De Amerikaanse marine biedt 3 opties voor de toekomst van haar zeemacht

Gedurende vele jaren is de planning van de scheepsbouw van de Amerikaanse marine op zijn zachtst gezegd chaotisch geweest, met opeenvolgende plannen en doelstellingen die uiteenliepen, soms zelfs in tegenspraak waren. Het onderwerp is ook het onderwerp van felle oppositie tussen Republikeinse senatoren en vertegenwoordigers, aanhangers van een enorme vloot, en hun Democratische tegenhangers die het defensiebudget onder controle willen houden. Afgezien van de soms grillige ambities die de afgelopen jaren zijn gepresenteerd en de vele confrontaties die het Pentagon hebben opgeleverd tegen Amerikaanse parlementariërs, met name wat betreft het terugtrekken van bepaalde gebouwen, was het daarom noodzakelijk dat de Amerikaanse marine een coherente en redelijke marineplanningsstrategie, om te anticiperen op en onder controle te houden van de toename van de macht van de zeestrijdkrachten van bepaalde landen, met name China en Rusland. En het plan dat deze week is gepresenteerd door de Generale Staf van de Amerikaanse marine beantwoordt aan deze behoefte, terwijl het deel uitmaakt van de specifieke context van het politieke krachtenevenwicht in de Verenigde Staten.

In feite is het gepresenteerde plan niet gebaseerd op één, maar op 3 hypothesen, Amerikaanse wetgevers de mogelijkheid te bieden om, binnen een bepaald kader, effectief te arbitreren over de oriëntaties van deze marinestrategie, evenals de Amerikaanse ambities op dit gebied, en hen aldus op een bepaalde manier voor hun eigen verantwoordelijkheden te plaatsen, voorbij partijdig en steriel houdingen die deze inspanningen jarenlang hebben belemmerd. De eerste twee hypothesen zijn gebaseerd op een constante budgettaire inspanning zonder een significante toename van de federale investeringen in de scheepsbouw boven de compensatie voor inflatie, het is waar dat een belangrijke parameter de afgelopen jaren aan de overkant van de Atlantische Oceaan is. De derde hypothese is gebaseerd op een verhoogde inspanning op dit gebied, met een totale budgetverhoging van $ 75 miljard tussen 2025 en 2045. Deze plannen hebben alleen betrekking op schepen met een bemanning, de strategie gericht op rust de Amerikaanse marine uit met 89 tot 149 autonome schepen tegen 2045 onafhankelijk zijn van deze inspanning.

De eerste twee hypothesen bieden een relatief eenvoudige afweging, aangezien de eerste gebaseerd is op een groter aantal grote gevechtsschepen ten koste van de totale omvang van de Amerikaanse marine, terwijl de tweede een vermindering van het aantal van deze grote schepen voorstelt. meer middelgrote schepen financieren en onderzeeërs aanvallen. De eerste hypothese stelt dus voor 2045 een vloot voor bestaande uit 10 nucleaire vliegdekschepen, 75 torpedojagers, 44 fregatten en LCS, 55 nucleaire aanvalsonderzeeërs, 47 amfibische schepen, 46 logistieke schepen en 29 ondersteuningsschepen. In de tweede hypothese wordt de vloot gereorganiseerd met 10 vliegdekschepen (-), 70 torpedobootjagers (-5), 49 fregatten en LCS (+5), 60 nucleaire aanvalsonderzeeërs (+5), 40 schepen schepen (-7), 51 logistieke schepen (+5) en 29 ondersteuningsschepen, evenals een eerste nieuwe nucleaire kruisraketonderzeeër, voor een totaal van 322 schepen tegen 318 in hypothese 1. In feite is de eerste hypothese voorstander van vuurkracht, een torpedojager die twee keer zoveel vervoert raketten als een fregat en een nucleaire aanvalsonderzeeër gecombineerd, maar een lager potentieel voor krachtverdeling, terwijl de tweede een grotere distributiecapaciteit voorstelt, maar minder vuurkracht.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement