijke opmars van de Russische legers in het land, en verliezen van een intensiteit die vergeten was sinds de Tweede Wereldoorlog of de Koreaanse Oorlog. Zo verloren de legers van Moskou in 3 dagen strijd volgens schattingen tussen de 24 en 20.000 manschappen, waaronder 35.000 tot 6 doden, maar ook meer dan 750 gepantserde voertuigen waaronder 260 zware tanks (gedocumenteerd), ongeveer vijftien gevechtsvliegtuigen en meer dan twee keer zoveel helikopters, evenals meer dan 500 logistieke voertuigen, d.w.z. 20% van het systeem dat aanvankelijk in het hele land werd ingezet, en bijna 10% van het personeel en de uitrusting van de Russische legers zelf. Zelfs zijn commando werd zwaar getroffen, met het bevestigde verlies van 5 generaals (plus een Tsjetsjeense generaal), waaronder een luitenant-generaal, het equivalent van onze divisie-generaals, evenals bijna 3 dozijn kolonels en luitenant-kolonels, voor de meeste korpscommandanten .

Als nu de hypothese van een wereldwijde invasie van Oekraïne en de vestiging van een goedkope regering aan de voet van het Kremlin uitgesloten lijkt, hebben de Russische autoriteiten hun legers blijkbaar betrokken bij een nieuwe strategie, mogelijk veel moeilijker voor Oekraïense verdedigers te bevatten. Om deze ontwikkeling en de risico's die nu op Oekraïne wegen te begrijpen, misschien op een minder zichtbare manier maar des te dringender, is het essentieel om terug te keren naar de 3 grote fasen die tot nu toe deze oorlog hebben gekenmerkt, en de Strategie van het Kremlin om Oekraïne en zijn volk te onderwerpen.

Fase 1: het mislukken van de onthoofdingsstrategie

In de vroege uren van het conflict, op 24 februari, leek de strategie van de Russische legers zeer effectief. Na de Oekraïners ervan te hebben overtuigd dat het grootste deel van de Russische aanval zou komen van de onafhankelijke republieken Donbass met het oog op de inname van de hele oblast Luhansk en Donetsk, voerden Russische troepen drie massale aanvallen uit die de Oekraïense generale staf op de een of andere manier verrasten: een in de ten zuiden van het land van de Krim naar de Dnjepr en de stad Cherson, de andere naar de Russisch sprekende stad Charkov, en de derde naar Kiev en de Oekraïense macht. Zoals we nu weten, was het doel van deze strategie tweeledig. Enerzijds hoopten de Russische legers door massaal Russisch sprekende steden als Charkov en Cherson in te nemen hun interventie op het internationale en nationale toneel te kunnen legitimeren door taferelen te tonen vergelijkbaar met die na de interventie op de Krim in 2014. Bovendien wilde Moskou door een complexe luchtlandingsactie, waaronder de verovering van het vliegveld van Hostomel in het noorden van Kiev door de speciale troepen, en vervolgens door de inzet van een aanzienlijke luchtlandingsmacht in Kiev via deze luchthaven, de controle over alle Oekraïense centra overnemen. van de macht, en waarschijnlijk zijn politieke vertegenwoordigers, zoals leden van de Rada, het Oekraïense parlement, de burgemeester van Kiev en president Zelensky.

Deze strategie bleek een monumentale fout te zijn, want niet alleen slaagden de Oekraïense speciale troepen erin de Russische aanval op de luchthaven Hostomel af te weren, waardoor de mogelijkheden van een grote luchtaanval werden vernietigd, maar de steden Charkov en Cherson verwelkomden de Russische troepen niet met enthousiasme, en integendeel tegen een zeer belangrijk verzet, tot het punt dat Charkov drie weken na het begin van de operatie onder Oekraïense controle blijft, en Cherson, hoewel in Russische handen gevallen, nog steeds het toneel is van sterk burgerlijk verzet op het deel van zijn bewoners. Uiteindelijk, behalve in het zuiden van het land om de Dnjepr te bereiken, was de eerste fase van het Russische offensief een klinkende mislukking, waardoor de Oekraïense autoriteiten het moreel en de veerkracht van de hele bevolking konden stimuleren, maar ook de westerlingen konden overtuigen , Europeanen voorop, dat Oekraïne niet zo gemakkelijk zal vallen als verwacht, en dat het daarom noodzakelijk en nuttig was om een ​​beleid te voeren van strenge sancties tegen Rusland en militaire steun voor de aangevallen.

Fase 2: de patstelling van de verzadigingsstrategie

75% van dit artikel moet nog gelezen worden,
Abonneer je om toegang te krijgen!

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf 6,90 €.

Nieuwsbrief abonnement