Na de vrijheden wordt de onafhankelijkheids-LCS van de Amerikaanse marine geconfronteerd met grote mislukkingen

Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer het Littoral Combat Ship-programma van de Amerikaanse marine, dat verondersteld wordt een voorbode te zijn van ontwikkelingen in kustzeegevechten, zich op de lange lijst van technologische en operationele impasses waarvan het Pentagon de afgelopen 30 jaar een specialiteit heeft gemaakt. Na in 2014 het principe van de gevechtsmodule te hebben verlaten, die de twee Vrijheids- en Onafhankelijkheidsklassen die deel uitmaakten van het programma in staat moest stellen een geavanceerde operationele flexibiliteit te krijgen door zichzelf, al naar gelang de behoeften, uit te rusten met anti-scheepsoorlogscapaciteiten, anti-onderzeeëroorlogvoering, inlichtingen- en elektronische oorlogsvoering of mijnenoorlog, is het personeel van de Amerikaanse marine altijd blijven proberen het aantal te bouwen schepen te verminderen, in het besef dat deze gebouwen niet langer voldeden aan de operationele behoeften om geavanceerde marines zoals de Chinese vloot aan te kunnen, maar elk jaar tegen Amerikaanse senatoren en vertegenwoordigers die fel gekant zijn tegen de inkrimping van het oorspronkelijk geplande formaat.

In 2019 slaagde de Amerikaanse marine er echter in het aantal schepen te beperken tot 52 tot 38 schepen, 19 van elke klasse, en ging ze over op een nieuwe strategie, waarbij 15 schepen van elke klasse werden uitgerust met een specifieke oorlogsmodule. oorlogsvoering, de andere gebouwen zijn gereserveerd voor test- en trainingsdoeleinden. Tegelijkertijd besloot admiraal Gilday, stafchef van de Amerikaanse marine, de operationele en defensieve capaciteiten van deze schepen te versterken, met name door ze uit te rusten met NSM anti-scheepsraketten. Dit was echter niet het einde van de avonturen voor dit programma. Inderdaad, op dezelfde datum verscheen ernstige problemen met het voortstuwingssysteem van de Freedom-klasse LCS, wat leidde tot cascadestoringen zodra de schepen werden ingezet, waardoor de Amerikaanse marine verzocht om terugtrekking uit actieve dienst van 9 van de 15 Freedom-klasse LCS die al in 2023 waren geproduceerd, aangezien de vervanging van het voortstuwingssysteem te duur werd geacht voor deze schepen al gebouwd, terwijl de anti-onderzeeëroorlogsmodule die ook de schepen moest uitrusten ook werd verlaten.

In dit verband zouden de onthullingen die zijn gedaan naar aanleiding van een onderzoek uitgevoerd door de Amerikaanse site NavyTime niet liegen tegen de beroemde wet van Murphy. Volgens hen is het nu de tweede klas van het programma, de onafhankelijkheidsklasse, die met ernstige problemen wordt geconfronteerd. Structurele storingen die leidden tot het verschijnen van krekels dwongen de Amerikaanse marine om deze schepen te verbieden verder te varen dan zeeniveau 4, d.w.z. met holtes van meer dan 2,5 meter, en de snelheid van 15 knopen niet te overschrijden, hoewel de LCS wedde dat een een groot deel van hun operationele meerwaarde juist op hoge snelheden, tussen 35 en 40 knopen. Er zijn dus grote scheuren waargenomen op 6 van de eerste 10 in dienst zijnde LCS van de Independence-klasse, die volgens de experts die door de Amerikaanse site zijn geïnterviewd, grote consolidatiewerkzaamheden zullen vergen die de schepen voor een lange periode kunnen stilleggen en vooral maken zwaarder, tot het punt dat de nautische eigenschappen en dus de potentiële snelheid worden gewijzigd.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement