Waarom zijn Franse schepen vaak onvoldoende uitgerust?

Il ya quelques jours, een artikel uit Sea and Marine veroorzaakte een zekere media-razernij op het gebied van nationale defensie. Hij legde uit dat het Bretagne-fregat van debij de Nationale Marine, een schip van de Aquitaine-klasse, had gezien dat zijn R-ECM-stoorzenders, apparatuur ontworpen door Thales, waarmee het schip scheepsradars maar ook vijandelijke anti-scheepsraketten kan blokkeren, zijn verwijderd om het nieuwe Lorraine-fregat uit te rusten. Er zijn inderdaad slechts 7 batches stoorzenders besteld door de Franse marine om haar 8 FREMM-fregatten uit te rusten, waardoor een schip permanent zonder deze systemen zit, die niettemin als cruciaal worden beschouwd voor eersteklas schepen, die waarschijnlijk in zeer hoge intensiteit zullen opereren in de geconfronteerd met grote bedreigingen, zelfs als, laten we niet vergeten, het onderhoudsschema voor Franse fregatten bepaalt dat er te allen tijde ten minste één fregat van de Aquitaine-klasse in onderhoud is. De recente aflevering van de Russische kruiser Moskva, zwaar beschadigd door wat lijkt op twee Oekraïense Neptunus-anti-scheepsraketten, is echter een passende herinnering aan de noodzaak van dit soort uitrusting voor dergelijke schepen.

Het moet gezegd worden dat het geval van de R-ECM-stoorzenders van de FREMM-fregatten slechts het topje van een veel grotere ijsberg vertegenwoordigt, aangezien de Franse marine gewend is aan chronische onderuitrusting van haar schepen. Zo zouden de stealth-lichtfregatten van de La Fayette-klasse aanvankelijk worden uitgerust met een sonar op de romp, torpedobuizen en een verticaal lanceersysteem voor zijn luchtafweerraketten, maar om te worden uitgerust met geen van deze apparatuur, waardoor het schip van anti- -onderzeeërcapaciteiten en beperking van de luchtafweer- en raketafweercapaciteiten. Evenzo hebben de 3 helikopterdragers van de Mistral-klasse, schepen die door de Franse marine als belangrijke schepen (hoofdschepen in het Engels) worden beschouwd, slechts zeer beperkte middelen voor zelfverdediging met twee luchtafweersystemen met een zeer kort SIMBAD-bereik en minder storing mogelijkheden. Zelfs de nieuwe Defensie- en Interventiefregatten, die vanaf 2026 in dienst zal slechts 16 verticale silo's voor luchtafweerraketten vervoeren, en zullen geen stoorzenders of close-in antiraketsystemen hebben, in tegenstelling tot hun Griekse tegenhangers die zijn bewapend met 32 ​​silo's en een CIWS SeaRam. Wat betreft de langverwachte High Seas Patrollers, ter vervanging van de antediluviaanse A69, zullen ze slechts, als zware bewapening, een enkel 40 mm Rapid Fire CTAS-kanon, en als ze een sonar op de romp zullen dragen, zullen ze geen luchtafweersysteem voor de korte afstand hebben, noch torpedo's die nog relatief nuttig zijn voor missies tegen onderzeeëroorlogvoering.

In feite is het voorbeeld van R-ECM-stoorzenders uit Bretagne slechts een van de vele andere voorbeelden van een diepe en langdurige trend bij de Franse marine, die veel schepen heeft die onvoldoende zijn uitgerust en bewapend om in een gevechtsgebied te opereren. We kunnen ons daarom afvragen wat de redenen zijn voor deze arbitrages, uitgevoerd door zowel de planning van de Franse marine als door het ministerie van de strijdkrachten. Het is duidelijk dat de verklaring vooral budgettair is, aangezien de marine elk jaar slechts een budget van de orde van € 1 tot 1,5 miljard heeft voor haar nieuwe uitrusting (exclusief afschrikking), onvoldoende om een ​​vloot van de door Parijs gewenste omvang te bouwen en uit te rusten . De staf van de Nationale Marine had echter kunnen besluiten de omvang van haar vloot te verkleinen, om de vrijgekomen budgetten over te hevelen naar het benodigde materieel. Maar een dergelijk besluit zou veel moeilijkheden met zich meebrengen, met aanzienlijke gevolgen voor de Franse marinecapaciteiten.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement