Turkije is opnieuw geïnteresseerd in het Frans-Italiaanse SAMP/T luchtafweer- en antiraketsysteem

De betrekkingen tussen Europa, en in het bijzonder Frankrijk, en Turkije zijn de laatste jaren op zijn zachtst gezegd tumultueus. Tussen de Turkse interventie in Noord-Syrië tegen de Koerdische bondgenoten van Frankrijk en de Verenigde Staten, de militaire steun van Ankara aan het Tripoli-regime in Libië, en de spanningen in het oostelijke Middellandse Zeegebied, in de Egeïsche Zee en rond Cyprus, zijn de punten van wrijving tussen Ankara en Parijs ontbrak niet, en de betrekkingen tussen de twee landen, evenals tussen de twee staatshoofden, waren erg moeilijk geworden. Tegelijkertijd had het Turkse besluit om het Russische S-400-luchtafweersysteem voor de lange afstand te verwerven, een breuk met de NAVO-strategie en interoperabiliteit, de woede van Washington gewekt, wat leidde tot de uitsluiting van het F-35-programma van Turkije en zelfs tot strenge sancties over de wapenexport van de VS naar Ankara. Zelfs het verzoek van Turkije om moderniseringskits en nieuwe vliegtuigen om zijn F-16-vloot te upgraden, werd afgewezen door het Amerikaanse Congres, aangezien Europese sancties een einde maakten aan verschillende belangrijke programma's van de defensie-industrie, zoals de Altai-tank.

Hoewel de houding van president Erdogan tegenover zijn Russische ambtgenoot Vladimir Poetin vaak dubbelzinnig was, is de steun van Ankara aan Oekraïne en zijn defensie-inspanning zeer waarschijnlijk de meest vrijwillige van de westerse kampen geweest, tot het punt dat er in ruil daarvoor spanningen ontstonden, gedempt maar gevoelig, met Moskou. Sinds het begin van het conflict is deze steun nog meer gegroeid, met de levering van TB2 Bayraktar-drones, die het icoon van het verzet in Oekraïne zijn geworden, en zelfs zo ver gingen dat de zeestraten voor de Russische marine werden afgesloten, waardoor de overdracht van schepen van of naar de Zwarte Zee. Bovendien is de Turkse betrokkenheid bij de defensieve houding van de NAVO sinds 24 februari onberispelijk, terwijl president Erdogan zoveel mogelijk de bemiddelaarkaart heeft gespeeld in een poging een uitweg uit deze oorlog te vinden. Is dit een verandering van houding van de kant van de Turkse president, of de uitdrukking van een meer complexe perceptie dan het lijkt van de positie van Turkije binnen de alliantie en het westerse blok op dit theater? Het is nog steeds moeilijk vast te stellen, maar het staat buiten kijf dat het gezicht dat Ankara sinds het begin van het conflict heeft gepresenteerd, westerlingen ertoe kan brengen hun oordeel te herzien.

De eerste spectaculaire aankondiging op dit gebied vond vorige week plaats, toen Turkije, Griekenland en Frankrijk, de drie landen in spanning slechts een paar maanden geleden, een gezamenlijk initiatief aankondigden om te proberen de burgerbevolking te evacueren uit de martelarenstad Mariupol in de Donbas. Hoewel het initiatief duidelijk is verwaterd, betekende het niettemin een radicale verandering van houding van Parijs, Athene en Ankara, tot het punt om gezamenlijke acties op het internationale toneel te overwegen in een crisissituatie. Bijgevolg zijn de verklaringen van president Erdogan die eind vorige week aan de pers zijn afgelegd over:een mogelijke hervatting van de onderhandelingen met Rome en Parijs over de mogelijke verwerving van SAMP/T-luchtafweer- en antiraketsystemen, moet met de grootste aandacht worden bekeken, vooral omdat de Italiaanse autoriteiten hebben bevestigd dat de besprekingen over dit onderwerp worden hervat. Volgens RT Erdogan zijn er al contacten gelegd met Italië en Frankrijk over dit onderwerp, en zouden deze vooruitgang kunnen boeken zodra de Franse presidentsverkiezingen voorbij zijn, zich ervan bewust dat er geen aankondiging over dit onderwerp kan worden gedaan voordat de volgende Franse president niet is gekozen.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement