Volgens de stafchef kan de Amerikaanse marine zich niet tegelijkertijd op twee belangrijke fronten bezighouden

Het zou een understatement zijn om te zeggen dat de scheepsbouwplanning van de Amerikaanse marine de afgelopen 20 jaar chaotisch is geweest. Tussen de afgebroken of meer dan teleurstellende programma's zoals de Zumwalt-torpedojagers en het kustgevechtsschip, een begroting in lichte progressie, en in het licht van een buitengewone Chinese inspanning voor efficiëntie en de heropleving van de Russische marineconstructie, is het waar dat de zeemacht van de Amerikaanse marine, die een paar jaar geleden nog als onverwijderbaar werd beschouwd, nu geconfronteerd wordt met uitdagingen sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog niet meer gezien. Bovendien worden de Amerikaanse scheepswerven zelf nu alom bekritiseerd vanwege hun voortdurend stijgende kosten, hun deadlines die zelden worden gehaald, en zeker meer dan beperkende kwaliteitsproblemen, die zelfs zo ver gaan dat ze de vervroegde terugtrekking van gloednieuwe schepen veroorzaken, zelfs dat de Het aantal beschikbare gevechtsschepen is opnieuw een strategische kwestie geworden.

Na jaren van omzwervingen die grotendeels werden bepaald door politieke strijd tussen het Witte Huis en het Congres, heeft de Amerikaanse marine duidelijk besloten om niet langer de gevolgen van deze tegenstellingen op zich te nemen, maar om de uitvoerende macht als wetgever tegenover de realiteit te plaatsen, zelfs als dat betekent dat verdikking van de lijn voorbij wat redelijk is. Dus, na het presenteren drie maritieme industriële planningsprogramma's gestructureerd om de Amerikaanse gekozen functionarissen weinig keuze te laten, is het de beurt aan de stafchef, admiraal Mike Gilday, om duidelijk de alternatieven en gevolgen te presenteren van het politieke en industriële uitstel dat de ontwikkeling ervan de afgelopen jaren heeft belemmerd. Geconfronteerd met het Amerikaanse senaatsstrijdkrachtencomité kondigde de officier aan dat de Amerikaanse marine niet langer in staat was om gelijktijdig te reageren op twee belangrijke toezeggingen, als ze tegelijkertijd de Chinese vloot in de Stille Oceaan en de Russische vloot in de Atlantische Oceaan moest bestrijden Oceaan en in Europa. In het beste geval, zegt hij, kan de Amerikaanse vloot het ene front aanvallen en het tweede in bedwang houden, maar zich in geen geval aan beide tegelijk opdringen.

Als de verklaringen van de stafchef van de Amerikaanse marine een harde realiteitscheck vormen, gericht aan de Amerikaanse senatoren, ze zijn geen verrassing. In de afgelopen tien jaar heeft Peking zijn marinecapaciteiten aanzienlijk ontwikkeld en heeft het nu meer dan 350 gevechtsschepen ingezet binnen de zeestrijdkrachten van het Volksbevrijdingsleger, terwijl de Amerikaanse marine er vandaag geen heeft. komende jaren naar verwachting afnemen. Toegegeven, in termen van tonnage, vuurkracht en training overtreft de Amerikaanse marine nog steeds duidelijk haar Chinese tegenstander, met 298 keer meer vliegdekschepen en aanvalsschepen, 5 keer meer torpedobootjagers en kruisers, en 3 keer meer nucleaire aanvalsonderzeeërs dan Peking. De Chinese vloot heeft zichzelf echter op een zeer coherente manier gestructureerd om te voldoen aan de hypothesen van betrokkenheid bij de westelijke Stille Oceaan en in de Indische Oceaan, met tal van fregatten en korvetten, evenals een grote vloot van onderzeeërs met conventionele voortstuwing die perfect zijn aangepast aan dit gebruik. Bovendien zal dit snel blijven groeien, met 4 nieuwe schepen verwacht in de komende 65 jaar, en een geschatte omvang van meer dan 4 schepen in 450, waaronder veel torpedobootjagers, kernonderzeeërs en waarschijnlijk twee nieuwe zware vliegdekschepen.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement