Het is gebruikelijk om te lezen in hoeverre de Russische legers die in Oekraïne zijn betrokken, afhankelijk zijn van uitrusting die is geërfd uit de Sovjetperiode. Het is waar dat, hoewel gemoderniseerd, de T-72B3, T80BV, BMP-2 en andere Msta-S allemaal zijn ontworpen in de jaren 70 en 80, zoals het geval is met de gevechtsvliegtuigen van de Flanker-serie of de Mil en Kamov-helikopters. Het is echter duidelijk dat in het Westen de situatie grotendeels identiek is, ook wat betreft de punt van het zwaard, namelijk het Amerikaanse leger, dat blijft vertrouwen op Abrams-tanks, de Bradley IFV's, de Paladin-gemotoriseerde kanonnen, de Black Hawk- en Apache-helikopters en de Patriot-luchtafweersystemen, de 5 pijlers van het Big 5-superprogramma van de vroege jaren 70. De situatie is ook vergelijkbaar voor de Amerikaanse marine en zijn Burke-torpedojagers, zijn Nimitz-vliegdekschepen en zijn Super Hornets , en voor de Amerikaanse luchtmacht, waarvan de gevechtskracht nog steeds grotendeels afhankelijk is van F-15's, F-16's en zelfs A-10's, ondersteund door E3 Sentry en KC-135.
Ook al is al deze apparatuur herhaaldelijk uitgebreid gemoderniseerd, tot het punt dat de prestaties ervan niet langer veel te maken hebben met de oorspronkelijke apparatuur, het is duidelijk dat een meerderheid van de programma's die juist bedoeld waren om deze apparatuur te vervangen, talloze problemen heeft ondervonden moeilijkheden, en werd uiteindelijk geannuleerd of gaf aanleiding tot beperkte series. Van de tactische helikopter RH-66 tot de zware torpedobootjagers van Zumwalt, van de F-22 tot de opeenvolgende mislukkingen om de Bradley te vervangen, van de LCS tot de zee WolfVeel programma's die aanzienlijke middelen hadden verbruikt, werden afgebroken of maakten het niet mogelijk om apparatuur van de vorige generatie, die gedwongen was overuren te spelen, effectief te vervangen. Bovenal hebben de Amerikaanse legers, afgezien van deze programmatische mislukkingen, jarenlang geworsteld om een echte transformatie door te voeren, waardoor ze afstand konden nemen van de doctrines die ze hadden geërfd uit de jaren zeventig en bevestigd door de twee Golfoorlogen. de komende jaren zijn grootste concurrent zal zijn, namelijk China.
Want waar de Amerikaanse programmering gedurende drie decennia wordt gekenmerkt door aankondigingen die even spectaculair zijn als de annuleringen van de programma's die volgden, volgde Peking op zijn beurt een strategie van machtsstijging met een uiterste precisie. Als tot het midden van de jaren 2010 dit Chinese vermogen om zijn legers en zijn defensie-industrie om te vormen tot een leidende militaire macht die perfect verankerd is in de 21e eeuw, alleen werd erkend door specialisten op dit gebied, is het ding snel perfect zichtbaar geworden in de recente jaren, toen de Chinese militaire industrie in staat werd om meer gevechtsschepen en evenveel vliegtuigen te produceren als de Verenigde Staten en hun bondgenoten in de Stille Oceaan, en om personeel te krijgen dat werd opgeleid om deze nieuwe apparaten te ondersteunen. En als zelfs vandaag het Volksbevrijdingsleger is uitgerust met materialen die vergelijkbaar zijn met die welke in dienst zijn in westerse legers, zal de komst van nieuwe generatie wapensystemen, of het nu gaat om gepantserde voertuigen, straaljagers, drones, schepen en onderzeeërs, de positie van Peking snel vergroten relatieve kracht in dit theater en daarbuiten.
De rest van dit artikel is alleen voor abonnees
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks