De lessen in Oekraïne zijn in tegenspraak met de militaire paradigma's die zijn geërfd van de Golfoorlog

Zeer weinigen hadden op de avond van 24 februari 2022, de datum van het begin van het Russische offensief in Oekraïne, gedacht dat de Russische troepen na 3 weken oorlog zo weinig vooruitgang zouden hebben geboekt in het land, ten koste van zulke zware verliezen.. Zo meldde een artikel dat gisteren heimelijk werd gepubliceerd op de zogenaamde pro-Kremlin-tabloid Komsokolskaja pravda, volgens zijn staf bijna 10.000 doden en meer dan 16.000 gewonden binnen de Russische legers, zonder rekening te houden met de verliezen van zijn Wagner en Tsjetsjeense hulptroepen . Zelfs als dergelijke beschuldigingen twijfelachtig kunnen zijn, moet worden erkend dat dit niveau van menselijke verliezen consistent is met dat van de materiële verliezen die zijn waargenomen en gedocumenteerd sinds het begin van deze oorlog. Zoals we gisteren in een artikel hebben bestudeerd, is een deel van dit relatieve (en niet definitieve) falen van de Russische legers om te wijten aan een slechte initiële strategie tijdens de eerste twee fasen van deze militaire operatie, de eerste gericht op het onthoofden van de Oekraïense macht, de tweede op het opblazen van de verdediging van het land, die beide faalden.

Deze mislukkingen, die echter ook moeten worden toegeschreven aan de uitstekende strategie en de moed van de Oekraïense verdedigers, roepen vragen op over bepaalde paradigma's die de waarde van dogma's hebben, zowel binnen het Russische als het westerse leger, en moeten ons daarom op de realiteit van de waargenomen macht van Europese en westerse legers in het licht van de feedback van deze eerste 3 weken van gevechten. In dit artikel zullen we de belangrijkste paradigma's bestuderen die ten grondslag liggen aan het model van westerse en Russische legers, doorbroken door deze oorlog, en die daarom moeten worden grondig en snel opnieuw geëvalueerd om een ​​effectieve conventionele verdedigingshouding te behouden in Europa en wereldwijd.

1- Het volume van krachten verdringt het technologische voordeel

Gedurende vele decennia hebben alle militaire academies op de planeet hun jonge officieren de gouden regel geleerd van een succesvol offensief, namelijk dat ze drie keer grotere troepen moeten hebben dan de verdedigers om ze te verslaan. Maar sinds de eerste Golfoorlog in 3 en het overweldigende succes van het coalitieoffensief tegen de Iraakse troepen, die niettemin bijna net zoveel mannen en gepantserde voertuigen hadden als de aanvallende troepen, is dit dogma veranderd door een concept van "krachtvermenigvuldiger". of macht gekoppeld aan een technologische gradiënt die gunstig is voor een van de tegenstanders. Met andere woorden, technologie werd conceptueel een geldig en meetbaar alternatief voor massa, dit heeft geleid tot een hectische race in het Westen voor steeds meer technologieën aan boord van militair materieel. En als de campagnes in Afghanistan, Irak en zelfs in Mali de grenzen van dit paradigma hebben aangetoond, is het vandaag de dag essentieel als het hart van de moderne militaire programmering, ook in Rusland.

Door "slechts" 200.000 mannen in te zetten rond een Oekraïne, waarvan de strijdkrachten ook 200.000 strijders opstelden en waarschijnlijk zouden steunen op een reserve van meer dan 400.000 mannen en vrouwen, van wie sommigen de afgelopen jaren gevechtservaring hadden in de Donbass, duidelijk een weddenschap aanging die vergelijkbaar was met die van het Westen, ervan overtuigd dat zijn technologische voorsprong, zoals die van zijn geprofessionaliseerde strijdkrachten, voldoende zou zijn om het voordeel te behalen ten opzichte van de Oekraïense verdedigers en om de beslissing even snel te winnen als de coalitielegers deed in februari 1991. Het is duidelijk dat dit een ernstige fout was, en de huidige situatie is daar het perfecte voorbeeld van. Ondanks het onmiskenbare technologische voordeel ten opzichte van de Oekraïense legers en de eenheden die voor 70% geprofessionaliseerd werden, waren de krachtvermenigvuldigers verre van compensatie voor het gebrek aan massa, en lieten ze zelfs ernstig het vermogen van het Russische leger zien om zijn inspanningen op lange termijn voort te zetten in het licht van de de geleden verliezen.

Het Russische offensief was echter niet helemaal ondoeltreffend, en de voortgang in het zuiden van het land toont duidelijk aan dat, met gelijkwaardige troepen, bepaalde machtsvermenigvuldigers de aanvaller inderdaad een aanzienlijk voordeel kunnen geven. De vraag is nu waarom de belangrijkste strategische as van het Russische offensief vastliep in het noorden van het land, terwijl de secundaire as, in het zuiden, erin slaagde om honderden kilometers verder te gaan, tot het punt om bepaalde grote steden zoals Cherson, en om de haven van Mariupol te omsingelen. We kunnen dus denken dat de aard van het terrein en de weersomstandigheden in het zuiden van Oekraïne gunstiger kansen boden voor de Russische opmars, of dat het wegennet meer geschikt was voor een snelle manoeuvre. Er is echter niets dat erop wijst dat de aanzienlijke technologische gradiënt die bestond tussen de Russische legers en de Oekraïense verdedigers beslissend in het voordeel van de eerstgenoemde speelde, ongeacht het operatiegebied, en dat het inderdaad de massa Oekraïense jagers is, evenals als hun vermogen om zich aan te passen aan het terrein en de beschikbare technologieën, waardoor de zekerheden van de Russische Generale Staf tenietdoen, en met hen de hoop op een snelle overwinning zoals in de Golfoorlog.

2- De infanterie, koningin van de veldslagen

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement